Η απλότητα και ο μινιμαλισμός στην ιστορία της μόδας είναι ίσως ένα πολύ πιο περίπλοκο και δυσνόητο concept απ’ όσο θα περίμενε κανείς. Η ποίηση του τίποτα αρέσκεται άλλωστε στο να μας προκαλεί, να μας διεγείρει και ίσως να μας δυσκολεύει. Γιατί τελικά ένα απλό άσπρο t-shirt έκανε τον Marlon Brando το άρρωστο σεξουαλικό απωθημένο της Blanche Dubois, ένα μονόχρωμο μαύρο φόρεμα κατασκεύασε το θρύλο του Breakfast at Tiffanys, και η Στέλλα σε ένα μαύρο ζιβάνγκο συνάντησε την μοίρα της.

Η Claudia Susini, μια νέα Ιταλίδα δημιουργός, υφαίνει ένα τέτοιου είδους πλέγμα για τις λιτές, ημιδιαφανές φιγούρες της. Ένα εκφραστικό πλαίσιο σε λευκό και αποχρώσεις του μπλε, το οποίο καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα στον δυναμισμό μιας πανοπλίας και την απαλότητα ενός πέπλου. Η βασική ποιότητα που ξεχωρίζει στις παρθένες μπαλαρίνες της είναι ο τρόπος που αξιοποιεί τις προσωπικές τις αναμνήσεις και εμπειρίες, έντεχνα κρύβοντάς τες ανάμεσα στα στριφώματα και τις πιέτες των δημιουργιών της. Μια γυναίκα της παιδικής της ηλικίας στο χωριό Empoli της Ιταλίας όπου και μεγάλωσε, η οποία της έμαθε απλώς να παρατηρεί, να ανοίγει τα μάτια της και να κολλάει σαν ερωτευμένος έφηβος σε λεπτομέρειες, βρίσκεται κάπου χαμένη στο εικαστικό της όραμα. Ασημαντότητες που στην τελική μετράνε. Κι εδώ ακριβώς ξεκινάει η καθαρή ποιητική που μας προσφέρει η Susini. Το περίτεχνο περιεχόμενο των minimal και γεωμετρικών δομών της, και η απόδειξη της ουσιαστικής αξίας της απλότητας. Παράλληλα, οι μαλθακές αυτές αμαζόνες εκπέμπουν έναν απόκρυφο ερωτισμό ο οποίος μοιάζει μάλλον να υπαινίσσεται παρά να δηλώνεται με σαφήνεια, καθώς τις βλέπουμε να κρύβουν τα μαλλιά τους, ενώ διακριτικά γέρνουν το βλέμμα τους πάνω από τον ώμο. Τελικά μιλάμε για ένα ολοκληρωμένο conceptual έργο με ακρίβεια, περιεχόμενο και σύγχρονη αύρα.