Στα αγγλικά η λέξη goal σημαίνει σκοπός και το goal είναι όντως ο σκοπός του ποδοσφαίρου! Για την ακρίβεια είναι ο σκοπός των παικτών που αγωνίζονται σε έναν αγώνα. Γιατί το ποδόσφαιρο ως άθλημα, ως χόμπι είναι τόσα και τόσα άλλα. Το γκολ όμως είναι αυτό που ψάχνουν παίκτες και θεατές σε έναν αγώνα! Ωραία τα τακουνάκια, οι τρίπλες, τα ψαλιδάκια, οι παίκτες που βγάζουν τις φανέλες τους αλλά τίποτα από αυτά δεν θα σε κάνει να σηκωθείς από την θέση σου, να φωνάξεις με όλη σου την ψυχή, να κλάψεις από χαρά. Αυτή η συναισθηματική έκρηξη που συντελείται στον καθένα μας, νανοσεκόντ μετά της επίτευξη ενός γκολ, αυτό το μούδιασμα του μυαλού, εγώ προσωπικά δεν θα το άλλαζα με τίποτα στον κόσμο. (ούτε καν με παγωτό μηχανής, και όλοι ξέρουμε πόσο γαμάτο είναι το παγωτό μηχανής!)

Μπορεί να μην θυμάσαι τι έφαγες χτες αλλά το πρώτο γκολ που είδες σε γήπεδο θα το θυμάσαι για πάντα. Μπορεί να ξέχασες τι σου είπε μόλις η μητέρα σου να φέρεις από το σούπερ μάρκετ αλλά εκείνο το γκολ του Καπουράνη στο “Γ. Καραϊσκάκης” δεν το ξεχνάς εύκολα. Μπορεί να μην θυμάσαι τα γενέθλιά του/ της αλλά το γκολ του Ζιντάν στον τελικό του Champions League το 2002 δύσκολα θα σταματήσει να σου έρχεται πρώτο στο μυαλό σε συζητήσεις για το ”πιο όμορφο γκολ στην ιστορία’ κλπ.

ΓΚΟΛ! Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Όμορφα γκολ, σημαντικά γκολ, γκολ από τον αγαπημένο σου παίκτη, γκολ της Εθνικής. Γκολ που μπαίνουν εύκολα, γκολ που μπαίνουν από ομαδική συνεργασία, γκολ που “δεν γίνεται να το έβαλε αυτό ρε φίλε!”. Γκολ που θα θυμάσαι για πάντα!

Κι αν έχω δει γκολ, έτσι; Όχι, αλήθεια! Έχω δει πολλά. Όπως πολλά είναι και αυτά που μου έχουν αποτυπωθεί στο μυαλό. Φρόντισαν για αυτό ο Βαζέχα, ο Ζιντάν, ο Καραγκούνης στην Πορτογαλία, ο Ζιοβάνι με την ”λόμπα” του, ο Μάντζιος, ο Ζουνίνιο με τα φάουλ του, ο Τόττι και τόσοι άλλοι. Αν έγραφα αυτό το κείμενο πριν 1,5 μήνα (θα εξηγηθώ στην πορεία) θα δυσκολευόμουν να επιλέξω ένα, ίσως να έγραφα ένα τοπ10 να ησύχαζα. Ακόμα και τον τοπ10 όμως έχει το Νο1 του.

