«Πόσο καιρό έχεις να νιώσεις ευτυχισμένη; Τι είναι αυτό που θα σε έκανε ξανά ευτυχισμένη, να πετάς στα σύννεφα;» Αυτές ακριβώς τις ερωτήσεις μου έκανε ένας γνωστός  χθες βράδυ στο τσατ. Η απάντησή μου μετά από μισό λεπτό περίπου; Είμαι ευτυχισμένη…

Όχι  δεν είμαι σε σχέση. Στην δουλειά δεν πληρώνομαι πολύ καλά. Δεν έχω κερδίσει το τζόκερ. Δεν παρτάρω κάθε βράδυ. Δεν πηγαίνω κάθε μέρα για ψώνια, ούτε έχω τρελαθεί στα ταξίδια.

Αλλά ας το πάρω από την ανάποδη. Άλλαξα σπίτι και νιώθω πολύ αισιόδοξη και δημιουργική με όλο αυτό. Έχω σκεφτεί άπειρες λύσεις και ιδέες για να το διακοσμήσω με ελάχιστα χρήματα. Έχω την οικογένεια και τους φίλους μου που τους αγαπώ και μ’ αγαπούν. Έχω ξεκινήσει να διαβάζω ένα υπέροχο βιβλίο. Έχω τον σκύλο μου που λατρεύω και τα πρωινά που πηγαίνουμε την μεγάλη μας βόλτα στο Λυκαβηττό καθαρίζει το μυαλό μας και περνάμε τέλεια (βγάζουμε και καμιά σέλφι αν έχουμε κέφια). Κάθε μέρα γνωρίζω καινούριους ανθρώπους γιατί μεγαλώνοντας το βρίσκω συναρπαστικό και απλά δεν χάνω την ευκαιρία. Και είναι συναρπαστικό όταν μαθαίνεις να ακούς τους άλλους και αυτά που έχουν να σου πουν, εκεί κρύβονται οι μεγάλοι θησαυροί. Έχω  συμφιλιωθεί με την έννοια της δουλειάς ως καθημερινή απασχόληση που κάποιες φορές κουράζει και προσπαθώ να την φέρνω περισσότερο στα μέτρα μου και τελικά, ναι, πιάνει.

Δεν θα συνεχίσω γιατί ήδη η τρίτη παράγραφος έχει μεγαλώσει πολύ…

Αν βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο; Είναι στιγμές που το βλέπω και γεμάτο.

Γιατί πάντα κάτι πρέπει να λείπει και πότε τελοσπάντων τα κενά συμπληρώνονται; Και τελικά αυτή η πληρότητα πότε έρχεται; Προφανώς δεν έρχεται σε όλους με τον ίδιο τρόπο. Το θέμα είναι ότι για κάποιους από εμάς δεν έρχεται ποτέ. Η πληρότητα, η ευτυχία, το «είμαι καλά», είναι σαν ένας προβολέας δικός μας, που τον κρατάμε και τον ανάβουμε επιλέγοντας εμείς αν θα φωτίσουμε τον εαυτό μας, τις  στιγμές μας, την ζωή μας, αυτά που έχουμε ή αν θα ρίξουμε το φως κάπου αλλού, μακριά. Τόσο που το φως να σκορπίζεται. Αυτό που λένε ότι η ευτυχία είναι επιλογή… κάπως έτσι.