Κάτι οι γιορτές, κάτι οι πρόωρες εκλογές, ο Γενάρης πέρασε ύπουλα κι εμείς δεν το πήραμε χαμπάρι! Και πριν το καταλάβουμε, να σου ο Φλεβάρης με τα καρναβάλια του, τις Απόκριες αλλά, κυρίως, με την γιορτή που οποιοσδήποτε άνδρας σε σχέση σέβεται τον εαυτό του, οφείλει να απεχθάνεται όπως ο διάολος το λιβάνι (ή όπως ο Βενιζέλος τον Τσίπρα – για να πετάξουμε και την πολιτική μας μπιχτή!).

Για όσους δεν αντιλήφθηκαν απ’ το συγκείμενο σε ποια γιορτή αναφέρομαι, αλλά και για όσους έχουν ακόμα κάποιες αμφιβολίες, σπεύδω να σας επιβεβαιώσω ότι ναι, για τον Βαλεντίνο λέω. Έψαξα ενδελεχώς τις προγραμματικές δηλώσεις του νέου μας Πρωθυπουργού και, μετά λύπης μου, διαπίστωσα ότι δεν προτίθεται ν’ αντιμετωπίσει αυτή την γλυκανάλατη και παντελώς ανούσια γιορτή με τον ίδιο τρόπο που θ’ αντιμετωπίσει τον ΕΝΦΙΑ. Πολύ κακώς κατά την (όχι και τόσο) ταπεινή μου γνώμη αλλά εντάξει, θα δεχτώ ότι δεν μπορεί κοντζάμ Πρωθυπουργός ν’ ασχολείται με τέτοια φληναφήματα. Το ίδιο, όμως, θα έπρεπε να ισχύει και για όλους εμάς τους υπόλοιπους, που δεν είμαστε αιρετοί άρχοντες αυτού του τόπου!

Τώρα βέβαια, θ’ αναρωτιέστε: «Μα υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που γιορτάζουν αυτή τη γιορτή;» ή, πιο σωστά «Μα υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που γιορτάζουν αυτή τη γιορτή ενώ έχουν τελειώσει το σχολείο;». Κι όμως, υπάρχουν! Μην παρεξηγηθώ, δεν είναι ότι θεωρώ τους μαθητές, άτομα μειωμένης αντίληψης αλλά, όσο να πεις, μικροί είναι, έχουν τ’ ακαταλόγιστο. Επίσης, θα ήθελα να διευκρινίσω ότι δεν είμαι απ’ τους πικρόχολους ανθρώπους που τα βάζουν με τον Βαλεντίνο γιατί είναι single χρονιάρα μέρα! Τα βάζω μαζί του γιατί ποτέ δεν κατάλαβα τι παίζει με την πάρτη του. Και γιατί είμαι πικρόχολος εν γένει!

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν έχω τίποτα προσωπικό με τον καημένο τον Βαλεντίνο – αν και πρέπει να ήταν λίγο φλώρος για να τον έκαναν προστάτη των ερωτευμένων. Απλώς, κάθε χρόνο, τέτοια μέρα δεν ξέρω για ποιους να νιώσω χειρότερα, γι’ αυτούς που έχουν σχέση ή για τους… άσχετους;

Το βασικό μου πρόβλημα είναι ότι αυτή τη γιορτή τη λες και λίγο Χριστούγεννα σε μικρογραφία -με τους ζευγαρωμένους να πρέπει να αποδείξουν παντί τρόπω την αγάπη τους για το έτερόν τους ήμισυ. Και καλά να είσαι από τους τυχερούς, που η κοπέλα τους βολεύεται με αγκαλιές, φιλιά, άντε και καμιά καλή ταινία αλλά αν δεν είσαι, τι κάνεις; Τι κάνεις, ας πούμε, αν περιμένει κάτι grande -τύπου: «έξοδος για φαγητό/γλυκό/ποτό/δ. όλα τα παραπάνω» ή «δώρο που θα σου κοστίσει τις μισές απ’ τις οικονομίες που είχες κρατήσει για τα βαθιά γεράματα (πριν βγει ο Τσίπρας! Τότε που φοβόσουν ότι δεν θα συνταξιοδοτηθείς ποτέ!)»;