8 Νοεμβρίου 2000. Μιχαήλ, Γαβριήλ και λοιπών… Αγγέλων. ΠΑΟ – Γιουβέντους. 6ο λεπτό, ο Πάολο Σόουζα με το Νο 6 στη φανέλα στέκεται 2 βήματα πίσω από τη μπάλα, πολύ πλάγια και πολύ μακριά από το αντίπαλο τέρμα. Δύο βήματα ρε φίλε. Δ Υ Ο βήματα. Και τα δύο βήματα γίνονται ένα. Έ ν α. ΕΝΑ. Ένα βήμα φόρα πήρε και… το εκσφενδόνισε! Και η μπάλα πήγε – όπως πολύ γλαφυρά θα έλεγε και ο Αλέξης ο Σπυρόπουλος- “εκεί που χτίζουν τον ιστό τους οι αράχνες”. Δεν ξέρω πόση ώρα ταξίδευε η μπάλα στον αέρα, δεν ξέρω αν και πόσα φάλτσα πήρε, δεν ξέρω αν το είδε ο αντίπαλος τερματοφύλακας -προσωπικά του εύχομαι να το είδε, γιατί δεν χάνονται τέτοια γκολ!- ξέρω όμως πως (μετά το γκολ του Καπουράνη, που είναι το πρώτο γκολ που θυμάμαι στη ζωή μου, και το γκολ του Βαζέχα στο Άμστερνταμ), αυτό το γκολ με έκανε να δακρύσω. Δεν θυμάμαι αν φώναξα. Κάτι σε ”γκοοοολ”, έτσι όπως με ξέρω, πρέπει να το είπα! Δάκρυα! Ήταν ο τρόπος που βρήκε το 15χρονο ‘μέσα’ μου να εκδηλώσει όλα αυτά τα συναισθήματα που μου προκάλεσε αυτό το γκολ-έπος του Σόουζα. Ήταν όμορφο. Ήταν πανέμορφο για την ακρίβεια. Ήταν σημαντικό. Ήταν γκολάρα. Το έχω πει πολλές φορές, θα το ξαναπώ και δεν θα σταματήσω να το λέω μέχρι να πεθάνω, δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα στο ποδόσφαιρο, από το να σε ξεπερνά η ίδια σου η χαρά, το ίδιο σου το συναίσθημα και να κλαις. Να κλαις από χαρά. 15 χρόνια μετά κι όμως… έτσι όπως με ξέρω, πάλι θα δάκρυζα.

(υ.γ.: την επόμενη μέρα στο σχολείο πήγα για πρώτη φορά στη ζωή μου με το κασκόλ της ομάδας. 15 χρόνια μετά… πάλι το ίδιο θα έκανα!)

Και τώρα ήρθε η ”πορεία” που πρέπει να εξηγηθώ.

Πριν 1,5 μήνα περίπου, έπεσε το μάτι μου σε ένα βιντεάκι με ένα γκολ που από εκείνη τη μέρα παρακαλώ να μην ξεχάσω ποτέ! Και δεν νομίζω ότι θα το κάνω κιόλας. Δεν θα πω πολλά. Στην Ελλάδα έχει μπει γκολ με ανάποδο ψαλίδι, από σέντρα με ραμπόνα! Η 15χρονη Παναγιώτα θα είχε ήδη κρεμάσει αφίσα Μανώλη Σκούφαλη στο δωμάτιό της.

Εσύ ποιο γκολ θυμάσαι;

Θίο Κέι. “Τα τσιφτετέλια στο εξοχικό της γιαγιάς”

Ήμουν πολύ μικρός για να θυμάμαι πολλά από το Μουντιάλ της Ιταλίας το 1990 αλλά πολύ μεγάλος για να θυμάμαι για πάντα τον μύθο του “έφηβου” Ροζέ Μιλά. Στη φάση των ομίλων ο 38χρονος, τότε, Μιλά είχε πανηγυρίσει 2 γκολ με ένα ανεπανάληπτο “τσιφτετέλι” στο σημαιάκι του κόρνερ και εγώ, μέχρι το παιχνίδι με την Κολομβία στους 16 του θεσμού, είχα αρχίσει δειλά-δειλά να πανηγυρίζω τις βουτιές μου στη θάλασσα με τον ίδιο τρόπο! Το παιχνίδι με την Κολομβία τελειώνει 0-0 αλλά στην παράταση ο Μιλά χορεύει ακόμα 2 φορές στο σημαιάκι του κόρνερ και οδηγεί Αφρικανική ομάδα στους 8 ενός παγκοσμίου κυπέλλου για πρώτη φορά στην ιστορία. Επίσης για πρώτη φορά στην ιστορία εκείνο το καλοκαίρι, δεν μέτρησα μόνο μπάνια και παγωτά αλλά και τσιφτετέλια.

Άγης Γκ. “Η κεφαλιά που έδωσε τον τίτλο.”

