«Δουλεύεις αύριο;», με ρώτησε το Σάββατο μία συνάδελφος την ώρα που έφευγα απ’ το γραφείο. «Όχι! Δεν έχω τίποτα να κάνω όλη μέρα», της απάντησα εγώ, έχοντας ο άμοιρος στο μυαλό μου ότι θα είχε όρεξη για καμιά βόλτα, κάνα καφέ… Κάτι τέτοιο ακίνδυνο! «Ωραία, θα πάμε με τα παιδιά Αγκίστρι μονοήμερη. Ψήσου»

Η αλήθεια είναι ότι η ιδέα να ψήνομαι αιώνια στα καζάνια της Κόλασης μου φαινόταν πιο ελκυστική απ’ το να πάω για μπάνιο στη θάλασσα αλλά, δεδομένου ότι σαν χαζός είχα ήδη παραδεχτεί πως η Κυριακή μου ήταν τελείως ελεύθερη, βρέθηκα στη δυσάρεστη θέση να μην έχω κάποια δικαιολογία πρόχειρη και έτσι, με βαριά καρδιά, δέχτηκα την πρόταση. Που ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή!

Φτάνουμε στην παραλία και βλέπω λίιιιγο περισσότερο κόσμο απ’ όσο περίμενα δεδομένου ότι «Μάιος είναι ακόμα, ποιος θα πάει τόσο νωρίς για το πρώτο του μπάνιο;». Και βλέπω διάφορους πιτσιρικάδες να κυκλοφορούν επιδεικνύοντας ασύστολα (σα δεν ντρέπονται, πραγματικά!) το σώμα που «έχτιζαν» όλο το χειμώνα στα γυμναστήρια. «Μικροί είναι», σκέφτομαι, «τους βοηθάει και ο μεταβολισμός τους…». Και πριν προλάβω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου, περνάει από μπροστά μου κυριούλης στην ηλικία του πατέρα μου, με αντίστοιχη σωματική διάπλαση. Νιώθω να μου τελειώνουν οι δικαιολογίες! «Εγώ έχω ακόμα πάνω μου τα κιλά των διακοπών (των προπέρσινων Χριστουγέννων…)» λέω με το νου μου, προσπαθώντας να παρηγορηθώ. «Θα τα χάσω και θα είμαι μια χαρά».

Στο σημείο αυτό νιώθω την ανάγκη να κάνω μία παρένθεση (όχι σαν αυτές που έχω γεμίσει το κείμενο ως τώρα, μια μεταφορική) και να πω ότι στα εφηβικά μου χρόνια, όταν πρωτοάκουσα για την ανορεξία, ήμουν πεπεισμένος ότι είμαι ανορεξικός. Πώς αλλιώς δικαιολογείται το γεγονός ότι κοίταζα στον καθρέφτη και έβλεπα έναν χοντρό; Ήμουν μάλιστα τόσο σίγουρος για την κατάστασή μου, που αποφάσισα ν’ απευθυνθώ σε ειδικό για να με βοηθήσει. Πηγαίνω λοιπόν στο γραφείο του γιατρού, του περιγράφω το τι μου συμβαίνει και εκείνος αρχίζει να βήχει προσπαθώντας να καλύψει τα γέλια του. Με ανεβάζει πάνω σε μια ζυγαριά, μου επισημαίνει ότι τα κιλά μου είναι λίγο λιγότερα από τον βασικό μισθό (τον τότε, τον τώρα παίζει να τον ξεπερνούσαν) και μου λέει ότι το μόνο που χρειάζομαι είναι ένας συνδυασμός σωστής διατροφής και άσκησης. «Μείωσε τις ποσότητες που τρως για αρχή και σύντομα θα δεις διαφορά.» Ένιωσα τη Γη να χάνεται κάτω απ’ τα πόδια μου! «Μα γιατρέ μου» του λέω «δεν μπορώ να το κάνω αυτό! Θα μένει το φαγητό και θ’ αναγκαζόμαστε να το πετάμε. Σκεφτείτε τα παιδάκια στην Αφρική που πεινάνε (και όχι, όπως λέει η Κλέλια, επειδή τους τρώω εγώ όλο το φαΐ…)!». Πήρε ένα αυστηρό ύφος και με ενημέρωσε ότι, σε αυτή την περίπτωση, θα μπορούσα άνετα να μείνω «ανορεξικός» για την υπόλοιπη  ζωή μου. Έφυγα από το γραφείο του συντετριμμένος (είμαι φύσει drama… king. Συντρίβομαι εύκολα!) και αποφασισμένος να κάνω δίαιτα.

