Κάθεσαι στον καναπέ και βλέπεις τηλεόραση. Έχεις κατεβάσει ό, τι παιχνίδι υπάρχει στο διαδίκτυο και καίγεσαι με τις ώρες. Δεν έχεις δουλειά, έχεις όμως άπειρες ιδέες και θέληση. Στέλνεις βιογραφικά και περιμένεις στωικά.
Έχεις δουλειά που σου τρώει όλη την ενέργεια και γυρίζεις στο σπίτι σε κακό χάλι επειδή δεν εκτιμούν τις προσπάθειές σου. Είσαι μόνη, πιάνεις το τηλέφωνο και παραπονιέσαι στους φίλους για τον τύπο του 3ου ορόφου, που σε κοιτάει, τον κοιτάς αλλά δεν κάνει κίνηση. Έχεις πάρει κάτι κιλά, κοιτιέσαι στον καθρέφτη και δεν το πιστεύεις. Θέλεις να πας στην συναυλία, κερδίσεις εισιτήρια και τελικά δεν πας γιατί δεν έχεις όρεξη. Σου βγαίνουν και όλες οι ανασφάλειες και οι φοβίες.
Λοιπόν, όπως είσαι, το παίρνεις στο πρώτο πρόσωπο και το κάνεις ενεργητικό και λίγο πιο δυναμικό. Έχουμε και λέμε:
*Ο καναπές είναι εκεί, δεν φεύγει, εκτός αν τον μετακινήσω εγώ για να αλλάξω διακόσμηση και τον πάω στην άλλη γωνία. Για να μην κάνει λακκούβα και πάρει το σχήμα του σώματός μου, λέω να τον χρησιμοποιώ για να κάθομαι με τους φίλους, να βλέπω ταινιούλα και να ξεκουράζομαι μετά από μια γεμάτη μέρα.
*Επειδή το έχω εύκολο να αποχαυνώνομαι με τα παιχνίδια λέω για το επόμενο διάστημα να κάνω ένα διάλειμμα, καλοκαιράκι γαρ και να κρατήσω κανένα γνώσεων για να το παίζω με τους φίλους σε καμία παραλία ή κανένα μπαλκόνι.
*ΘΑ ΒΡΩ δουλειά ακόμα και αν είναι μία προσωρινή και δεν ταιριάζει ακριβώς στο προφίλ μου. Και θα πάρω τηλέφωνο σε αυτούς που με απέρριψαν στην τελευταία συνέντευξη για να μάθω σε ποια σημεία έκριναν την ακαταλληλότητά μου. Έχω περιέργεια. Στο κάτω κάτω μπορεί να μάθω κάτι σημαντικό που θα με βοηθήσει για τις επόμενες. Μπορεί απλά να καταλάβω ότι πήγα άδικα. Κάτι είναι και αυτό.
*Ό, τι συμβαίνει στην δουλειά, θα μένει στην δουλειά. Αυτό.
*Θα πάω για ποτό με τον τύπο από τον 3ο. Εγώ τουλάχιστον θα το προτείνω. Το πολύ πολύ να μην πάμε. Στην τελική υπάρχουν παιδιά και στους άλλους ορόφους και σε άλλες πολυκατοικίες μη σου πω.
*Από αύριο ξεκινάω περπάτημα. Και μετά τρέξιμο. Και μετά και καμιά ασκησούλα στο σπίτι. Αυτή την φορά θα το κάνω όμως. Όχι όπως πέρυσι τον Ιούλιο. Θα καθαρίζει και το μυαλό. Και δεν θα στρίβω όταν βλέπω καθρέφτη.
*Δεν θα αφήσω συναυλία για συναυλία που να μου αρέσει και να μην πάω (ακόμα και αν χρειαστεί να πάω στα μαγαζιά μετά από κανένα εξάμηνο).
*Όσο έχω μέσα μου την επιθυμία, θα την ακούω, θα την αφήνω να με οδηγεί και δεν θα υπάρχει χώρος για φοβίες και ανασφάλειες.
Η επιθυμία μου είναι το γκάζι μου. Οι φοβίες μου, το φρένο. Και τα δύο μαζί δεν γίνεται, θα μείνω στο ίδιο σημείο . Πρέπει να διαλέξω. Θα πάρω το πρώτο. Ευχαριστώ.
