Κάτι νύχτες άκυρες, από ´κείνες που τρώω παγωτό, αναρωτιέμαι. Μη φανταστείς ότι το ρίχνω στη ζάχαρη, προτιμώ τα αλμυρά σ´ αυτές τις περιπτώσεις. Απλώς το παγωτό με κάνει να σκέφτομαι…αντρικά. Ψυχρά κι ας λιώνω. Γιατί να παραδεχτώ τον έρωτα μου, λοιπόν, και να της τα δώσω όλα; Μονολογεί ο άντρας μέσα μου. Κι ας την έψαχνα χρόνια, κι ας με περίμενε κι εκείνη… Θα κρατήσω τις πισινές μου και βλέπουμε. Δεν είναι ότι μ´ ενδιαφέρει κάτι άλλο. Είμαι ερωτευμένος, δε με κατάλαβες; Με όλα της και μ’ αυτά που φαντάζομαι ότι έχει να μου δείξει ακόμα. Με τις γκρίνιες και τα άγχη της που νομίζει ότι με κουράζουν. Εμένα μ’ αρέσουν και τη χαζεύω. Μη της το ‘πεις! Θα το πάρει πάνω της και ότι έχω χτίσει μέχρι τώρα θα γκρεμιστεί. Θα με έχει σίγουρο και κάθε ανασφάλεια, κάθε συναίσθημα θα γυρίζει εναντίον μου. Ξέρω τί σου λέω, έτσι γίνεται. Οι γυναίκες δε θέλουν να τους δίνεσαι. Σε βαριούνται και μετά μένεις μόνος. Να σκοντάφτεις σε μισοτελειωμένα παζλ και ξεχασμένες ροζ παντόφλες. Όταν, όμως, έχεις ρεζέρβα, το πας καλύτερα το καινούργιο αμάξι, με άλλη άνεση. Ξέρεις, λέω´κείνο το μισοξεφούσκωτο λάστιχο που καμία σχέση δεν έχει με το κανονικό αλλά στο ζόρισμα σε βγάζει μέχρι το κοντινότερο βουλκανιζατέρ. Γιατί αυτή τη φορά τρέχω με χίλια και φοβάμαι. Δεν έχω μάθει ακόμα τα όρια μου, δε με ελέγχω. Κατάλαβες; Τίποτα δεν κατάλαβα Βαλεντίνε! Επιστρέφω στο σώμα μου πάραυτα. Σου το ´πα εκείνο το βράδυ που σου ήπια τη μπύρα. Αν θες να με κρατήσεις, να ρισκάρεις. Ξέχνα τι σου έκαναν, τί ήθελες να κάνεις. Πρώην, εν δυνάμει και γνωστές βάλ’ τες στη σφαίρα της φαντασίας-άντε της φαντασίωσης. Τόλμα να χάσεις, να χαθείς, να χαθούμε κι οι δύο. Γίνε δίσκος ερωτικός, όχι σκληρός. Τα back ups είναι για τους υπολογιστές, δεν είναι για τους ανθρώπους. Άσε το βόλεμα για τους κολλητούς και το σκύλο σου. Έρωτας είναι να γκρεμίζεις όσα έχτιζες χρόνια και σε έκαναν δυνατό, βασιλιά σωστό και να αρχίζεις πάλι από τη λάντζα να αποδείξεις την αξία σου. Να μη ζητάς ούτε να δίνεις ψίχουλα αλλά κομμάτι από την πίτα του κόσμου… Κόψε μου τον αέρα αν χρειαστεί. Θα χρειαστεί, στο λέω από τώρα. Όμως μη ζητάς λίγα από τον εαυτό σου κι από ‘μένα. Όταν σου αρκούν τα δέκα, δε μαθαίνεις να μετράς μέχρι το εκατό. Κι εγώ θέλω όταν παίζουμε κρυφτό, να τα φυλάς μέχρι το τέλος. Τα ημίμετρα με κάνουν να βαριέμαι, σου το ´πα εκείνο το βράδυ που μου ήπιες τη μπύρα. Με κάνουν να κοιτάω τον μπάρμαν και μετά να σκέφτομαι ότι κοιτάς τη σερβιτόρα. Με κάνουν να έρχομαι ως το σπίτι σου και πριν σου χτυπήσω, να φεύγω για το λίγο της νύχτας. Και δε μας αξίζει το λίγο. Δε της αξίζει και της νύχτας. Αν θες να με κρατήσεις, λοιπόν, να γδυθείς. Να γδυθείς και να με γδύσεις κι εμένα. Από μέσα προς τα έξω. Απαγορεύονται τα ρούχα στον παράδεισο, δε το ´ξερες Άγιε Βαλεντίνε;