Ποιο γκολ θυμάμαι; Μπορώ να ξεκινήσω σήμερα και να τελειώσω αύριο αλλά αυτό που μου έχει μείνει περισσότερο χαραγμένο στο μυαλό είναι το 2ο γκολ του Mat Derbyshire στον καλύτερο τελικό κυπέλλου που έχω δει ποτέ μου, αυτόν του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ την περίοδο 2008-2009. Όπως σε κάθε αγώνα του Ολυμπιακού, έτσι και σε αυτόν, μαζευτήκαμε να τον δούμε 3 ξαδέρφια, μόνο που στο τέλος αυτού του αγώνα ο νικητής θα έφευγε με ένα τρόπαιο. Σε ένα πολύ καλό παιχνίδι με πολλά γκολ και πολλές φάσεις η ΑΕΚ καταφέρνει να πάρει το προβάδισμα στο σκορ στο 90 με 3-2, ένα γκολ που ουσιαστικά της δίνει το κύπελλο. Επικρατεί απογοήτευση μιας και θα χάσει η ομάδα μου το τρόπαιο. Όμως, εκείνη την στιγμή έρχεται το γκολ που αναφέρω, στην τελευταία φάση του αγώνα γίνεται ένα γέμισμα από τον Τοροσίδη από την άμυνα στην επίθεση, εκεί βρίσκεται ο Άντζας για να κάνει μια κεφαλιά στο κεφάλι του Derbyshire και αυτός να στείλει την μπάλα στα δίχτυα για το 3-3 στην τελευταία φάση του αγώνα και να στείλει το ματς στην παράταση και εμάς στα ουράνια μιας και μπορούμε να διεκδικήσουμε το τρόπαιο στην παράταση.

Ελένη Μπ. “Η πόλις εάλω!”

Δεν ξεχωρίζω γκολ του ΠΑΟΚ, οκ… και της Τσέλσι. Τα θεωρώ όλα μοναδικά, μοναδικά ως προς το συναίσθημα εκείνο που σε κάνει κάθε φορά να σηκώνεσαι από την θέση σου, να υψώνεις την γροθιά σου και να φωνάζετε σχεδόν ταυτόχρονα γκοοολλ. Για μένα είναι πάντα έντονο. Λιγότερο ή περισσότερο; Δεν ξέρω… δεν βάζεις μέτρο στο συναίσθημα αλλά ζυγίζεις τις συνθήκες. Και αυτό του Ζλάταν (ένας είναι ο Ζλάταν για τον κόσμο του ΠΑΟΚ) στην Πόλη τα είχε όλα.

Ένα χορταστικό ματς, ένα “χρυσό” γκολ στην παράταση και μια λαμπρή σελίδα στην ιστορία του συλλόγου. Μετά από 100 λεπτά παιχνιδιού, ο Μούσλι “κεραυνοβολεί” την Φενέρ για το 1-1 και ο ΠΑΟΚ υψώνει κυριολεκτικά και μεταφορικά λάβαρο στην Κωνσταντινούπολη. Οι 3000 “τρελαμένοι” οπαδοί της ομάδας συνθέτουν ένα μαγικό και άκρως… ζηλευτό σκηνικό στο “Σουκρού Σαράτσογλου”.

Νίκος Ρ. “Το γκολ του Σαβέφσκι κερασμένο από τον …Τσιάρτα.”

1994-1995. Πρώτη ελληνική ομάδα, η οποία συμμετέχει στο Champions League, είναι η ΑΕΚ. Οι αντίπαλοι με τους οποίους κληρώθηκε ήταν απειλή για την αξιοπρέπεια της. Βόηθα Παναγιά. Μάνα γιατί με γένναγες. Ο Άγιαξ και η Μίλαν βρέθηκαν αργότερα και στον τελικό εκείνης της διοργάνωσης. Η Σάλτσμπουργκ λίγους μήνες πριν είχε παίξει στον τελικό του Ουέφα. Η ΑΕΚ κάνει δύο πολύ μεγάλα παιχνίδια στον όμιλο, και ζει δύο πολύ μεγάλες στιγμές, το γκολ απέναντι στον Άγιαξ στην Αθήνα και εκείνο στο Μιλάνο.

