Η δημοφιλέστερη κοινή deja vu σκηνή όλων μας κατά τη διάρκεια αναζήτησης μιας αόριστης-συγκεκριμένης ενδυματολογικής επιλογής, εστιάζει στο συναίσθημα απογοήτευσης ή χαράς που αποτυπώνεται στο πρόσωπο μας, μετά από τη δοκιμή ενός ρούχου πάνω μας. Η στιγμή του fitting, προσωποποιεί και ουσιαστικά αποτελεί την επιτυχημένη ή αποτυχημένη μαθηματική και αναλογική προσέγγιση, έχοντας ως αιχμή του δόρατος το πατρόν. Ένας απλός και “ιδιαίτερος” στη κατανόηση “κόσμος”, με δικούς του ορισμούς και τα σύμβολα που αποτελούν μια κοινή διάλεκτο ανάμεσα σε όλους τους εμπλεκόμενους ανά τον κόσμο στο χώρο της μόδας. Φανταστείτε τον εαυτό σας να στέκεται στη μέση ενός χώρου που περιέχει μια ανεξάντλητη ποικιλία από υφάσματα και αφού επιλέξετε το κατάλληλο για την εκάστοτε περίσταση που απαιτείται, καλείστε να το δοκιμάσετε προκειμένου να δείτε αν όντως ανταποκρίνεται στις προσδοκίες σας. Καλώς ορίσατε στο στάδιο όπου η κάθε ιδέα και φαντασία του αγαπημένου σας σχεδιαστή, αναζητά στέγη ή καλύτερα σχήμα-μορφή, ώστε να μπορέσει να “ζωντανέψει” πάνω σε ένα mannequin ή torso. Αναφερόμαστε σε μια από τις πολυτιμότερες ειδικότητες στο τομέα της δημιουργίας μόδας, όπου με κυριολεκτική μαθηματική ακρίβεια χιλιοστών, οι συγκεκριμένοι specialists, αναζητούν τη ρευστή βεβαιότητα της αρμονικής εφαρμογής μέσα σε ένα “αστάθμητο” κόσμο!

Τα προαναφερόμενα υφάσματα, μεταμορφώνονται σε φούστες, σακάκια, παντελόνια, παλτό, μπλούζες, πουκάμισα ακόμη και αξεσουάρ, μέσα από “μαγικό” ραβδί των patronists. Έχοντας σαφέστατα διαφορετικούς κανόνες και εφαρμογές για κάθε είδος ρούχου που πρόκειται να κατασκευαστεί, αυτό που κάνει την ειδικότητα του πατρόν τρομερά ενδιαφέρουσα, εντοπίζεται στις “ιδιαιτερότητες” και τα “ψιλά γράμματα” που κάθε ύφασμα παρουσιάζει εκ φύσεως, αναιρώντας με αυτό τον τρόπο ό,τι θεωρείτο ως δεδομένο όπως για παράδειγμα οι διαφορετικές ελαστικότητες. Όλες εκείνες οι μπλούζες που δεν “καθόντουσαν” με τον τρόπο που επιθυμούσαμε πάνω στο σώμα μας, εκείνα τα σακάκια που όταν αντικρίζαμε τον εαυτό μας στο καθρέφτη “ζάρωναν” στην περιοχή της μέσης, ακόμη και τα παντελόνια που για μια “ιδέα” εφαρμογής αναδείκνυαν ή “υποβάθμιζαν” την σιλουέτα μας, οφείλονται στο πατρόν. Οτιδήποτε φορέσαμε και νιώσαμε “γάντι” (ή σαν second skin) πάνω σας, αποτελεί τη ζωντανή απόδειξη πως ο σωματότυπος μας, ήρθε σε απόλυτη ταύτιση με μια σειρά από “πολύπλοκες” αριθμητικές πράξεις, καταλήγοντας σε κάτι περισσότερο από ένα από ένα μαθηματικό αποτέλεσμα….στην αίσθηση της ικανοποίηση και στο χαμόγελο μας! Κάθε ρούχο που περνάει από το οπτικό μας πεδίο, αντιπροσωπεύει ένα σύνολο κατασκευαστικών ωρών μέχρι να αποκτήσει την τελική μορφή του. Ο καθένας από εμάς, επιλέγει σε ποια σημεία θα εστιάσει για να ικανοποιήσει τις αισθητικές και γεωμετρικές του απαιτήσεις, επικροτώντας ή απορρίπτοντας το σύνολο των παραπάνω εργατοωρών. Το μοναδικό παράδοξο, εντοπίζεται στο γεγονός ότι οι “απλές” και “δεδομένες” για όλους μας (fashionistas και μη) λεπτομέρειες, απαιτούν πολύ περισσότερη σκέψη και πειραματισμό μέχρι να υλοποιηθούν, από ότι οποιοδήποτε μπορεί να θεωρηθεί ως εξεζητημένο και ακραίο. Αν σας ακούγεται αρκετά θεωρητικό, φανταστείτε ένα λευκό t-shirt, με μια “αόρατη” ραφή, με σταθερά μόνιμες “φυσιολογικές-σταθερές” ζάρες στο θώρακα σαν να το έχετε στιλιζάρει σκόπιμα, ή και γιατί όχι ένα “ιδιαίτερο” μακρύ μανίκι που λόγω της οδήγησης της μηχανής ή του ποδηλάτου σας, θα αποκτά το “ιδανικό-φυσιολογικό” μήκος όταν θα αποκτάτε θέση οδήγησης. Αλήθεια, είχατε ποτέ σας σκεφτεί πως ο κυριότερος λόγος που το “αγαπημένο” ρούχο από τη γκαρνταρόμπας σας, έχει αποκτήσει το συγκεκριμένο αξίωμα, ωφελείτε κατά ένα μεγάλο ποσοστό στο πατρόν?