Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Αυτό που θυμάμαι έντονα είναι ότι απ’ όταν ήμουν στο λύκειο ακόμα, ήθελα οπωσδήποτε να περάσω σε μια σχολή, κυρίως για να έχω την ευκαιρία να περάσω ένα εξάμηνο στο εξωτερικό. Το είχα στο μυαλό μου σαν κάτι πολύ διαφορετικό κάτι εντελώς καινούριο και συναρπαστικό και ταυτόχρονα εξαιρετικά προκλητικό (με την καλή έννοια). Μιας και από μικρή με τρώει η περιέργεια για αυτό τον κόσμο σκέφτηκα ότι δεν θα έπρεπε να χάσω τέτοια ευκαιρία όπως αυτή που προσφέρει το Erasmus. Και κάπως έτσι (απότομα!) φτάνουμε στο 3ο εξάμηνο φοίτησής μου στο πανεπιστήμιο και στην ημέρα όπου κατέθεσα τα χαρτιά μου για τον επόμενο χρόνο. Οφείλω να ομολογήσω ότι όντας αλλοπαρμένη και φαντασμένη, και λιγάκι ανώριμη ακόμα, δεν το σκέφτηκα και πάρα πολύ σε ποια χώρα θέλω να πάω. Βιάστηκα να κάνω την αίτηση από φόβο μήπως χάσω την προθεσμία. Δήλωσα Γαλλία λοιπόν μιας και μιλούσα τη γλώσσα και συγκεκριμένα Παρίσι μιας και είχα ξαναπάει και μου άρεσε σαν πόλη. Για καλή-κακή μου τύχη δεν μπόρεσα να πάω εκεί τελικά διότι υπήρξε μια καθηγήτρια που θεώρησε ότι δεν είμαι αρκετά καλή για αυτό χωρίς προφανή δικαιολογία.

Με τα αποτελέσματα να έχουν βγει, τους συμφοιτητές μου να χαίρονται και να ατενίζουν το μέλλον με αισιοδοξία και μ’ εμένα να το έχω πάρει τόσο στραβά νιώθοντας ότι κάποιος με εμποδίζει από το να εκπληρώσω ένα από τα μεγαλύτερά μου όνειρα.. ένιωθα αδικημένη. Δεν παραιτήθηκα όμως, ακόμα και αν το γνωρίζω καλά ότι αδικήθηκα, το πάλεψα όπως μπορούσα και αφού δεν έβγαλα άκρη, πέρασα στο plan B. Διάλεξα μια από τις πόλεις που είχαν μείνει στη λίστα και προσπαθούσα να καθησυχάσω τον εαυτό μου ότι όλα θα πάνε καλά. Έτσι και έγινε καθώς έγινα δεκτή αυτή τη φορά σ’ ένα πανεπιστήμιο μιας πόλης που ομολογώ ότι ούτε την ύπαρξή της δε γνώριζα. Ο λόγος για το Bordeaux. Ναι αυτή τη μικρή παραθαλάσσια γαλλική πόλη με τα εξαιρετικά κρασιά και τη γνωστή ποδοσφαιρική ομάδα. Πλέον μπορούσα να ατενίζω και εγώ το μέλλον με αισιοδοξία! Ο καιρός περνούσε και σκεφτόμουν ότι σύντομα θα βρίσκομαι εκεί να πραγματοποιώ το όνειρό μου. Τις πρώτες μέρες που ήμουν εκεί είχα φρικάρει, δεν το κρύβω, καθώς όλα αυτά μου φαινόντουσαν τόσο ξένα. Ξαφνικά από τη μια μέρα στην άλλη βρέθηκα μόνη μου σ’ ένα κτήριο όπου έπρεπε να συγκατοικήσω με άλλα 4 άτομα, μακριά από την ασφάλεια του σπιτιού μου και την οικογένεια μου. Ήμουν αρκετά αρνητική στην αρχή, ένιωθα ότι είναι αρκετά δύσκολο. Μέχρι που συνέβη ένα ατυχές γεγονός το οποίο με έφερε ένα βήμα πιο κοντά σε αυτή την άποψη. Ε να λοιπόν που βρέθηκε άγρια αράχνη στο Μπορντό να με τσιμπήσει στο χέρι και να με κάνει να πετάξω 42 αντιβιοτικά στο στομάχι μου. Καταλαβαίνετε για τι ταλαιπωρία μιλάμε, για νεύρα και ανησυχία, να ψάχνω έναν γιατρό της προκοπής με πυρετό έξω στο κρύο. Ε κάτι τέτοιες στιγμές σκεφτόμουν πόσο «ωραία» ξεκίνησε το Erasmus! Απλά ήταν ακόμη πιο δύσκολο γιατί βρισκόμουν μακριά από τις ανέσεις και τους δικούς μου ανθρώπους. Έπρεπε να με φροντίσω γιατί κανένας άλλος δεν θα το έκανε αυτό για μένα. Όμως πέρασε και αυτό όπως περνάνε όλα κάποτε και ήμουν εντάξει. Έγινα και γνωστή σε όλους ως η κοπέλα που την τσίμπησε αράχνη τρομάρα μου! Στην τελική ήμουν εντάξει με το ότι συνέβη σε μένα, ήταν μια δοκιμασία, ένα τεστάρισμα για να δούμε αν μπορώ να το αντέξω μόνη μου.