TΟ γκολ: 28/09/1994. Πρώτο εντός έδρας παιχνίδι ελληνικής ομάδας στο Champions League. Δέκα και κάτι το βράδυ και οι μπαλκονόπορτες στην Αθήνα είναι ανοιχτές. Τα συγκοινωνούντα δοχεία ηδονής των οπαδών της ΑΕΚ απελευθερώνουν τις κραυγές τους που εισβάλλουν στα σπίτια της Νέας Φιλαδέλφειας, της Νέας Ιωνίας, του Περισσού, του Ηρακλείου, της Μεταμόρφωσης, του Γαλατσίου, της Λαμπρινής. Σε ένα δωμάτιο της Λαμπρινής ήμουν και εγώ και έβλεπα τον αγώνα με τη μαγκιά μου, τα cojones που πρέπει να έχει ένας 11χρονος για να κερδίσει τη μάχη με τη μάνα του, που θέλει να τον βάλει για ύπνο πριν το τέλος του ματς ώστε να αποδώσει τα μέγιστα την επόμενη μέρα στο Εμείς και ο Κόσμος.

Ο Τσάρτας (el mago), “με μία” επαφή βγάζει μπαλιά, η οποία προσγειώνεται ακριβώς εκεί που ήθελε, στο στήθος του Σαβέφσκι. Άλλωστε, όπως έχει ο ίδιος δηλώσει, το να βγάζει μαγικές μπαλιές ήταν για αυτόν τόσο εύκολο όσο το να βάλει να πιεί ένα ποτήρι νερό (εγώ είμαι εγώ, αχ πόσο μ’ αγαπώ). Πρώτος στην αγκαλιά του Σαβέφσκι μετά το γκολ, πέφτει ο Σαραβάκος.

Καλό Πάσχα, λίγα χρόνια μείνανε ακόμα για το remake, την Ανάσταση της ΑΕΚ στο Champions League. Αμήν.

Θεοχάρης Ι. “Το γκολ του Σαμαρά”

Καλοκαίρι 2014. Ζέστη, παραλίες, μπάνια, παγωτά. Διακοπές βρε αδελφέ, με τις ρακέτες να είχαν την τιμητική τους. Πέρα από όλα αυτά όμως υπήρχε και κάτι άλλο σχετιζόμενο με τον αθλητισμό. Μουντιάλ. Και όχι απλώς ένα ακόμη Μουντιάλ (το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, το κάθε Μουντιάλ για όλους τους ποδοσφαιρόφιλους είναι ξεχωριστό όπως οι γονείς με τα παιδιά τους ένα πράγμα) αλλά Μουντιάλ με την Ελλάδα να συμμετέχει. Πιο συχνά πετυχαίνεις την Νικολούλη σε ζάπινγκ παρά την Ελλάδα στο Μουντιάλ! Ξεκινάει και τα πράγματα έχουν κυλήσει σχετικά «ομαλά» με την Ελλάδα να χάνει στο πρώτο της παιχνίδι με την Κολομβία (με τον “Ζούνιγα”) και να φέρνει ισοπαλία με την Ιαπωνία. Όλα κρίνονται στο τρίτο (και τελευταίο;) παιχνίδι με την Ακτή Ελεφαντοστού. Ξεκινάει. Δύο αναγκαστικές αλλαγές για την Ελλάδα. «Σκούρα τα πράγματα» σκέφτεσαι. Πρώτη σημαντική φάση με τον Χολέβα να σημαδεύει δοκάρι, wow που θα έλεγε και ο Βαρουφάκης. Κυλάει ο χρόνος ώσπου αυτό που όλοι ευχόμασταν συμβαίνει στο 42’. Λάθος από τους Ιβοριανούς – Σάμαρης – Σαμαράς – Σάμαρης και 1-0. «ΕΓΙΝΕ ΟΝΤΩΣ ΑΥΤΟ;» σκέφτεσαι. Δεύτερο ημίχρονο. Αρκετές τελικές και από τις δύο ομάδες, με καλύτερη φάση το δοκάρι του Καραγκούνη. Στο 74’ έγινε το απευκταίο. Ο Μπονύ ισοφαρίζει μετά από ασίστ του «Ζερβινιό» (Σπυρόπουλε σ’ αγαπώ, να το ξέρεις). Όλοι ξέρουμε δυστυχώς πως η εθνική δύσκολα ανατρέπει παιχνίδια και οι προσδοκίες μας μικραίνουν μιας και το μόνο αποτέλεσμα πρόκρισης είναι η νίκη. Η Εθνική έπρεπε να βάλει ακόμη ένα γκολ για να γράψει ιστορία. Ένα μόνο γκολ για να περάσει στην επόμενη φάση. Ψαλιδάκι ή πέναλτι. Πλασέ ή γκουντουπιέ. Από αμυντικό ή από επιθετικό. Απλώς, ένα, μόνο, γκολ. Το τι επακολούθησε είναι πλέον ιστορία. Ο Σαμαράς κοιτάζει την μπάλα στημένη στην βούλα του πέναλτι. Εσύ κοιτάζεις τον Σαμάρα έντρομος. Περνάνε τα δευτερόλεπτα-αιωνιότητες και. ΓΚΟΛ!

