Ξεφυλλίζοντας παλιά οικογενειακά άλμπουμ, πέφτουμε πολλές φορές πάνω σε φωτογραφίες των γονιών μας από τη δεκαετία του ’80. Πρόσωπα ανέμελα και γεμάτα όνειρα, με εκείνα τα απίστευτα φουντωτά μαλλιά, τα παντελόνια καμπάνα και τα μεγάλα κοκάλινα γυαλιά που πλέον θεωρούνται vintage. Παρακάτω συναντάμε φωτογραφίες από το πρώτο τους σπίτι, το πρώτο αυτοκίνητο και από διαλείμματα με συναδέλφους στη δουλειά. Πίσω στις εποχές της ανεξαρτησίας, όπου ήταν πιο εύκολο για έναν νέο να ονειρεύεται. Ακριβώς όπως φανταζόμασταν κι εμείς-η επόμενη γενιά-τους εαυτούς μας στα εικοσιπέντε. Μάλιστα, πολλοί από εμάς είχαμε αγγίξει για λίγο το όνειρο. Οι σπουδές σε άλλη πόλη ή χώρα με όλα τα έξοδα πληρωμένα (από αλλουνού την τσέπη φυσικά) ήταν το πρώτο βήμα και σε λίγο καιρό θα κατακτούσαμε τον κόσμο στηριζόμενοι στα δικά μας πόδια. Όμως, λογαριάζαμε χωρίς τον ξενοδόχο. Μέχρι να τελειώσουμε με τις σπουδές, μας ήρθε η κρίση κατακούτελα, η περίοδος χάριτος τελείωσε και σύντομα αναγκαστήκαμε να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα με την επιστροφή στο πατρικό σπίτι. Και λέω εγώ τώρα: Αντί να μοιρολογούμε για μια κατάσταση που, ας το πάρουμε απόφαση, έτσι έχει, μήπως να προσπαθήσουμε να κάνουμε τη συμβίωση με τους γονείς μας πιο ευχάριστη; Όσο δύσκολη και να φαίνεται η μετάβαση, όταν υπάρχει διάθεση και από τις δύο πλευρές, η επανένταξη στο πατρικό μπορεί τελικά να μην είναι και τόσο επώδυνη. Πάρτε το απόφαση Το πρώτο βήμα για μια ομαλή μετάβαση είναι να συνειδητοποιήσουμε πως είναι αναγκαίο να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα. Αφού δεν μπορούμε να στηριχτούμε οικονομικά στα πόδια μας θα ήταν εγωιστικό εκ μέρους μας να έχουμε την απαίτηση να συνεχίσουν να μας συντηρούν άλλοι χωρίς να υπάρχει σοβαρός λόγος. Όσο πιο γρήγορα το πάρουμε απόφαση τόσο το καλύτερο. Το τελευταίο που θα ήθελαν οι γονείς μας είναι η γκρίνια και αρνητική μας διάθεση σε συνδυασμό με τα δικά τους προβλήματα. Αν μη τι άλλο, οφείλουμε να είμαστε ευγνώμονες σε αυτούς τους δύο ανθρώπους που συνεχίζουν να φροντίζουν για εμάς, όταν υπάρχουν άτομα που δεν έχουν αυτό το προνόμιο. Συνεισφέρετε στο σπίτι Η επιστροφή του παιδιού στο σπίτι, ειδικά όταν αυτό είχε αποκτήσει μια μικρή οικονομική ανεξαρτησία όσο ήταν μακριά, είναι δύσκολη και για τους γονείς, αφού καλούνται να επωμιστούν ξανά όλα τα έξοδα του. Στην περίπτωση αυτή, λοιπόν, ας τους δείξουμε ότι το εκτιμάτε συνεισφέροντας περισσότερο στο σπίτι. Ακόμη κι αν δεν έχουμε πλέον εισόδημα προκειμένου να πληρώσουμε κάποιο λογαριασμό ή τα ψώνια της εβδομάδας, μπορούμε να βοηθήσουμε με κάποιες δουλειές του σπιτιού ή αν πιάνουν τα χέρια μας να κάνουμε κάποια μαστορέματα που διαφορετικά θα αναθέταμε σε κάποιον επί πληρωμή.

Συζητήστε για κανόνες και όρια Πολλές φορές θυμώνουμε με τους γονείς μας γιατί θεωρούμε πως παρεμβαίνουν πολύ στην προσωπική μας ζωή. Από την άλλη, εκείνοι στενοχωριούνται ακόμη και στη σκέψη ότι δεν θα γνωρίζουν με ποιόν βγήκαμε χτες ή με ποιόν μιλάμε στο τηλέφωνο ψιθυριστά σε μια προσπάθεια να μην μας ακούσει κανείς. Για τους γονείς μας θα είμαστε πάντοτε τα μικρά τους παιδιά που χρειάζονται προστασία από τον δόλιο τούτο κόσμο. Και όσο και να συγχυζόμαστε και να φωνάζουμε, εκείνοι θα συνεχίζουν να σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να θέσουμε κάποιους κανόνες και όρια που έχουν να κάνουν με τον προσωπικό μας χώρο, τα τηλεφωνήματα που δεχόμαστε ή το χρόνο που θέλουμε να περνάμε στο δωμάτιό μας. Αφιερώστε τους λίγο χρόνο Καθίστε μαζί τους να πιείτε καφέ ή συζητήστε ένα θέμα που σας απασχολεί στο μεσημεριανό τραπέζι. Οι γονείς έχουν την ανάγκη να νιώθουν πως είναι κοντά μας, σε αυτά που νιώθουμε, σε αυτά που σκεφτόμαστε. Αλλιώς πιστεύουν πως τους παραμελούμε. Όταν τους δείχνουμε πως θέλουμε να περνάμε χρόνο μαζί τους είναι πιο ήρεμοι και το περιβάλλον στο σπίτι δεν περιλαμβάνει εντάσεις και μικροδιαφωνίες. Εκμεταλλευτείτε το χρόνο στο σπίτι για να σκεφτείτε το μέλλον σας Το να μένουμε στο ίδιο σπίτι με τους γονείς μας έχει και τα θετικά του. Σημαίνει πως οι καθημερινές υποχρεώσεις μοιράζονται και αυτό μας εξασφαλίζει περισσότερο χρόνο για τον εαυτό μας. Χρόνο που καλό θα ήταν να ξοδέψουμε παραγωγικά. Η ιδέα να ξαπλώνουμε από καναπέ σε καναπέ ειδικά όταν κάποιος άλλος φροντίζει για τις καθημερινές ανάγκες του σπιτιού είναι σίγουρα δελεαστική, όμως αν θέλουμε κάποια στιγμή να αποκτήσουμε την πολυπόθητη ανεξαρτησία πρέπει να ανασκουμπωθούμε και να πιάσουμε δουλειά. Πρώτα από όλα έχουμε πολύ χρόνο να σκεφτούμε τι θέλουμε πραγματικά να κάνουμε και ίσως και να προσπαθήσουμε να μάθουμε κάποια επιπλέον δεξιότητα που θα μας βοηθήσει σε αυτό. Επίσης, μπορούμε να επικεντρωθούμε στην αναζήτηση εργασίας και στη σύνταξη του βιογραφικού μας ώστε να είμαστε περισσότερο προετοιμασμένοι στην επόμενη συνέντευξη. Σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να σταματήσουμε να ονειρευόμαστε. Και φυσικά να νιώθουμε ευγνώμονες που οι γονείς είναι κοντά μας για να μας βοηθήσουν να κάνουμε τα όνειρα αυτά πραγματικότητα.