Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν είναι πάντα εύκολο να είμαστε ειλικρινείς! Το να εκφράζουμε τη γνώμη μας χωρίς φόβο και πάθος και χωρίς να μπαίνουμε στη διαδικασία να σκεφτόμαστε «τι θα πει ο κόσμος», σημαίνει ότι έχουμε καταφέρει ν’ αγγίξουμε δυσθεώρητα ύψη… κουλαμάρας (αυτό που είσαι πολύ cool, όχι το άλλο). Ας πούμε, υπάρχουν φορές που δεν τολμάω να πω στους φίλους μου ότι δεν μου αρέσει η Μποφίλιου (καθότι οι φίλοι μου είναι του ποιοτικού) ή να τους πω ότι δεν υπάρχει ούτε ένα ποίημα του Ελύτη που να μ’ αρέσει ολόκληρο –απ’ την αρχή ως το τέλος (καθότι οι φίλοι μου είναι του πολιτισμού) ή ότι βαριέμαι θανάσιμα το ποδόσφαιρο (καθότι είναι και του αθλητισμού). Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι, όταν αρχίζουν απ’ τα τέλη του Απρίλη να εκθειάζουν το καλοκαίρι που έρχεται, εγώ κάθομαι και τους κοιτάζω χαμογελαστός και αμίλητος, σα βουλευτής που τον έπιασαν αδιάβαστο σε τηλεοπτικό debate, δεν έχει ιδέα για τι πράγμα μιλάνε οι υπόλοιποι και εύχεται να μην τον ρωτήσει την γνώμη μου ο δημοσιογραφίσκος-συντονιστής!

Σήμερα λοιπόν αποφάσισα να μαζέψω όλο το θάρρος μου και να βγω να το φωνάξω να το πω ότι δεν έχω χειρότερο από τους καλοκαιρινούς μήνες! Ομολογώ ότι μου έδωσαν κουράγιο και κάποιες συζητήσεις που είχα φέτος το καλοκαίρι και που μου απέδειξαν ότι είμαστε πολλοί εμείς που δεν το αντέχουμε.

Ας πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους: αν δεν είσαι μαθητής που έχει τρεις μήνες διακοπών, δεν έχεις λόγο να περιμένεις το καλοκαίρι με την ανυπομονησία που περιμένουν οι fans του ποδοσφαίρου το Fifa 2016!

Η προοπτική να δουλεύεις κατακαλόκαιρο, με το θερμόμετρο να φλερτάρει με θερμοκρασίες που νόμιζες ότι θα τις έβλεπες μόνο στον Ερμή, δεν φαντάζει καθόλου δελεαστική. Τουναντίον, σε κάνει να σκέφτεσαι πως, ό,τι αμαρτίες και να έχεις κάνει, θα τιμωρηθείς γι’ αυτές στο επέκεινα του κόσμου τούτου. Δεν χρειάζεσαι μικρές, ετήσιες πρόβες!

Άσε και το άλλο! Ξαφνικά, οι φίλοι και οι συγγενείς που ανέβαζαν φωτογραφίες μία φορά το χρόνο σε Facebook και Instagram, νιώθουν, μυστηριωδώς, την ανάγκη να μοιραστούν μαζί σου κάθε ενσταντανέ των καλοκαιρινών τους διακοπών φωτογραφίζοντας και ποστάροντας κυριολεκτικά τα πάντα. Νισάφι πια! Το πιάσαμε το νόημα, παραθερίζετε κάπου μακριά απ’ την Αθήνα!

Όσο και να προσπαθούν να με πείσουν οι αδαείς για το ότι το καλοκαίρι είναι η καλύτερη εποχή του χρόνου, δεν θα τα καταφέρουν.

Επιχειρήματα του στυλ «μα, το καλοκαίρι μεγαλώνει η μέρα» έχουν ως λογική απάντηση μόνο το «ναι, αλλά μικραίνει η νύχτα». Και εμείς οι άνθρωποι που υποφέρουμε από τη ζέστη και ιδρώνουμε σαν Τούρκοι σε χαμάμ, υποβάλλουμε εαυτόν σε κατ’ οίκον περιορισμό προκειμένου να κρυφτούμε απ’ τον δυνάστη-ήλιο (που, εκτός όλων των άλλων, μας τσουρουφλίζει κιόλας αντί να μας βοηθάει να μαυρίσουμε!).

Γενικά, θεωρώ το καλοκαίρι μια πολύ καταθλιπτική εποχή.

Ο ήλιος λάμπει, τα πολλά ρούχα φεύγουν και εσύ έχεις την υποχρέωση να νιώθεις μονίμως ανάλαφρος και καλοδιάθετος λες και είσαι μεθυσμένος τουρίστας στο Φαληράκι. Είναι λες και, ξαφνικά, χάνεις το δικαίωμα να είσαι κατηφής γιατί «πώς μπορείς να έχεις τις μαύρες σου όταν έξω έχει τέτοια μέρα;». Ε λοιπόν, μπορώ! Υπάρχει κάποιο θέμα; Και το χειρότερο είναι ότι, ακόμα και αν πας κάπου διακοπές, και το σκάσεις προσωρινά απ’ το κλεινόν άστυ, η επάνοδος είναι πάντα ακόμα πιο δύσκολη αφού, όπως είναι παγκοίνως γνωστό, κανείς δεν χρειάζεται τις διακοπές περισσότερο απ’ αυτόν που μόλις γύρισε από διακοπές!  Δεν θα γίνω γραφικός επαναλαμβάνοντας τα περί καλοκαιρινών ερώτων που, όσο να πεις, προσθέτουν στη γενική κατάθλιψη του καλοκαιριού γιατί αυτά τα έχουμε ξαναπεί και δεν θέλω να μου βαριέστε!

Τώρα θα μου πείτε, πώς μου ήρθαν όλ’ αυτά και γιατί σας ταλαιπωρώ κι εσάς με την γκρίνια μου. Σπεύδω να σας απαντήσω ότι αφορμή γι’ αυτό το δριμύ κατηγορώ κατά πάντων, υπήρξε η αποκάλυψη της Μυρτώς ότι το καλοκαίρι τελειώνει, επίσημα (aka ημερολογιακά), στις 21 Σεπτεμβρίου. Πόθεν, πώς, Μυρτώ μου; Ποιος τα διαδίδει αυτά τα ψεύδη; Και έχεις και τους άλλους να σου λένε ότι «δεν έχουμε 10 Σεπτέμβρη αλλά 41 Αυγούστου»! Από πού κι ως πού;! Πάρτε το απόφαση, μπήκε ο Σεπτέμβρης, τα σχολεία ανοίγουν και γενικά, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του (επειδή δεν μπορείτε να με ακούσετε, σας ενημερώνω ότι αυτή τη στιγμή γελάω σατανικά!)!

Και κάτι τελευταίο. Την επόμενη φορά που κάποιος θα μου πει «αν ακούσω κανέναν να μου εύχεται καλό χειμώνα, θα τον διαολοστείλω» θα του επιτεθώ πριν προλάβει να καταλάβει τι τον βρήκε! Δεν είμαι, φυσικά, από τους γελοίους τύπους που εύχονται καλό χειμώνα από τον Σεπτέμβρη αλλά όχι επειδή αγαπώ το καλοκαίρι αλλά επειδή μ’ αρέσει το φθινόπωρο. Κρίμα είναι να το προσπερνάμε έτσι, ελαφρά τη καρδία!Καλό φθινόπωρο, λοιπόν!