Οι άνθρωποι θα έπρεπε να λειτουργούν όπως τα ραδιοταξί. Να έλεγες π.χ “θέλω έναν άνθρωπο να πάω σινεμά”, να ανακοινωνόταν η επιθυμία σου από τα κεντρικά και να βρισκόταν αυτός που θα ήθελε και θα μπορούσε να σε εξυπηρετήσει. Σε πέντε, δέκα λεπτά, άντε μισή ώρα το πολύ, ο άνθρωπος που θα ήθελε και θα μπορούσε αυτό που θες κι εσύ, θα ήταν στην πόρτα σου.

Οι άνθρωποι θα έπρεπε να λειτουργούν με ταρίφα. Όταν τελειώνει η διαδρομή να σε ενημερώνουν για το κόστος. “Τόσα”, “ορίστε”, “ευχαριστώ”, “καλή συνέχεια”, “επίσης”. Να ήξερες πόσο σου κόστισε η διαδρομή.

Οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να θέλουν να πάνε σινεμά με κάποιον αυτός ο κάποιος να λέει “ναι οκ, κι εγώ αυτό θέλω” και στην διαδρομή να λέει “δεν θέλω να πάω σινεμά, σου είπα εγώ οτι θέλω να πάω σινεμά; Θα με τρελάνεις; Από το κεφάλι σου τα κατεβάζεις; Έτσι είμαι κι άμα σ’αρέσει”.

Οι άνθρωποι θα έπρεπε να ξέρουν πόσο θα κοστίσει η διαδρομή. Για να ξέρουν αν έχουν να πληρώσουν. Δεν θα έπρεπε αν δεν τους φτάνουν τα λεφτά να δανείζονται για να πληρώσουν, ή να πληρώνουν κάτι παραπάνω από αυτό που είχαν στο μυαλό τους.

Οι άνθρωποι όμως δεν είναι ραδιοταξί. Πολλές φορές για αλλού ξεκινάνε και στην μέση της διαδρομής μένουνε μόνοι τους, ή πηγαίνουν αλλού. Όσο για το κόστος της διαδρομής; Ποτέ κανείς δεν ξέρει τι θα πληρώσει.