Λευτέρης. “Ο Μανώλης έφερε τον τίτλο στην Λεωφόρο”

Λοιπόν έχουμε 22/5/2004. Μέρα με πολύ ήλιο και πολλή ζέστη. Έπρεπε να πάω σε έναν γάμο. Διάλεξα να μη μπω στην εκκλησία και αντ’ αυτού έψαχνα σταθμό στο ραδιόφωνο να ακούσω ΤΟ ματς. Πανηλειακός – Παναθηναϊκός τελευταία αγωνιστική. Ματς τίτλου. Με εκτός έδρας ήττα ή ισοπαλία της ομάδας ο τίτλος θα πήγαινε στο λιμάνι. Το γκολ δε το είδα, το άκουσα αλλά ήταν σαν να το έβλεπα μπροστά μου. 75ο λεπτό, η μπάλα στον Μανώλη, γκολ, σχιζοφρένεια. Απ’ ότι έμαθα τη στιγμή του γκολ ο παπάς διέκοψε τον γάμο φωνάζοντας και πανηγυρίζοντας “το έβαλε ο Μανώλης”. Τελούσε το μυστήριο φορώντας hands free για να ακούει ΤΟ ματς. Ο Μανώλης έφερε τον τίτλο στη Λεωφόρο, ο γάμος συνεχίστηκε και το ζευγάρι ζει ευτυχισμένο με τρία παιδιά πλέον.

(well, το γκολ αυτό προτείνουμε να το ακούσετε και να μην το δείτε, ακριβώς όπως ο Λευτέρης!)

Meteoritis. “Το γκολ του Νταμπίζα στο Μπερναμπέου”

Ίσως να είναι από τα πιο ασήμαντα γκολ του Ολυμπιακού στην Ευρώπη. Αλλά το θυμάμαι, λόγω του ιδιαίτερου πανηγυρισμού μου στο σπίτι. Και εξηγώ:

Οκτώβριος του 1997. Η κυριαρχία του Ολυμπιακού έχει ξεκινήσει και όλοι εμείς που ζήσαμε τα πέτρινα χρόνια, βιώνουμε μεγάλες στιγμές με τις συμμετοχές στο Champions League (έστω και αν τρώγαμε 5αρες στην αρχή.) Έφτασε λοιπόν και η στιγμή να παίξουμε στο Μπερναμπέου εναντίον Σούκερ, Μοριέντες, Ρομπέρτο Κάρλος, Ιέρο κτλ. Κάθε φορά που πλησιάζαμε περιοχή ή κάθε λεπτό που δεν τρώγαμε γκολ, οι ελπίδες μας μεγάλωναν για κάτι μοναδικό. Και φτάνουμε στο 19’. Ο Τζόλε –με μαλλί παρακαλώ- κάνει το κόρνερ από τη μεριά που δεν βολεύει αριστερό πόδι, και όπως είναι αναμενόμενο, η μπάλα αρχίζει να προσγειώνεται σχεδόν πίσω από το πέναλτι. Χαμένη ευκαιρία, λέμε. Και τότε, πετάγεται ο Νίκος ο Νταμπίζας. Ναι ο Νταμπίζας του Παναθηναϊκού τώρα, ο Μπαρμπρίζας, όπως τον φώναζε ο κύριος με το διαρκείας πίσω μου. Και με κεφαλιά – τηλεφώνημα καρφώνει την μπάλα στο Γ. Μετά κενό. Παραλήρημα. Οι πανηγυρισμοί που μου έρχονται στο μυαλό, λίγο πολύ κλασικοί. Έπρεπε σε αυτό το γκολ να είναι κάτι διαφορετικό. Και φεύγω από το σαλόνι με σπρίντ και κάνω τάκλιν (προς τιμήν του μεγάλου στόπερ) στο ψυγείο. Το επόμενο που θυμάμαι είναι τη μάνα μου να πετάει τα πιάτα που έπλενε από την τρομάρας της και τον Κολίνα να δίνει ένα πέτσινο πέναλτι. Το τάκλιν στο ψυγείο όμως έμεινε.

