Κατά τη διάρκεια των περσινών μου διακοπών κι ενώ απολάμβανα το ομολογουμένως πεντανόστιμο cocktail μου αγναντεύοντας ένα πλήθος τουριστών να περπατάει πάνω κάτω στα σοκάκια της αγαπημένης μου Λευκάδας, μια παρέα αποτελούμενη από αγόρια και κορίτσια νεαρής ηλικίας ήρθε και κάθησε στο διπλανό τραπέζι. Σε αυτό το σημείο πρέπει να πω πως μερικές φορές όταν βρίσκομαι έξω μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους- πώς στέκονται, τι κάνουν, πώς συμπεριφέρονται – και να προσπαθώ με βάση αυτά να μαντέψω την προσωπικότητά τους. Εκείνο το βράδυ, λοιπόν, είχα το πρώτο μου υλικό για επεξεργασία. Μικτή παρέα σε διακοπές (είπα μέσα μου) ισούται με λίγο φλερτ στην ατμόσφαιρα, χαβαλέ, χορό και άφθονο ποτό. Δυστυχώς, η εκτίμησή μου εκείνη τη νύχτα έπεσε εντελώς έξω, αφού δεν υπολόγισα έναν τοσοδούλικο παράγοντα, αυτόν του μικρού, τετράγωνου smartphone που για τις επόμενες τρεις ώρες έμελλε να πάρει φωτιά. Και δεν μιλάω για το φαινόμενο του sms texting. Αυτό το χουμε ξεπεράσει προ πολλού.

Πλέον, η μόδα επιτάσσει selfies. Φιλάρεσκες φωτογραφίες του εαυτού μας την ώρα που ξυπνάμε, που πίνουμε ποτό, που είμαστε στην παραλία ή σε κάποιο σπίτι φίλου και ο κατάλογος συνεχίζεται χωρίς περιορισμούς. Ό, τι δηλαδή έκανε η παρέα που ανέφερα όση ώρα βρισκόταν στο τραπέζι δίπλα μου και μάλιστα με έντονο ζήλο. Σε σημείο που σκέφτηκα να προσφερθώ να τους βγάλω εγώ μερικές φωτογραφίες, γιατί το πρόβλημα ήταν μάλλον εστίασης. Στη συνέχεια όμως διαπίστωσα πως το θέμα ήταν πολύ πιο απλό: Τα παιδιά είχαν βγει με σκοπό να βγούνε selfies τις οποίες αργότερα θα μοιράζονταν με τους διαδικτυακούς τους φίλους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν βγάζω την ουρά μου απ’έξω. Προφανώς έχω βγει κι εγώ πολλές φορές selfie είτε επειδή βαριόμουν κάποια μέρα στο γραφείο είτε επειδή είχα κάτι ουσιαστικό να μοιραστώ, όπως στιγμές από κάποιο ταξίδι. Όμως, δόξα τω θεώ μπορώ ακόμα να αναγνωρίσω αυτήν την λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ επιθυμίας για προβολή και εθισμού. Και όταν φτάνεις στο σημείο να βγαίνεις με φίλους για να διασκεδάσεις κι αντί να ανταλλάσεις πέντε κουβέντες μαζί τους το μόνο που σκέφτεσαι είναι πόσες περισσότερες selfies μπορείς να βγεις, τότε φίλε μου υπάρχει πρόβλημα.

Το ζήτημα δεν έχει να κάνει μόνο με την έλλειψη φλερτ μεταξύ των δύο φύλων. Ας πουμε πως το ξεπεράσαμε κι αυτό. Εδώ όμως τίθεται θέμα επικοινωνίας. Έχουμε αντικαταστήσει την ανθρώπινη αλληλεπίδραση  με ναρκισσιστικές προβολές του εαυτού μας και likes. Την ψυχαγωγία με την κενή διασκέδαση. Λόγια πολυγραμμένα θα μου πείτε. Η τεχνολογία προχωράει και δημιουργεί τάσεις που οι νέοι άνθρωποι θα ακολουθήσουν θέλωντας και μη, Get over it! Παρ’όλα αυτά, μου είναι αδύνατο να μην αναγνωρίσω  ένα πρόβλημα που υπάρχει, την όλο και μεγαλύτερη αύξηση των selfies που κατακλύζουν την αρχική μου στο Facebook και το Instagram. Φωτογραφίες που έχουν υποστεί επεξεργασία, άσκοπες, πολλές φορές ίδιες μεταξύ τους που φωνάζουν «Εδώ είμαι, προσεξέ με», σε ένα κοινό που θα πατήσει ένα απρόσωπο like αλλά στην πραγματικότητα μπορεί να μην σε συμπαθεί καν. Αυτός είναι ο κόσμος των selfies. Ένας εικονικός κόσμος όπου κατοικεί ο καλός εαυτός μας, εκείνος με το τέλειο δέρμα και χαμόγελο που είναι πάντα cool και περνάει καλά μαζί με αγαπημένους φίλους. Και στην πραγματικότητα τι;