Όπως έχω γράψει και στις πληροφορίες από κάτω, μια από τις συνήθειές μου είναι να μαζεύω τραγούδια, να κάνω μια διαλογή ανάλογα με τη συνάφειά τους και να γράφω cds. Αυτή η ενασχόληση κρατάει πάνω από 10 χρόνια (βασικά παραπάνω – απλά πιο πριν είχαμε κασέτες). Εκτός από τη μουσική παρέα, είναι και ένας τρόπος να καταγράφω τις εποχές που περνάνε. Θυμάσαι σε ένα από τα Χάρι Πότερ όπου ο Nτάμπλντορ φυλάει κάτι μπουκαλάκια με “υγρές” μνήμες, τις βάζει σε μια δεξαμενή με νερό και ρίχνεται μέσα στις αναμνήσεις του;
Ε, κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τα τραγούδια που γράφω, τα οποία συνήθως συσχετίζονται με κάποια ανάμνηση – αίσθηση. Κάθε cd κρύβει τον δικό του κόσμο. Οι μνήμες μπορεί βέβαια να ξεθωριάσουν, τα τραγούδια όμως ευτυχώς μένουν. Τις προάλλες που οδηγούσα και άκουγα ένα παλιότερο cd, έπεσα στο “Le port d’Amsterdam” του Jacques Brel. O Βέλγος τραγουδοποιός και ερμηνευτής, αλλά και ηθοποιός (1929-1978) υπηρέτησε το μεταπολεμικό γαλλικό τραγούδι ως “chanteur”, με παγκόσμια (και διαχρονική τελικά) αναγνωρισιμότητα ήδη από την δεκαετία του 50. Οι δημιουργίες του “Ηγούμενου”, όπως ήταν ένα προσωνύμιό του, συνδύαζαν το λυρικό και δραματικό ύφος με το σαρκασμό απέναντι στα κοινωνικά στερεότυπα. Βασικό του χαρακτηριστικό η ιδιόμορφη θεατρικότητα και η απίστευτη ένταση στην ερμηνεία (λίγο πριν το εγκεφαλικό!).
Ένα από τα πιο ιστορικά του κομμάτια, το “Le port d’Amsterdam”, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά σε κοινό το 1964, ως τελευταίο τραγούδι στην αίθουσα συναυλιών Olympia στο Παρίσι και δεν ηχογραφήθηκε ποτέ σε studio (κυκλοφόρησε μόνο στο ζωντανό album “Enregistrement Public à l’Olympia”). Αναφέρεται με σκληρό τρόπο στις αποβάσεις των ναυτικών στο λιμάνι του Άμστερνταμ με ποιητικούς στίχους έντονου συμβολικού χαρακτήρα. Όταν το ξανάκουσα λοιπόν, συνειδητοποίησα ότι μου είναι αδύνατο να το συνδέσω στο μυαλό μου με οτιδήποτε άλλο εκτός από τη θυελλώδη ερμηνεία του Brel στις ζωντανές εμφανίσεις του. Θεωρώ την εκφραστικότητα, την υποβλητικότητα και την σκηνική του εγρήγορση συγκλονιστική. Για του λόγου το αληθές και αν δεν κάνω λάθος, αυτή είναι μία από τις πρώτες παραστάσεις του κομματιού στο “Olympia”.
Το κομμάτι γνώρισε μεγάλη επιτυχία και στη συνέχεια ερμηνεύθηκε από πολλούς καλλιτέχνες. Στέκομαι σε μια ζωντανή επανεκτέλεση, στο ίδιο ακριβώς πλαίσιο, της άλλης μεγάλης εκπροσώπου του γαλλικού chanson, Edith Piaf.
Tώρα επειδή υπάρχει η ρεαλιστική πιθανότητα να μη σου αρέσουν τα γαλλικά και κατά συνέπεια, αντιλαμβάνομαι ότι το κομμάτι θα πάει άκλαυτο, μπορώ να σε αποζημιώσω με την αξιόλογη εκδοχή του David Bowie στα αγγλικά. O Βρετανός σταρ της ροκ κυκλοφόρησε το “Port of Amsterdam” σαν B-side του single “Sorrow” το 1973 και μάλιστα χωρίς την αρχική συγκατάβαση του Jacques Brel.
Να μην παραλείψουμε να αναφέρουμε ότι το κομμάτι έγινε και “Λιμάνι του Άμστερνταμ”, καθώς μεταφράστηκε και ερμηνεύτηκε στα ελληνικά πρώτα από τον Γιώργο Αραπάκη, το Μάνο Ξυδούς, αλλά και το Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
Θα κλείσω με την εκτέλεση του τελευταίου μέσα από το album “Προσέχω Δυστυχώς” του 2002, η οποία πρέπει να ομολογήσω πως μου έμαθε και το συγκεκριμένο τραγούδι.