Το αν έκανα ή όχι είναι μια άλλη –πονεμένη- ιστορία και δεν υπάρχει κανένας λόγος να χρονοτριβούμε (κι άλλο) με τέτοιες ασήμαντες λεπτομέρειες. Αυτό που ήθελα να πω, σε μένα πρωτίστως και στους απανταχού συμπάσχοντες δευτερευόντως, πριν ξεφύγω με τις προσωπικές αφηγήσεις, είναι ότι μου φαίνεται τραγικό να μας γεμίζει ντροπή και φόβο  κάτι τόσο απλό όσο ένα μπάνιο στη θάλασσα. Όπως μου φαίνεται σκέτο ανέκδοτο ν’ ακούω και να βλέπω ανθρώπους να χτυπιούνται στα γυμναστήρια με τις ώρες μόνο και μόνο γιατί «μπήκε το καλοκαίρι και πώς θα βγω μ’ αυτή την κοιλιά στην παραλία;». Ή να κάνουν τρελές δίαιτες που υπόσχονται εντυπωσιακά και ταχύτατα αποτελέσματα θέτοντας, αρκετά συχνά, σε κίνδυνο την υγεία τους. Ή να ρουφάνε την κοιλιά τους όποτε συναντάνε άλλο άνθρωπο, διακινδυνεύοντας να λιποθυμήσουν, επειδή ο εγκέφαλός τους δεν οξυγονώνεται αρκετά (και μη μου πείτε ότι αυτό το παθαίνω μόνο εγώ γιατί δεν θα σας πιστέψω!). Και όχι, δεν πνέω τα μένεα σήμερα  μόνο και μόνο λόγω προσωπικών βιωμάτων. Κυρίως, το κάνω γιατί μου φαίνεται πως ήρθε η ώρα να ενωθούμε σαν μια γροθιά και ν’ αντισταθούμε στην τυραννία του καλλίγραμμου κορμιού που μας επιβάλλεται από παντού! Και δεν εννοώ μόνο από τα media! Πρόσφατα, μια άλλη συνάδελφος, που έχει πέσει κι αυτή θύμα της μανίας του καλοκαιρινού αδυνατίσματος, με συνάντησε έξω απ’ την πόρτα του ασανσέρ και μου είπε να ανέβουμε με τα πόδια μέχρι το γραφείο μας –στον έβδομο όροφο!- γιατί έχω κάνει κι εγώ κοιλιά. Της είπα ότι είναι επειδή είμαι έγκυος και ότι, στην κατάστασή μου, δεν κάνει να ταλαιπωρούμαι.

Και για να μην μακρηγορήσω άλλο και με κόψει η αρχισυνταξία, αυτό που θέλω να πω εν ολίγοις είναι πως είναι δικαίωμά σας να έχετε τα θέματά σας με τον εαυτό σας και το σώμα σας όπως είναι δικαίωμά μας να έχουμε περιφέρεια ίση με τον ισημερινό (φτάνει να μπορούμε να βρούμε παντελόνια και ζώνες που να μας κάθονται καλά στη μέση!). Σταματήστε να μας την λέτε γι’ αυτό, να μας δημιουργείτε τύψεις, να εντείνετε τις ανασφάλειές μας και να προσπαθείτε να μας πείσετε ν’ αλλάξουμε πριν αρχίσουμε, κι εμείς με τη σειρά μας, να σας ταΐζουμε με το ζόρι!