Είναι κάποια βράδια που ο ύπνος δεν έρχεται, που οι σκέψεις πλημμυρίζουν το κουρασμένο σου μυαλό, που τα πράγματα που έχεις να κάνεις γεμίζουν ολόκληρο βιβλίο, οι ευθύνες και οι καθημερινές εκκρεμότητες μοιάζουν να μην έχουν τελειωμό. Και κάπου εκεί γυρνάς και κοιτάς την άδεια θέση στο κρεβάτι δίπλα σου. Φαντάζεσαι πόσο διαφορετικό θα ήταν αυτό το βράδυ αν μοιραζόσουν με κάποιον άλλον τις ανησυχίες, τις σκέψεις σου, αν τα όνειρά σου είχαν πρωταγωνιστή που θα τα έβλεπες αποκοιμισμένη στην αγκαλιά του.

Λες στον εαυτό σου να είσαι δυνατή. Μετά τη προσευχή είναι το επόμενο που λένε τα χείλη σου πριν ακουμπήσεις το μάγουλο στο μαξιλάρι, γιατί προσευχή είναι και αυτό, επιθυμία και ανάγκη να μπορείς να καλύπτεις τα κενά σου μόνος σου. Θέλει δύναμη ξέρεις αυτό. Δύναμη που λίγοι την έχουν και όσοι δεν την έχουν συμβιβάζονται σε αγκαλιές του λεπτού για να βρουν μια γεύση από αυτή. Πόση δύναμη να έχεις να μπορείς να πολεμάς , να χάνεις και να ξανασηκώνεσαι στην αρένα της ζωής; Ρώτησε ποτέ κανείς πόση αντοχή έχουν τα γόνατα σου να ξανασηκώσουν το λυγισμένο σου κορμί, τα κρεμασμένα χεριά σου και το χαμηλωμένο κεφάλι;

Ώρες ώρες δεν σου κρύβω ότι θα ήθελα να ήμουν σαν και αυτούς, που δεν τους νοιάζει η αξιοπρέπεια, η τιμή, που στο βωμό εφήμερων επιθυμιών θυσιάζουν ψυχή και συναίσθημα. Ποσό πιο εύκολη είναι η ζωή για αυτούς τελικά! Χωρίς προβληματισμούς και ανησυχίες, χωρίς φόβο και άγχος!

Που κάποιος άλλος σε παίρνει από το χέρι και σου δείχνει την έξοδο από τον λαβύρινθο, που αναλαμβάνει όλες τις ευθύνες και εσύ παραμένεις ένα διακοσμητικό στοιχείο στην ίδια τη ζωή. Αλλά αναρωτήσου είναι αλήθεια ζωή αυτή η συνθήκη; Είναι οξυγόνο αυτό που αναπνέεις ή ναρκωτικό που σου χορηγεί ο κάθε σπόνσορας προκειμένου να σε συντηρεί σε μια κατάσταση καταστολής;

Μιλάω για όλα εκείνα τα άτομα που είτε από επιλογή είτε από απογοήτευση σταμάτησαν να παλεύουν, συμβιβάστηκαν σε ψεύτικες ζωές, ξεχνώντας εσκεμμένα να ξυπνούν κάθε πρωί για εκείνους και μόνο και όχι για τον κάθε άλλον, που να προσπαθούν για το καλύτερο που μπορούν να πετύχουν, που να αντλούν ενέργεια από την εσωτερική τους δύναμη και με αυτή να επιδιώκουν μια καλύτερη επόμενη μέρα.

Βλέπω συνεχώς γύρω μου ανθρώπους χαμένους, απορροφημένους από μια πραγματικότητα που τους ορίζει, που σου δίνουν την εντύπωση ότι κάποια στιγμή έχασαν τον δρόμο τους, που παραιτήθηκαν από αυτό που ήθελαν για τον εαυτό τους και συμβιβάζονται σε ημίμετρα και σε σχέσεις ψευδαίσθησης. Άνθρωποι που έχουν ξεχάσει πώς είναι να ζεις για σένα, που έγιναν υποτακτικοί της σάρκας και ξέχασαν ότι η μαγκιά είναι να είσαι εραστής του μυαλού.

Τα βλέπω αυτά τα άτομα και τα λυπάμαι, χαίρομαι πολύ όταν βλέπω ολοκληρωμένα άτομα να συμπορεύονται στη ζωή, θλίβομαι όμως όταν αντικρίζω σχέσεις ανάγκης και εξάρτησης, σχέσεις που δεν σε αφήνουν να αναπτυχθείς και να εξελιχθείς.

Αν θα έπρεπε να επιλέξω, νομίζω η επιλογή είναι δεδομένη και ξεκινά από μέσα μου. Προτιμώ να πολεμώ, κάθε μέρα, κάθε λεπτό για αυτό που μου αξίζει. Και ας μείνω μόνη μου στο τέλος, δεν θα έχω λυγίσει και θα είμαι ζωντανή, θα ζω όπως θα έχω επιλέξει σεβόμενη τη προσωπικότητά μου και τη ψυχή μου και θα σπονσοράρω  εγώ τον εαυτό μου, γιατί κανένας δεν γνωρίζει καλύτερα από εμένα τα δυνατά και τα αδύναμα σημεία μου.