Στο Παλαιό Φάληρο κρύβεται ένα μικρό βιβλιοπωλείο που σου θυμίζει παριζιάνικο καφέ. Διαθέτει λίγα τραπεζάκια στην αυλή του, περικυκλωμένα από δέντρα και στο εσωτερικό του στριμώχνονται στοίβες βιβλίων, πολύχρωμοι σελιδοδείκτες, επιλεγμένα βιβλιοφιλικά περιοδικά και μία πινακίδα που σου προσφέρει την υπέροχη σπιτική τους λεμονάδα. Το μέρος αυτό ονομάζεται Booktalks και το δημιούργησε η Κατερίνα Μαλακατέ, η οποία εδώ και αρκετά χρόνια διατηρεί το blog Διαβάζοντας. Ένα blog που γνώρισε τεράστια επιτυχία στο ελληνικό κοινό και το αποτέλεσμα του ήταν αυτό το καφέ, το οποίο αρκετά συχνά προσκαλεί συγγραφείς για κουβεντούλα. Εκεί συνάντησα την περασμένη Δευτέρα την Άλκη Ζέη. Μπήκα πολύ γρήγορα μέσα, με τη φίλη μου να κρατά στα χέρια της τα αγαπημένα της βιβλία από τη συγγραφέα, περιμένοντας πως και πως να τη γνωρίσει και να της τα υπογράψει. Πιο δίπλα έπαιζαν δύο παιδάκια, τα οποία είχε φέρει η μαμά τους συγκινημένη που θα γνωρίσουν τη γυναίκα με την οποία μεγάλωσαν ολόκληρες γενιές και ακόμη πιο κοντά μου ήταν μια κοπέλα με το σκυλάκι της που κουνούσε ουρά σε όσους έβλεπε. Σε αυτό το κλίμα και με ποικίλες ηλικίες ανθρώπων, από τους πιο μεγάλους στους πιο μικρούς, υποδεχτήκαμε την Άλκη Ζέη, μια γυναίκα με απίστευτη άνεση και χιούμορ που συζήτησε τα πάντα μαζί μας, από τα χρόνια που μεγάλωσε μέχρι και τη κρίση του σήμερα. Τη ρωτήσαμε για τη συγγραφή και το έργο της: “Δεν κρατάω σημειώσεις, όλα είναι στο μυαλό μου. Από τη στιγμή που αποφασίζω να γράψω ένα βιβλίο βρίσκω αμέσως τον τίτλο και τη τελευταία φράση. Δεν τ’αλλάζω σχεδόν ποτέ. Φεύγω στις Βρυξέλλες, τη προσωπική μου νιρβάνα και αρχίζω να γράφω χωρίς σταματημό. Εδώ στην Αθήνα μου είναι αδύνατον να ηρεμήσω.” Μιλήσαμε και για τη καλή της φίλη Ζωρζ Σαρή, και τα λόγια της με έκαναν να γελάσω πολύ: “Η Ζωρζ άργησε πολύ να γράψει. Δεν την ενδιέφερε αυτό, ήταν ηθοποιός. Μία μέρα που είχε πάει στο εξοχικό με τα παιδιά της και βαριόταν πολύ, σκέφτηκε ‘Ας γράψω ένα βιβλίο για όλα αυτά που ζούσαμε τότε’… Έτσι γεννήθηκε ο Θησαυρός της Βαγίας, το οποίο εξέδωσε αρχικά με δικά της έξοδα και το μοίρασε στους φίλους μας.”

Αυτό που δεν γνώριζα ήταν η επιτυχία που έχουν γνωρίσει τα βιβλία της Άλκης Ζέη στο εξωτερικό. Έχουν περάσει 50 χρόνια από τότε που έγραψε Το Καπλάνι της Βιτρίνας, το οποίο έχει μεταφραστεί σε 23 γλώσσες και ακόμη ζητάνε να το επανεκδώσουν. Έχει βραβευτεί στη Γαλλία και την Ιταλία και πολλά ελληνικά βιβλιοπωλεία στα νησιά μας έρχονται σε επαφή με τουρίστες που αναζητούν τα βιβλία της στα αγγλικά. Χαίρομαι πολύ με αυτό, αλλά επίσης στενοχωριέμαι με το πόσο δύσκολο είναι να κυκλοφορήσει κάτι δικό της έξω, όπως είπε κι εκείνη δεν έχουμε πια καμία επαφή με ξένους εκδοτικούς οίκους. Η εγχώρια αγορά δυσκολεύεται πολύ. Το μόνο σχόλιο που είχε να κάνει για τη κατάσταση του σήμερα: “Τώρα δε πεινάμε. Τότε πηγαίναμε σχολείο και βλέπαμε πρόσωπα νεκρά από τη πείνα. Αλλά τότε είχαμε ένα όραμα. Θέλαμε ελευθερία, μιλούσαμε για ποίηση και θέατρο. Τώρα είναι όλα αλλιώς.” Κάποιος την ρώτησε αν κρατούσε παλιά ημερολόγιο: “Ποτέ! Φοβόμουν μη το βρει ο πατέρας μου. Κι έπειτα φοβόμουν μη το βρει η αστυνομία!” Δήλωσε περήφανη ότι δεν γράφει πια με μολύβι, αλλά έχει στραφεί στον υπολογιστή. Με πικρία αναφέρθηκε στους συγγραφείς του σήμερα και στο ghost writing που έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις. Και με χιούμορ μας εκμυστηρεύτηκε λίγο πριν φύγει: “Νομίζω με παίρνει να γράψω ακόμη ένα βιβλίο. Θα προλάβω.”

*Οι φωτογραφίες είναι από τη σελίδα του facebook: Booktalkscafe.