Αθηνά Π. “Ο ακίνητος – σκυφτός Ροναλντίνιο”

Καλοκαίρι 2002, καλοκαίρι με Μουντιάλ, τέλειο καλοκαίρι.. Αν κερδίσει και η ομάδα σου το Μουντιάλ, μιλάμε για ΤΟ τέλειο καλοκαίρι. Εγώ κυκλοφορούσα με την μπλούζα της Βραζιλίας και στους ομίλους έβαζα ξυπνητήρι πρωί πρωί να για να βλέπω τα παιχνίδια των 09:00. Φτάνουμε στα προημιτελικά. Αγγλία – Βραζιλία. 21 Ιουνίου, μεσημεράκι. Η Βραζιλία με τα μπλε, το ματς ζόρικο. Ο Όουεν στο 23’ το κάνει ακόμα πιο ζόρικο. Ευτυχώς στις καθυστερήσεις του ημιχρόνου ο Ριβάλντο ισοφαρίζει.

Και ξεκινάει το 2ο ημίχρονο και περνάνε τα πρώτα 5 λεπτά και ο Σκόουλς κάνει φάουλ στον Κλέμπερσον κάπου μεταξύ κέντρου και μεγάλης περιοχής, δεξιά όπως επιτίθεται η Βραζιλία (στου διαόλου τη μάνα θα έγραφα αν επιτρεπόταν). Στήνει την μπάλα ο Ροναλντίνιο που τότε ήταν ακόμα τρίτος σε σειρά αναφοράς μετά τους Ρονάλντο (ο κανονικός, το φαινόμενο, ο χοντρούλης πλέον) και Ριβάλντο. Παίρνει φόρα, κόσμος και κοσμάκης στην περιοχή της Αγγλίας περιμένοντας σέντρα. Ο Σίμαν έτοιμος να πάρει την κοτσίδα του και να κάνει έξοδο. Και ο Ροναλντίνιο εκτελεί. Και η μπάλα φεύγει και πάει…και πάει…(και εγώ σηκώνομαι και “δεν είναι σέντρα αυτό”) και πάει και τους κοροϊδεύει όλους και αναπαύεται εκεί που κανείς δεν περίμενε! Χαμός, φωνές και πανηγύρια, χοροπηδάμε και δεν πιστεύουμε τι είδαμε μόλις!

Ακολούθησαν επικοί καβγάδες μετά το τέλος του παιχνιδιού (μέχρι να λήξει το ματς ισχύει αυστηρά το “μη του μιλάτε του παιδιού”) για το αν το ήθελε ο Ροναλντίνιο ή αν ήταν κατά λάθος γκολ. Η λάθος θέση που είχε ο Σίμαν με το που στήθηκε η μπάλα (φως φανάρι ότι θα έκανε έξοδο) και ο ακίνητος – σκυφτός Ροναλντίνιο που περιμένει να δει πού θα καταλήξει η εκτέλεση με κάνουν να πιστεύω ότι ήξερε πάρα πολύ καλά τι έκανε. Και η κουβέντα τελειώνει εδώ.

