Έλα ρε, καλημέρα! Ξύπνησες; Ήταν η πρώτη κουβέντα που άκουσα σήμερα το πρωί και αφού μπόρεσα να αρθρώσω το νυσταγμένο μου ναι, ακολούθησε η πρόταση “τί θα κάνουμε σήμερα;”

Σήμερα, ημέρα Κυριακή με τόσο ωραίο καιρό σε μία τόσο ωραία πόλη… Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε άραγε; Τί άλλο απ’ το να πάμε για έναν καφέ! Κλείσαμε το τηλέφωνο και δώσαμε το ραντεβού μας στις 2 το μεσημέρι στην πλατεία Αριτοτέλους. Ναι, καλά καταλάβατε, Θεσσαλονίκη μένω και σήμερα θα σας πάρω μαζί μου σε μία όμορφη κυριακάτικη βόλτα στην πόλη που με φιλοξενεί 8, σχεδόν,  χρόνια.

Οι Κυριακές και ειδικά οι ανοιξιάτικες έχουν ένα άρωμα γλυκό, μεθυστικό και λίγο νοσταλγικό. Αφού δώσαμε το ραντεβού μας και βρεθήκαμε Αριστοτέλους κατηφορίσαμε προς παραλία. Με τον ήλιο να λάμπει και να γεμίζει τη θάλασσα με φως δεν θα μπορούσαμε να «κλειστούμε» οπουδήποτε αλλού. Η απόφαση πάρθηκε! Καφές με θέα τον Θερμαϊκό!

Τέτοιες μέρες, όμως, το να βρεις άδειο τραπέζι στο πεζοδρόμιο της Λεωφορού Νίκης, μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας και έτσι αφού δεν βρίσκεις κάτι αμέσως καταλήγεις να περπατάς όλη την παραλία μ’ έναν καφέ στο χέρι και να χαζεύεις απο τη μία τη θάλασσα και από την άλλη τον κόσμο που έχει καταλκύσει κάθε μαγαζί και μαγαζάκι για να πιεί τον πρωϊνό (περίπου) καφέ του και να πει τα χθεσινοβραδινά του νέα.

Κουράστηκα να περπατάω και έχει και ήλιο πολύ και πείνασα, τί λες πάμε να φάμε κάτι;

Ήταν η δεύτερη πρόταση για σήμερα και μου ακούστηκε πολύ δελεαστική! Τώρα είχαμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε Άθωνος και Λαδάδικα. Δύσκολη η απόφαση αυτή τη φορά. Απο τη  μία η Άθωνος, ένα κατά βάση φοιτητικό μέρος, με ταβερνάκια, σχετικά καλές τιμές και με πολύ τζέρτζελο! Σε  ορισμένα μαγαζιά θα πετύχεις ακόμη και το μεσημέρι live μουσική και μερακλωμένους να κάνουν κέφι. Η Άθωνος είναι ένα από τα πρώτα μέρη, που μαθαίνει κανείς όταν έρχεται Θεσσαλονίκη, καθώς βρίσκεται δίπλα στην Αριστοτέλους. Κατεβαίνοντας προς θάλασσα και στρίβωντας αριστερά στο πρώτο στενό της πλατείας θα δεις  τις πρώτες ταβέρνες. Κάτι θα σε τραβήξει προς τα ‘κει, και έτσι γρήγορα θα συνειδητοποιήσεις πως από το πουθενά ξεδιπλώνεται μία περιοχή που θυμίζει παλιά αγορά, σκεπαστή σε κάποια σημεία, πλακόστρωτη και γραφική και όσο θα την περπατάς θα απορείς που κρύβονταν όλα αυτά τα μαγαζάκια. Ακόμη θυμάμαι, Τσικνοπέμπτη στο πρώτο έτος  να ψάχνουμε να βρούμε κάπου να κάτσουμε και γύρω μας μόνο φοιτητές όλοι σχεδόν ντυμένοι καρναβάλια, να μην χωράς να περάσεις γιατί τα τραπέζια του ενός μαγαζιού μπερδεύονταν με του άλλου και έφταναν μέχρι έξω, τί κι αν ήταν Φεβρουάριος και είχε πολύ κρύο!

Από την άλλη, για τους πιο μυημένους και λίγο μεγαλύτερους ηλικιακά, τα Λαδάδικα, εφόσον κινείσαι στο κέντρο, είναι πολύ καλή επιλογή. Προσεγμένο φαγητό, λίγο πιο ιδιαίτερα μαγαζιά, ποικιλία γεύσεων και παρόλο που έχουν πολύ κόσμο, είναι αρκετά ήσυχα. Μόλις ένα βήμα απο το λιμάνι, πλακόστρωτα και με δύο πλατείες, στα Λαδάδικα μπορείς να βρεις από ισπανική μέχρι κρητική κουζίνα. Η πάλαι ποτέ κακόφημη, αλλά και πολυτραγουδισμένη περιοχή της Θεσσαλονίκης, υπόσχεται πέραν του καλού φαγητού και μία σύντομη επαφή με την ιστορία και το παρελθόν της. Τα Λαδάδικα, έχουν πλέον αλλάξει πολύ, έχουν πάρει μία πιο κοσμοπολίτικη μορφή και εκτός από μεσημεριανό προορισμό, μπορούν εύκολα να αποτελέσουν και μέρος για να πιείς την μπύρα σου ή και το ποτό σου. Από ελληνάδικα μέχρι ροκάδικα σε προσκαλούν να τα γνωρίσεις και τη νύχτα!

