Ξέρατε εσείς ότι η 23η Απριλίου έχει καθιερωθεί απ’ την UNESCO ως Παγκόσμια Ημέρα του Βιβλίου; Εδώ που τα λέμε, δεν μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση το να μην το ξέρετε γιατί, συνήθως, ο Άγιος Γεώργιος κλέβει τον κεραυνό αυτής της εξίσου σημαντικής «γιορτής»! Αυτή λοιπόν, είναι η μία από τις δύο κατάφορες αδικίες που θα ήθελα να αποκαταστήσουμε σήμερα. Η δεύτερη, αλλά σίγουρα όχι δευτερευούσης σημασίας, είναι αυτή του τίτλου γιατί ναι, φίλες και φίλοι Potterheads· κάποια στιγμή πρέπει επιτέλους να βγούμε όλοι μαζί στους δρόμους και να βροντοφωνάξουμε ότι παρά την προχωρημένη μας ηλικία, δεν μπορούμε να σταματήσουμε να διαβάζουμε τα μαγευτικά (pun fully intended) βιβλία της Rowling!
Οφείλω να ομολογήσω ότι, όταν διάβασα το πρώτο βιβλίο του Harry Potter, ήμουν 12 χρονών αλλά το έκανα κατόπιν παρότρυνσης της –προφανώς ενήλικης- καθηγήτριας των Αγγλικών μου, που είχε ήδη διαβάσει το βιβλίο και το είχε βρει εξαιρετικό! Εκείνη με προμήθευσε, όχι μόνο με τα επόμενα βιβλία της σειράς αλλά και με μπόλικο σχετικό υλικό που, θυμάμαι, είχε γίνει η αφορμή για πολύωρες συζητήσεις επί του θέματος. Ακόμα δεν ξέρω αν απώτερος σκοπός της ήταν να κάνει το μάθημά μας πιο ενδιαφέρον ή απλά ήθελε να μοιραστεί μαζί μου την ανακάλυψή της σε μια εποχή που ο Harry Potter δεν ήταν ήδη ταινία και, άρα, το φαινόμενο που είναι σήμερα (τείνω να πιστέψω το δεύτερο!). Το σίγουρο ήταν ότι έγινε η αφορμή για ένα απ’ τα καλύτερα πράγματα που μου έχουν συμβεί από λογοτεχνικής άποψης!
Πέραν του ότι, όσο περνούσαν τα χρόνια -τόσο για εμάς όσο και για τον Harry-, τα βιβλία της Rowling γίνονταν όλο και πιο σκοτεινά, όλο και πιο μυστήρια, όλο και πιο… ενήλικα (με την ίδια την συγγραφέα να δηλώνει πολλάκις ότι δεν γράφει μόνο για παιδιά σε μια, μάλλον αχρείαστη, προσπάθεια να μας απενοχοποιήσει), νομίζω ότι, όσο μεγάλωνα κι εγώ, παρατηρούσα πολύ περισσότερα πράγματα σχετικά με την πλοκή, που ήταν αρκετά προσεγμένη ώστε να ικανοποιήσει πολλούς απαιτητικούς, ενήλικες αναγνώστες. Το γεγονός ότι η ιστορία, στα βασικά της σημεία, μοιάζει με ένα κλασικό παραμύθι -με το καλό να μάχεται το κακό- τοποθετημένο όμως στη σύγχρονη Αγγλία, δεν αφαιρεί τίποτα απ’ την πρωτοτυπία της, η οποία είναι δοσμένη μέσα από ένα αμάλγαμα έξυπνου χιούμορ, ασίγαστης δράσης και βαθιάς συγκίνησης. Και, προφανώς, πλούσιας φαντασίας!
Τα ίδια τα βιβλία, μας διδάσκουν πανανθρώπινες αλήθειες που δεν νομίζω ότι απευθύνονται σε κάποιο συγκεκριμένο ηλικιακό group. Μπορεί οι περισσότεροι απ’ τους πρωταγωνιστές να χειρίζονται επιδέξια τη μαγεία, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν συμβαίνουν άσχημα πράγματα σε καλούς ανθρώπους. Ανθρώπους που πρέπει συχνά να αντιμετωπίσουν την αδικία και τον ρατσισμό και καλούνται να επιβιώσουν υπό αυτές τις συνθήκες. Αυτό, καθιστά την πλοκή πιο ρεαλιστική και σίγουρα δίνει στους κεντρικούς (αλλά και τους δευτερεύοντες) χαρακτήρες, επίπεδα και βάθος που, προσωπικά, δεν έχω συναντήσει σε πολλά παιδικά βιβλία. Εκτός αυτού, μας υπενθυμίζει ότι, συχνά, είναι απαραίτητο να βιώσουμε την θλίψη πριν μπορέσουμε να είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι. Για να μην μιλήσω για την μεγάλη σημασία που δίνεται σε έννοιες και αξίες όπως η αυτοθυσία, η αγάπη και η φιλία που είναι αρκετές όχι μόνο για να ξεπεράσεις ανυπέρβλητες, φαινομενικά, δυσκολίες αλλά ακόμα και για να νικήσεις σατανικούς μάγους χωρίς μύτη!
Προσωπικά έχω πολλούς φίλους, τόσο στην ηλικία μου όσο και μεγαλύτερους, που συνεχίζουν να διαβάζουν τα βιβλία του Harry Potter σε κάθε πιθανή ευκαιρία (για να μην αναφερθώ σε μια εξ αυτών που έχει «χτυπήσει» χαριποτερικά tattoo εκφράζοντας απερίφραστα και έμπρακτα την αγάπη της για τον μικρό-μάγο-που-μεγάλωσε-και-νίκησε-το-κακό). Αρκετούς για να μπορώ να υποστηρίξω ότι δεν είμαι ο μόνος με αυτού του είδους την παράνοια. Η παράνοια που, νομίζω, ότι είναι αποκλειστικά δική μου, είναι που σκοπεύω ν΄ αφήσω το δικό μου παιδί (αν και όταν με το καλό αποκτήσω)να πιστεύει ότι ο κόσμος του Harry Potter μπορεί και να υπάρχει ακόμα και αν φτάσει στο σημείο να περιμένει να λάβει επιστολή από το Hogwarts μετά τα δωδέκατα γενέθλιά του. Το πολύ πολύ, να το πείσω ότι η ψυχιατρική κλινική στην οποία, κατά πάσα πιθανότητα, ν’ αναγκαστούμε να το στείλουμε, είναι το διάσημο σχολείο «για μαγείες και ξόρκια»
