Από τη στιγμή που ανοίγουμε τα μάτια μας και ξεκινούμε τις προετοιμασίες για την υποδοχή και τη βίωση μιας νέας μέρας, μια αλληλουχία σκέψεων και αντιλήψεων ξεκινά να πραγματοποιείται αυτόματα σχετικά με τον εντοπισμό και το διαχωρισμό των πιο σημαντικών στιγμών κατά τη διάρκεια του 24ώρου. Βιτρίνες, άνθρωποι, χρώματα και γενικότερα εικόνες, διαδέχονται η μια την άλλη με ένα πολύ πρωτότυπο και αυθεντικό μοντάζ που ανταγωνίζεται επάξια κάθε χολιγουντιανή ταινία, διαμορφώνοντας έτσι ένα εντυπωσιακό καθημερινό trailer της ημερήσιας ζωής του καθενός μας. Με ποιο τρόπο ωστόσο πραγματοποιείται η διαδικασία της διαλογής των πληροφοριών ανάμεσα σε κατάλληλο και ακατάλληλο “υλικό”;

Ο καθένας από εμάς κατασκευαστικά, αποτελεί ένα κινούμενο θαύμα μεγαλοπρέπειας και πλήρους αισθητικής αντίληψης σε ένα ευρύτατο επίπεδο αντιλήψεων. Τα ¨συστατικά” της ιδιοφυούς αυτής σύνθεσης, βρίσκονται σε κάθε μας κύτταρο, σε κάθε μας σκέψη, σε κάθε τι μικροσκοπικό, αδιάφορο, συνηθισμένο και φαινομενικά κοινό ανάμεσα σε όλους μας στοιχείο. Με βάση αυτή τη σκέψη, δεν υπάρχει κάτι γύρω μας που πραγματικά να είναι πολύ “μικρό” ή πολύ “ασήμαντο” για τον καθένας μας! Οι λεπτομέρειες ήταν αυτές που πάντα έκαναν τη διαφορά.. όχι μόνο γιατί μαρτυρούσαν το βιρτουϊσμό ή τον ερασιτεχνισμό του καλλιτέχνη, αλλά γιατί ακόμη και σε αυτή τη μικρογραφία μπορούσε να αποδοθεί στο απόλυτο η μεγαλοπρέπεια της έμπνευσης και της αγνής-αρχικής πρόθεσης του καθενός μας, προκειμένου να εκφράσει αυτό που “καίει” μέσα του..την ακατέργαστη και ωμή εσωτερική ομορφιά του.

Η μόδα έχει στο βιογραφικό της καταγεγραμμένες κάποιες στιγμές όπου η “θεϊκή” θνητότητα κάποιων δημιουργών, που κατάφεραν να αποτυπώσουν την ιδιοφυΐα του πνεύματος τους, μετενσαρκώνοντας τη σκέψη τους σε δημιουργία. Σε ένα “ρούχο” που αντί απλά να καλύπτει τη “γύμνια” του σύγχρονου “sapiens” ανθρώπου, αποτελούσε μια κινητή απόδειξη πως η εσωτερική ομορφιά του καθενός μας, δεν διαχωρίζεται σε σωστή ή λανθασμένη, ξεπερασμένη- επίκαιρη ή διαχρονική, όμορφη ή άσχημη, αλλά αντίθετα αντανακλά πληρότητα και ολοκλήρωση μέσα από τη μοναδικότητα της έκφρασης της.

Αν λοιπόν υποθέσουμε πως η μόδα εξαφανιζόταν για μια χρονική περίοδο ως εννοιολογικός όρος μαζί με όλες τις επιδράσεις που περιλαμβάνει για τους οπαδούς της, μη παρέχοντας μας πλέον ¨οράματα” και ιδέες παρουσίασης από τους γκουρού του είδους της, τι θα συνέβαινε; Πώς θα ήταν ο κόσμος μας αν η μόδα εξαφανιζόταν; Ποια κατεύθυνση στιλιστικής και αισθητικής έκφρασης θα ακολουθούσαν όλοι εκείνοι που χρειάζονται καθοδήγηση από τις διεθνής πασαρέλες, τα blogs και τους celebrities για να εκφράσουν με απόλυτη ακρίβεια τη προσωπική τους έκφραση και εκδοχή;

Ίσως σε μια τέτοια υποθετική κατάσταση, να καλούμασταν όλοι να ξαναγνωρίσουμε τον εαυτό μας μέσα από μια old school περιαγωγή στο παιδικό μας φωτογραφικό άλμπουμ, μέσα από την αγαπημένη μας μουσική, μέσα από το αγαπημένο μας βιβλίο.. Μέσα από συγκεντρώσεις και συζητήσεις με φίλους, μέσα από την επικοινωνία με τα όλα τα “ασήμαντα” για τους άλλους… που όμως θα ανακαλύπταμε πως είναι σημαντικά για εμάς! Ίσως μέσα από αυτό τον “παλαιολιθικό” τρόπο, όλοι μας να αποδεχόμασταν την προσωπικότητα μας όπως ακριβώς είναι, χωρίς καμία προσθήκη ή αφαίρεση, και στη συνέχεια η ικανοποίηση που θα προέκυπτε από την βίωση της καθημερινότητα μας, θα ήταν αντίστοιχη με εκείνη που προκύπτει μετά το ξεφύλλισμα του πιο διάσημου περιοδικού μόδας…απλούστατα γιατί θα ήταν υποδειγματική!

Ίσως τελικά να είναι ένας από τους πολλά υποσχόμενους τρόπος προκειμένου η κάθε γενιά να αναδείξει τη δική της γνήσια εκδοχή ενός νέου θρύλου. Ίσως ο νέος Jimmy Hendrix, ο επόμενος Yves Saint Laurent ή ο νέος Salvador Dali να έχει γεννηθεί ήδη και να βρίσκεται στο διπλανό από εμάς διαμέρισμα ή γιατί όχι στο δωμάτιο μας περιμένοντας να τον γνωρίσουμε ή απλά να του δώσουμε μια ευκαιρία να εκφραστεί..