Είχα πρόσφατα μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συζήτηση με μία φίλη μου (κλασικά, θα διατηρήσω την ανωνυμία της, για να την προστατεύσω απ’ τα φώτα της δημοσιότητας που αναντίρρητα και αναπόφευκτα θα στραφούν επάνω της μόλις η ιστορία της γίνει γνωστή) η οποία μου έλεγε ότι αυτή την περίοδο είναι single και ότι δεν υπάρχει και τίποτα που να της τραβάει έστω και λίγο την προσοχή. Μέχρι εδώ, όλα καλά! Λογικά, σε όλους σας έχει συμβεί! Η φράση- κόλαφος, ήρθε λίγο αργότερα. Η εν λόγω φίλη που λέτε, Δίδυμος στο ζώδιο και γενικά ταξιδιάρα ψυχή, πρόκειται να φύγει για την Ισπανία για να δουλέψει εκεί, οπότε μου λέει ότι το πιο πιθανό είναι «να γνωρίσει τον μεγάλο έρωτα καμιά βδομάδα πριν φύγει!” μιας και έχει πάντα “τόσο κακό timing».
Δεν είναι τόσο σπάνιες οι ιστορίες που μοιάζουν πολύ με της φίλης μου. Το αντίθετο θα έλεγα, είναι μάλλον πολύ συχνές! Το θέμα είναι ότι συχνά φορτώνουμε τέτοια περιστατικά στην μοίρα, θεωρώντας ότι κάτι τέτοιο είναι προκαθορισμένο από μια ανώτερη δύναμη που μας φέρνει κοντά με κάποιους ανθρώπους στην πιο ακατάλληλη στιγμή, πχ στις καλοκαιρινές μας διακοπές ή λίγο μετά τον χωρισμό μας από την επί δέκα χρόνια κοπέλα μας (το παράδειγμα είναι τυχαίο!). Αυτό, έχει ως αποτέλεσμα οι ερωτικές μας ιστορίες να φαντάζουν από πριν καταδικασμένες να λήξουν άδοξα κι εμείς να γεμίζουμε με απογοήτευση διερωτώμενοι (κλασικότατα!!) «χάθηκε ο κόσμος να σε γνώριζα πριν ένα χρόνο;»
Λοιπόν… Η αλήθεια είναι ότι μπορεί και να χανόταν. Ο κόσμος εννοώ! Δεν είμαι (και ούτε πρόκειται να είμαι ποτέ) απόλυτα βέβαιος ότι αυτές οι ιστορίες έρχονται στην ζωή μας τόσο τυχαία όσο θέλουμε να νομίζουμε. Πιστεύω ότι, αν θέλαμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, θα έπρεπε ίσως να παραδεχτούμε ότι αυτές οι ιστορίες μας «τυχαίνουν» επειδή στην πραγματικότητα θέλουμε να μας τύχουν, ακόμα και αν το θέλουμε σε κάποιο βαθύτερο, υποσυνείδητο επίπεδο. Για να το θέσω πιο απλά, μπορεί εμείς να είμαστε απολύτως πεπεισμένοι ότι θέλουμε να γνωρίσουμε ενδιαφέροντες ανθρώπους, να ζήσουμε τον μεγάλο έρωτα ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο αλλά, στην πραγματικότητα, να μην είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο. Ίσως να βαυκαλιζόμαστε θεωρώντας τους εαυτούς μας έτοιμους να βρεθούν σε μια σχέση που απαιτεί αμοιβαίους συμβιβασμούς και υποχωρήσεις -αλλά και παραχωρήσεις γιατί, ας μην κρυβόμαστε, ακόμα και ο καλύτερος δεσμός είναι μια μορφή ανελευθερίας- αλλά η αλήθεια ν’ απέχει παρασάγγας! Μπορεί αυτό που πραγματικά έχουμε ανάγκη να είναι κάτι σχετικά απλό, με μια προκαθορισμένη ημερομηνία λήξης και σαφώς προσδιορισμένους «κανόνες». Μπορεί να μην είμαστε στ’ αλήθεια έτοιμοι -ή διατεθειμένοι- να εμπλακούμε συναισθηματικά μ’ έναν άλλον άνθρωπο σ’ ένα βαθύτερο επίπεδο ή ίσως να αναζητούμε στην πραγματικότητα μόνο το πάθος και την ένταση που, συνήθως χαρακτηρίζουν τα… εφήμερα! Εντάξει, μπορούμε να το παραδεχτούμε, δεν τρέχει τίποτα! Συμβαίνουν αυτά και στις καλύτερες οικογένειες και το χειρότερο που μπορεί να σας συμβεί, είναι να θεωρηθείτε το μαύρο πρόβατο της δικιάς σας (εδώ που τα λέμε, σιγά το πρόβλημα! Το μαύρο αδυνατίζει!).
Είναι γνωστό ότι οι ανθρώπινες σχέσεις, και δη οι ερωτικές, εξυπηρετούν συνήθως ανάγκες μας πολύ βαθύτερες απ’ την διόλου ευκαταφρόνητη ανάγκη για συντροφικότητα (αν δεν ήταν γνωστό πριν, είναι τώρα!). Δεν χρειάζεται να σπάμε το κεφάλι μας για να καταλάβουμε τι μπορεί να σημαίνει το γεγονός ότι ίσως, κατά βάθος, να επιζητούμε τέτοιες καταστάσεις στη ζωή μας ή ποιες είναι οι ανάγκες μας που εξυπηρετούν όπως δεν χρειάζεται και να τις δαιμονοποιούμε ή να τους προσδίδουμε χαρακτηριστικά που δεν τους αρμόζουν. Το μόνο που θεωρώ χρήσιμο (αν και δεν θα πω «πρέπει» ούτε καν εδώ γιατί στην τελική ποιος είμαι εγώ, πώς με λένε και η σκούφια μου από πού κρατάει; ), είναι ν’ αποδεχτούμε ότι αυτοί είμαστε στην πραγματικότητα, αυτές είναι οι ανάγκες μας και τέλος. Και να μην τα φορτώνουμε όλα στο «timing»! Στην ζωή μας, φέρνουμε αυτά που αντέχουμε την στιγμή που τα αντέχουμε και ούτε λεπτό νωρίτερα!