Λοιπόν… αν δεν φοβόμουν μην κατηγορηθώ ως εξτρεμιστής και κυνικός θα έλεγα κατευθείαν “Την χωρίζεις!” αλλά δεν θέλω να έχω τύψεις για το ότι έγινα η αιτία να χωρίσουν πανευτυχή ζευγάρια. Εκτός αυτού, είναι μια ζούγκλα εκεί έξω. Πού να ψάχνεις τώρα γι’ άλλη;! Γι’ αυτό λοιπόν, προτείνω μια λιγότερο ακραία λύση, γνωστή και ως «ψυχολογικός πόλεμος». Κάτι σε στυλ «Μωρό μου, με σένα κάθε μέρα είναι γιορτή. Νόμιζα ότι κι εσύ ένιωθες το ίδιο» ή, το λιγότερο γλυκανάλατο, «Εγώ σε αγαπάω κάθε μέρα του χρόνου, όχι μόνο σήμερα. Τώρα αν εσύ είσαι τόσο πεζή που να θες τέτοιου είδους αποδείξεις, ίσως να πρέπει ν’ αναθεωρήσω τον τρόπο που βλέπω τη σχέση μας…». Φυσικά οι πιθανότητες να ψαρώσει μια γυναίκα με κάτι τέτοιο είναι μάλλον μηδαμινές (μην ξεχνάμε από ποιες τα μάθαμε αυτά τα κόλπα…), αλλά όπως και να χει, αξίζει μία προσπάθεια! Υπάρχει επίσης πάντα η δικαιολογία ότι «έχετε κάποια άλλη, πολύ σοβαρή υποχρέωση, που σας αναγκάζει, ενώ εσείς φυσικά δεν το θέλετε καθόλου, να μην περάσετε αυτή την τόσο σημαντική μέρα με την εκλεκτή της καρδιάς σας. Γκαντεμιά!!». Προσοχή όμως!! Η «άλλη σοβαρή υποχρέωση», ΔΕΝ πρέπει να έχει σχέση με α) αθλητικά, β) τους κολλητούς σας! Αν δεν πιάσει τίποτα απ’ αυτά, μπορείτε να υποκύψετε αλλά όχι πριν δεσμευτεί  (αν χρειαστεί, πάρτε γραπτή βεβαίωση!) ότι ένα μήνα μετά, στις 14 Μάρτη, θα γιορτάσετε μετά βαΐων και κλάδων την Παγκόσμια ημέρα μπριζόλας και πεολειχίας για να σας αποζημιώσει!

Και τι γίνεται αν συγκαταλέγεσαι στους singles, εκείνους που κάθε τέτοια μέρα πέφτουν σε κατάθλιψη, ταλανιζόμενοι από αναπάντητα ερωτήματα του τύπου «μα γιατί δεν μ’ αγαπάει κανείς;», «τι λάθος κάνω και κάθε χρόνο τέτοια μέρα είμαι μόνος;», «εγώ πότε θα βρω μια καλή κοπέλα;», «εγώ πότε θα γίνω μάνα(!);». Εντάξει, δεν τρέχει τίποτα! Συμβαίνουν αυτά και στις καλύτερες οικογένειες! Όλοι έχουμε κάποιον γνωστό/συγγενή/κολλητό, που κυνηγάει μανιωδώς την Σχέση (ναι, με το «Σ»  κεφαλαίο) και που την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου προσπαθούμε να τον κρατήσουμε μακριά από αλκοόλ, τσιγάρα και ξυράφια και τον ποτίζουμε ηρεμιστικά χτυπώντας τον ενθαρρυντικά στην πλάτη, φλερτάροντας ασύστολα με την ιδέα να τον κλειδώσουμε στο υπόγειο και συμπονώντας τον για την κατάντια του! Που, φυσικά, δεν είναι ότι είναι μόνος αλλά ότι το παίρνει τόσο κατάκαρδα!! Λες και αύριο δεν ξημερώνει μια καινούρια μέρα!! Απ΄ την άλλη, είναι, νομίζω, προτιμότερη μια υγιής κατήφεια από την συμπεριφορά κάποιων γραφικών αντικομφορμιστών (aka μπακούρια) που κάθε χρόνο, τέτοια μέρα πηγαίνουν απ’ το ένα «Anti-Valentine’s party» στο άλλο για να δηλώσουν απερίφραστα την απέχθειά τους απέναντι σ’ αυτόν τον ξενόφερτο Άγιο που, ρε παιδί μου, τους την σπάει (aka να βρεθούν στον ίδιο χώρο με άλλα μπακούρια σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ζευγαρώσουν κι αυτοί και να βρεθούν στην “άλλη πλευρά”). Ό,τι κι αν κάνετε, please, μην γίνεται αυτοί οι τύποι! Στην τελική, μπορείτε να γιορτάσετε κι εσείς την 14^η Μαρτίου (κάτι που αποδεικνύει περίτρανα πόσο ανώτερη είναι ως γιορτή!). Ακόμα και αν δεν έχετε καμία για γιορτάσετε το δεύτερο μισό, μπορείτε να φάτε μπριζόλες μέχρι σκασμού!