Πω πω, δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου απο το φαγητό! Ναι αλλά μάλλον θα πρέπει! Αρκετά κάτσαμε εδώ, τώρα τι λες να κάνουμε; Να πάμε σπίτι; Σπίτι; Δεν το εννοείς… Δεν είναι ούτε 6 καλά καλά. Κοίτα μέρα, σιγά μην κλειστούμε απο τώρα σπίτι!! Οοοκ, τί προτείνεις δηλαδή; Καφέ! Τον δεύτερο…  αλλά ξέρεις που σκέφτομαι; Για πες… Καραβάκια! Καλή ιδέα! Πληρώνουμε και φύγαμε!

Κάθε άνοιξη και μέχρι τα πρώτα δυνατά κρύα του φθινοπώρου, κάνουν την εμφάνισή τους στο Θερμαϊκό τα καραβάκια! Τρία παλιά καραβάκια, βρίσκονται αραγμένα απέναντι απο τον Λευκό Πύργο. Ανά μισή ώρα περίπου, κάνουν βόλτα στο Θερμαϊκό, ενώ παράλληλα πίνεις τον καφέ σου. Η βόλτα είναι σχετικά σύντομη αλλά η ιδέα ιδιαίτερη και διαφορετική απο το συνηθισμένο. Καθώς το καραβάκι απομακρύνεται τα αυτοκίνητα, οι καφετέριες και η Αριστοτέλους μοιάζουν σαν κάτι μακρινό, κι ας μην βρίσκεσαι πολύ μακρυά από τη στεριά. Λες και όντως έχεις μπει σε ένα μικρό πλοίο και φεύγεις για ένα σύντομο ταξίδι.

Ωχ! Το κινητό μου! Έλα, που είσαι; Τώρα τελείωσα και έλεγα αν θέλετε να πάμε για καμιά μπύρα; Καλή ιδέα! Σε μία ώρα Αριστοτέλους!

Μέχρι να κυλήσει λίγο η ώρα περπατήσαμε πάλι την παραλία. Φτάσαμε στο λιμάνι και καθήσαμε σε ένα απο τα παγκάκια. Ευτυχώς, βρήκαμε! Γύρω μας κυρίως φοιτητές και πιτσιρίκια! Άλλοι ακούνε μουσική, άλλοι μιλάνε και άλλοι παίζουν χαρτιά, καθισμένοι στις ξύλινες εξέδρες δίπλα στη θάλασσα. Στα πιο απόκρυμνα σημεία του λιμανιού ζευγαράκια αγκαλιά! Τι όμορφα που είναι την άνοιξη!

8.30 η ώρα, σήκω θα αργήσουμε! Που λέτε να πάμε, για μπύρα ή κρασί; Πάμε bit. Να ταιριάξουμε και τα δύο!

Πάνω απο την Αριστοτέλους, βρίσκεται το bit, εν συντομία για μας, bit pazaar, κανονικά. Η περιοχή με τα παλαιοπωλεία το πρωί, το βράδυ μεταμορφώνεταισε στέκι για τους νέους που αποζητούν κάτι χαλαρό, ήρεμο και ένα μέρος όπου θα μπορούν να μιλήσουν και να δουν κόσμο! Αποτελούμενο απο έξι στοές που οδηγούν σε μία πλατεία, το bit pazaar σε απομονώνει απο την τρέλα της πόλης, καθώς η πλατεία με το δέντρο στη μέση και τα παραδοσιακά ταβερνάκια, που στην ουσία είναι παλιά προσφυγικά σπίτια τα οποία και διατηρήθηκαν στο χρόνο, σου δημιουργούν την αίσθηση πως βρίσκεσαι σε μία αυλή ή στην πλατεία ενός χωριού.

11 πήγε και ζαλίζομαι και λίγο απο το κρασί! Απο το πρωί είμαστε έξω, μήπως να γυρίσουμε; Ναι, πάμε σιγά σιγά!

Οι δρόμοι μας χώρισαν. Άλλα λεωφορεία, άλλοι προορισμοί. Κλείνω δεκάωρο σχεδόν έξω! Πως πέρασε έτσι η ώρα! Δεν βαριέσαι, δεν το κάνω και κάθε μέρα, σκέφτηκα, μόνο τις Κυριακές! Αχ, αυτές οι Κυριακές. Έχουν μία ιεροτελεστία που θες, δεν θες σε παρασύρουν και την τηρείς ευλαβικά, συνέχισα τη σκέψη μου, καθώς κατέβαινα απο το λεωφορείο. Ώρα για ξεκούραση λοιπόν, αύριο πάλι ρουτίνα, μέχρι την επόμενη Κυριακή!

Μαρία Γούλα