Ανδρέας Κ. “Ευχαριστούμε ‘Μανόλη’ “

Οκτώβριος 2001. Άρσεναλ – Παναθηναϊκός. Τι κι αν είχαμε σχολείο την επόμενη μέρα; Εμείς θα βλέπαμε τον αγώνα έτσι και αλλιώς. Το σκηνικό έτοιμο από τις 21:00. Τρία φιλαράκια, ο καθένας διαφορετική ομάδα, έτσι για ποικιλία, ετοιμαστήκαμε να δούμε ένα παιχνίδι που για πολλούς το φαβορί ήταν η ομάδα του Αλσατού. Εμείς από την άλλη είχαμε αντίθετη άποψη. Και ειδικά εκείνος. Ο Εμμάνουελ Ολισαντέμπε. Όλη η ομάδα έπαιξε με πάθος, αλλά εκείνος με πάθος και τόλμη. Και ναι, τόλμησε και έβαλε γκολ σε μια από τις πιο δύσκολες έδρες εκείνη την εποχή. ‘Μα έχασε όμως’, θα πουν πολλοί. Και όμως για μένα, το πώς με έκανε να νιώσω εκείνο το γκολ, ήταν ένα συναίσθημα που νόμιζα ότι από την αδρεναλίνη και τη πίεση όλου του αγώνα θα έφτανα στο ταβάνι από τη χαρά μου. Αν ήμουν στο γήπεδο θα είχα μπει μέσα να τον αγκαλιάσω (πατ πατ). Γιατί εκείνος πάλεψε για την ομάδα μου, την ιδέα μου. Και ας έχασε στην τελική. Ευχαριστούμε ‘Μανόλη’ που πέρασες και χάρισες όμορφες στιγμές στους οπαδούς του τριφυλλιού.

Νίκος Κ. “Το έργο τέχνης του Αντρές Ινιέστα”

Η Ισπανία είναι αγάπη. Ο Iniesta είναι έρωτας. Ή μάλλον η Ισπανία είναι αγάπη κι έρωτας. Και ο Iniesta είναι αγάπη κι έρωτας. Το Μουντιάλ είναι Μουντιάλ. Τα τελευταία λεπτά της παράτασης ενός τελικού είναι μια εμπειρία που δύσκολα περιγράφεται. Το γκολ στα τελευταία λεπτά της παράτασης ενός τελικού Μουντιάλ είναι ζωή ή θάνατος. Ο Iniesta, που μοιάζει να μπορεί να σουτάρει καλά μόνο όταν τα πράγματα είναι πολύ κρίσιμα και οριακά, τέσσερα λεπτά πριν ο τελικός του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2010 ανάμεσα σε Ισπανία και Ολλανδία πάει στα πέναλτι, πέτυχε ένα πανέμορφο γκολ, που έφερε τη Furia Roja στην κορυφή του κόσμου για πρώτη φορά.

Το γκολ ενός αγαπημένου παίκτη για λογαριασμό μιας αγαπημένης ομάδας στα τελευταία λεπτά της παράτασης ενός τελικού Μουντιάλ είναι ζωή. Είναι λόγος για να ζεις. Είναι λόγος για να μπορείς να πεθάνεις εκείνη τη στιγμή ευτυχισμένος. Το γκολ του Iniesta ήταν σημαντικό, καθοριστικό, έντονο, όμορφο, μπήκε στο τέλος, σε τελικό Μουντιάλ, γιγάντωσε την Ισπανία. Ήταν σπουδαία στιγμή στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Και ο πανηγυρισμός (στην πραγματικότητα κάθε πανηγυρισμός ζει στην ίδια στιγμή με το γκολ που έχει προηγηθεί) ήταν φανταστικός, γνήσια ποδοσφαιρικός, συναισθηματικός κι έντονος. Και με Daniel Jarque.

Ο Andrés Iniesta Luján είναι ένας σπουδαίους καλλιτέχνης και στις 11 Ιουλίου του 2010, στο Γιοχάνεσμπουργκ, στο στάδιο Soccer City, έγραψε ιστορία, υπέγραψε ένα από τα πιο σημαντικά του έργα. Δημιούργησε μια ανεκτίμητη ανάμνηση.

