Εδώ δε θα ακούσεις ότι η ζωή είναι ωραία και εύκολη, ότι το ποτήρι είναι κάθε φορά μισογεμάτο, δε θα συναναστραφείς με ονειροπόλους που ζουν σε ροζ συννεφάκια και σίγουρα με ανθρώπους που πιστεύουν ότι τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας. Εδώ θα βρεις εκείνους που προτιμούν την άμυνα από την επίθεση, τη βροχή από τον ήλιο, τους ηττοπαθείς ή τους «ανθρώπους του καναπέ», εκείνους για τους οποίους το γέλιο δε σημαίνει ευτυχία, αλλά μάσκα αποφυγής της πραγματικότητας και εκείνους που έπαψαν πλέον να ελπίζουν και να διεκδικούν, γιατί η ζωή έπαψε να είναι ωραία και εύκολη.

Η λέσχη των αθεράπευτα απαισιόδοξων είναι σαν ένας κύκλος. Σαν εκείνον τον κύκλο που σχηματίζουν στις ταινίες όλοι οι ψυχικοσωματικά διαταραγμένοι και μοιράζονται τα προβλήματά τους. Μόνο που στην περίπτωση αυτή δεν πρόκειται για ψυχικοσωματικά διαταραγμένους, οπότε ας εστιάσουμε μόνο στο σχήμα. Ο κύκλος των απαισιόδοξων είναι ανανεώσιμος σαν τον κύκλο της ζωής και απαρτίζεται από δευτερεύουσες ανθρώπινες φιγούρες, τις οποίες εγώ αποκαλώ σκέψεις – τετράγωνες, τριγωνικές – που δε σταματούν ποτέ. Οι απαισιόδοξοι άνθρωποι υπερσκέφτονται και υπεραναλύουν τα γεγονότα, όντας έτσι προετοιμασμένοι για όλα.

Άραγε η απαισιοδοξία είναι μιζέρια; Ή μήπως είναι ρεαλισμός και αντικειμενικότητα; Κάτι ενδιάμεσο; Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή, γιατί έχει ζέστη και ζαλίστηκα.

Από τη μια, ο αθεράπευτα απαισιόδοξος διστάζει να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και την απαξιώνει. Νιώθει εγκλωβισμένος μέσα σε αυτή και πιστεύει ότι δεν έχει να του προσφέρει τίποτα καινούριο. Γι’ αυτό, άλλωστε, ξυπνάει κάθε μέρα κυνηγημένος, αλλά και κυνηγός των μεγαλύτερων φόβων και εχθρών του. Η μιζέρια και η ανασφάλεια που τον διακατέχουν δεν τον αφήνουν να προχωρήσει και να γευτεί κάθε νέο καρπό του μέλλοντος που ξεδιπλώνεται απλόχερα μπροστά του. Όλα για εκείνον είναι απόλυτα και μη εξελίξιμα. Αυτή η «σε κουτάκια» οργάνωση της ζωής ουσιαστικά σηματοδοτεί τη διάθεσή του να περιοριστεί στα όσα ήδη διαθέτει και να πάψει να διεκδικεί τα όσα επιθυμεί.

Από την άλλη, η απαισιοδοξία ενέχει και στοιχεία ρεαλισμού. Ένας τέτοιος άνθρωπος θα αντιμετωπίσει την πραγματικότητα όπως είναι και θα πει τα πράγματα με το όνομά τους. Βυθισμένος στις σκέψεις του θα ζυγίσει τις καταστάσεις και θα τις μοιράσει. Δε θα χαριστεί σε κανέναν, ούτε στον ίδιο του τον εαυτό. Θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσει κανείς σκληρό, δεν πρόκειται όμως για τη σκληρότητα αυτή καθ’ αυτή. Η σκληρότητά του είναι ελεγχόμενη και εμφανίζεται μόνο όταν το επιτρέπει ο ίδιος, για να σου δώσει την ευκαιρία να προσγειωθείς και να σκεφτείς λογικά.

Κατέληξα, λοιπόν, στο ότι η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Δεν υπάρχουν πιο αυθόρμητα όντα από τα απαισιόδοξα. Μπορείς να τα περιμένεις όλα από αυτούς. Μπορεί τη μια στιγμή να ακούσεις σημεία και τέρατα από το στόμα τους και μετά από λίγο εφησυχασμούς και διαλλακτικές ερμηνείες. Κι όταν κουραστείς, θα σταματήσουν. Ίσως τότε να σταματήσουν και να υπάρχουν. Έτσι συνηθίζουν να κάνουν – πότε να κρύβονται πότε να εμφανίζονται. Όσο για τη λέσχη; Αυτή δε θα πάψει να υπάρχει ποτέ, μένει εκεί περιμένοντας να γεμίσει από τέτοιες προσωπικότητες. Εξάλλου, έτσι μας έμαθαν: να βάζουμε ταμπέλες στους ανθρώπους και έπειτα να τις σχολιάζουμε… αισιόδοξα ή απαισιόδοξα.