Αν, διαβάζοντας τον τίτλο του post, το πρώτο πράγμα που σας ήρθε στο μυαλό είναι ένα ζευγάρι που γνωρίζεται σε συνάντηση των Ανώνυμων Αλκοολικών, ερωτεύεται και πηγαίνει στο Μεξικό όπου, παρασυρμένοι ο ένας απ’ τον άλλον (αλλά και οι δύο, από τον έρωτά τους), πίνουν τη μία margarita μετά την άλλη καθισμένοι σ’ ένα μπαρ μπροστά στη θάλασσα. ‘Ένα πράγμα μόνο έχω να σας πω: μου αρέσετε γιατί είστε ρομαντικές ψυχές!

Ο εθισμός στον οποίο αναφέρομαι όμως, δεν είναι εθισμός σε κάποια ουσία ή κάποια συνήθεια, όπως ο τζόγος. Πρόκειται για μια άλλη μορφή εθισμού που, προσωπικά, την θεωρώ πολύ πιο επικίνδυνη κυρίως γιατί δεν είναι εύκολα αντιληπτή: τον εθισμό σ’ έναν άλλο άνθρωπο!

Όλοι μας γνωρίζουμε τουλάχιστον ένα ζευγάρι που θέλει να περνάει όλες τις ώρες της ημέρας μαζί, απ’ την στιγμή που ξυπνούν το πρωί μέχρι την ώρα που θα κοιμηθούν το βράδυ – αν υποθέσουμε ότι δεν κοιμούνται και μαζί! Και τις ώρες που δεν είναι μαζί, μιλάνε στο τηλέφωνο ή ανταλλάσουν μηνύματα όπου σταθούν κι όπου βρεθούν: στη δουλειά, έξω για καφέ/ποτό με φίλους, στο λεωφορείο, στην τουαλέτα… Είναι το ίδιο ζευγάρι που θα πάει στον κινηματογράφο, και όταν αργότερα τους ρωτήσεις πώς ήταν η ταινία, ο ένας απ’ τους δύο θα σου απαντήσει πως «Πολύ τους άρεσε», (σαν τις μαμάδες που «φέτος πάνε τετάρτη») και που τις Απόκριες θα επιλέξουν κουστούμια με κοινή θεματική τύπου «Superman και Lois Lane» ή «Mario και Luigi» -και πριν ρωτήσετε, όχι, δεν τα βγάζω απ’ το μυαλό μου, τα είδα και τα δύο φέτος! Εντάξει, ίσως σ’ αυτό το τελευταίο να τους δίνω κάποια ελαφρυντικά γιατί, ομολογουμένως, δεν είναι εύκολο πράγμα να βρίσκεις κάθε φορά κάτι πρωτότυπο να ντυθείς αλλά τα υπόλοιπα δυσκολεύομαι να τα δεχτώ!

Δεν είναι ότι έχω κάποιο θέμα μ’ αυτά τα ζευγάρια. Αντιθέτως, θα μπορούσε κανείς να πει ότι τα βρίσκω μάλλον χαριτωμένα. Απλά μ’ εκνευρίζουν απίστευτα! Ορίστε! Το είπα! Καταλαβαίνω απόλυτα ότι το πώς αντιμετωπίζει ο καθένας μια κατάσταση στη ζωή του, είναι άμεσα συνδεδεμένο με τα βιώματά του, τις μέχρι τώρα εμπειρίες του και τις ανάγκες που έχει ή νομίζει ότι έχει την κάθε στιγμή. Σέβομαι επίσης ότι πολλοί θέλουν να… πέφτουν με τα μούτρα σε μια σχέση όταν αυτή είναι στο ξεκίνημά της παρασυρμένοι απ’ τον ενθουσιασμό τους αλλά δεν μπορώ ταυτόχρονα να μην ενοχλούμαι από κάποιες συμπεριφορές. Ή να μην αναρωτιέμαι μέχρι ποιο σημείο πρέπει ν’ ανέχομαι κάποιες συμπεριφορές! Και είμαι σίγουρος ότι είμαστε πολλοί εκεί έξω που έχουμε τα ίδια θέματα αλλά δεν θέλουμε να μιλήσουμε από φόβο μήπως οι φίλοι μας, μας παρεξηγήσουν ή μήπως τους «το χαλάσουμε». Γι’ αυτόν τον λόγο, δεχόμαστε να εξαφανίζονται όταν δεσμεύονται και να επανεμφανίζονται όταν χωρίζουν (περιμένοντας μάλιστα να τους φερόμαστε σαν να μην πέρασε μια μέρα) και δεν λέμε κουβέντα όταν καλέσουμε για μπύρα τον κολλητό μας και μας λέει ότι θα μας πει σε λίγο, μόλις ρωτήσει την κοπέλα του αν μπορεί κι εκείνη. Λες και την κάλεσε κανένας!!!

Προσπαθώντας να δω το θέμα όσο πιο αντικειμενικά μπορώ πάντως, νομίζω ειλικρινά ότι δεν είναι πολύ έξυπνη ιδέα να στηρίζεις όλη την ζωή σου σε έναν άνθρωπο. Οι πιθανότητες αυτός ο άνθρωπος να εξαφανιστεί μια μέρα είναι πολλές και τότε, ξαφνικά (και νομοτελειακά!), η ζωή σου θα καταρρεύσει!

Θεωρώ ό,τι πιο υγειές να συνεχίζεις να έχεις και άλλες επαφές με ανθρώπους παρ’ ό,τι είσαι πια δεσμευμένος και νομίζω ότι αυτός είναι και ο μόνος πραγματικός τρόπος να κρατήσεις όσο πιο μακριά γίνεται την πλήξη που επέρχεται συχνά ως φυσικό συνεπακόλουθο της υπερβολικής οικειότητας. Εκτός αυτού, μ’ αυτόν τον τρόπο δείχνεις στους δικούς σου ανθρώπους ότι πραγματικά τους θεωρείς σημαντικούς και ότι δεν τους είχες δίπλα σου μόνο μέχρι να… ζευγαρώσεις. Στην τελική, σ’ αυτούς τους ανθρώπους θα τρέξεις όταν (χρονικοϋποθετικό, για να μην λέτε ότι είμαι απαισιόδοξος) χωρίσεις!