Mikrokabouro, “Το γκολ στο Άμστερνταμ”

Όπως συμβαίνει στον καθέναν δεν ξύπνησα μια μέρα και είπα “θα γίνω Παναθηναϊκός”. Όλη η οικογένεια προσπαθούσε, ο πατέρας μου με έβαζε για ύπνο με τον ύμνο, μου μάθαινε τους παίκτες, με πήγαινε κάθε Κυριακή στην καφετέρια να δω τους αγώνες (Καρδίτσα μένω, το γήπεδο έπεφτε μακριά). Ενώ από μικρή ηλικία έλεγα “παναϊκός” όταν με ρωτούσαν τι ομάδα είμαι, δεν το είχα νιώσει ποτέ. Μέχρι όταν έγινα 8 χρονών, το 1996. 3 Απριλίου και παίζουμε με τον Άγιαξ για το Champions League. Φυσικά και δεν μπορούσα να καταλάβω τι σημαίνει το τσουλου πλήρως οπότε όταν ξεκινούσε ο αγώνας δεν είχα αντιληφθεί πλήρως την σημασία του. Η ώρα πλησιάζει 23:30, ο πατέρας μου κοντεύει να φάει τον έναν καναπέ από το άγχος του, ο αδερφός μου τον άλλον και εγώ ξαπλωμένος στο πάτωμα προσπαθώντας να κρατηθώ ξύπνιος, δεν λέω ψέματα, μπορεί σε κάποια σημεία να με είχε πάρει και ο ύπνος. Μέχρι που από το ένα, ανοιχτό, μάτι βλέπω έναν παίκτη μας (τότε δεν ήξερα ποιος είναι ο Δώνης) να παίρνει την μπάλα και να περνάει δ̶ί̶π̶λ̶α̶ μέσα από τους παίκτες. Ούτε ανάμεσα ούτε τίποτα. ΜΕΣΑ από τους παίκτες περνούσε και ακριβώς την κατάλληλη στιγμή την πασάρει στον μεγαλύτερο επιθετικό που πάτησε πόδι στην Ελλάδα. Ο Βαζέχα πλασάρει και αυτή πηγαίνει τόσο μα τόσο γλυκά στο γάμα. ΕΚΡΗΞΗ. Σε μένα που ήταν λες και ένιωσα αμέσως την σημασία του γκολ, στον πατέρα μου, στον αδερφό μου, στη μάνα μου που μπήκε στο δωμάτιο και πανηγύριζε χωρίς να ξέρει γιατί, στην πολυκατοικία που σείστηκε και ακούγονταν κραυγές από παντού, σε όλη την πόλη που ένα τέταρτο μετά θα έβγαινε στους δρόμους και οι κόρνες θα έπαιρναν φωτιά. Την επόμενη μέρα θα πήγαινα σχολείο και θα έβλεπα κάτι πρωτόγνωρο. Πριν την έναρξη των μαθημάτων παιδιά μεγαλύτερης τάξης είχαν φέρει σημαία του Παναθηναϊκού, την ανέμιζαν και όλοι μαζί τραγουδούσαμε συνθήματα. Στις 8 το πρωί! Μετά την προσευχή ο γαύρος διευθυντής θα έδινε συγχαρητήρια σε “όσα παιδιά ήταν Παναθηναϊκοί και χάρηκαν με την χτεσινή μεγάλη νίκη”. Νομίζω πως το πρωτοσέλιδο της Αθλητικής Ηχούς εκείνη την μέρα ήταν το λιγότερο υπερβολικό που έβγαλε ποτέ, πιστεύω ότι όντως ένα εκατομμύριο άτομα ήθελαν να πάνε στον επαναληπτικό. Όλα αυτά με έκαναν να καταλάβω ακριβώς από μικρή ηλικία την σημασία του ποδοσφαίρου, της ομάδας, της ευρωπαϊκής πορείας. Αυτό το γκολ του Βαζέχα με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι πάντα ήμουν Παναθηναϊκός, αυτό το γκολ με έβαλε σε έναν δρόμο με πάρα πολλές μελλοντικές χαρές και αρκετές λύπες, (όλα καλοδεχούμενα είναι) και πως πάνω από κάθε τίτλο θα με ένοιαζε η Ευρώπη. Στα καθαρά αθλητικά στο “ευρώ ή δραχμή” ήμουν πάντα με το ευρώ και ο Βαζέχα με το γκολ του με έβαλε για τα καλά μέσα στην Ο.Ν.Ε 🙂