1 μήνα μετά από όλα αυτά εκμεταλλεύτηκα όσο καλύτερα μπορούσα τον χρόνο μου ο οποίος πέρασε υπέροχα αποζημιώνοντας με μ’ ένα ταξίδι στο Παρίσι όπου και πέρασα τα καλύτερα γενέθλια! Είδα live τους Alt-j, έπαιξα bowling, βόλταρα στους δρόμους του Παρισιού τρώγοντας κρέπες και πήγα και σ ‘ένα πάρτι σε πλοίο στον Σηκουάνα! Και όλα αυτά με την καλύτερη παρέα. Μια παρέα παιδιών (συμφοιτητών) με τους οποίους δεν γνωριζόμασταν τόσο καλά πριν το Erasmus όμως εκεί δεθήκαμε απίστευτα! Όσο πέρναγε ο καιρός ένιωθα ότι τα πράγματα αρχίζουν και φτιάχνουν και συνηθίζω. Αναγκάστηκα να ωριμάσω και το ήθελα πολύ να συμβεί. Εδώ που βρίσκομαι έχω γνωρίσει παιδιά από όλες τις ηπείρους του κόσμου και έχω γευτεί διαφορετικές κουλτούρες. Η παρέα μου αποτελείται από αμερικανοαγγλοκαναδούς κυρίως, με τους οποίους περνάω πολύ καλά! Οι Γάλλοι είναι δύσκολοι άνθρωποι. Κλειστοί πολύ και δεν ενδιαφέρονται τόσο για εμάς τους ερασμίτες. Με τα παιδιά αυτά όμως πέφτει αρκετό γέλιο γιατί είναι όλοι τους φιλικοί και ανοιχτοί άνθρωποι.

Συνεχώς σκέφτομαι το πόσο αναζωογονητικό είναι το να έχεις επαφή με ανθρώπους από άλλα μέρη του πλανήτη. Μαθαίνεις την κουλτούρα τους, εξασκείς μια ξένη γλώσσα, τους μαθαίνεις και εσύ πράγματα για τη δική σου χώρα και συνειδητοποιείς ότι στη τελική είμαστε όλοι ίδιοι σε κάποια πράγματα γιατί ακριβώς είμαστε άνθρωποι πρώτα απ’ όλα. Αυτό είναι το Erasmus. Μήνες ξεγνοιασιάς και καλοπέρασης, μήνες δύσκολοι και προκλητικοί από τη μία αλλά εύκολοι και ευχάριστοι από την άλλη. Είναι πραγματικά στο χέρι σου να το αξιοποιήσεις όσο καλύτερα μπορείς. Εγώ προσωπικά δεν πρόκειται ποτέ να το μετανιώσω ό, τι και να συμβεί όσο βρίσκομαι ακόμα εδώ. Ακόμα και αν δεν ήμουν εντελώς έτοιμη γι’ αυτή την εμπειρία, το δοκίμασα και όπου βγει. Καμιά φορά δεν χρειάζεται να περιμένεις το πότε θα νιώσεις έτοιμος-η για κάτι, απλά το τολμάς και βλέπεις πως πάει. Όλο αυτό θα οδηγήσει σίγουρα σε ωριμότητα, ευγνωμοσύνη που το επιχείρησες και πείρα στη μετέπειτα ζωή σου. Αυτή τη περίοδο διανύω τον 3ο μήνα διαμονής μου εδώ και είμαι κάτι περισσότερο από ευτυχισμένη. Έχω και τις άσχημες στιγμές μου, όπου μου λείπει η οικογένεια και οι φίλοι μου, αλλά διαρκούν λίγο καθώς σκέφτομαι που βρίσκομαι και προσπαθώ να αξιοποιώ τις μέρες μου. Ετοιμάζω ταξίδια, περιπλανιέμαι στην πόλη, δοκιμάζω καινούριες γεύσεις, συνομιλώ και διασκεδάζω με διαφορετικούς ανθρώπους και δέχομαι ό, τι θετικό και αρνητικό προκύψει με κύριο στόχο την πείρα.

Ηλιάνα Π.