Ποτέ δεν ήμουν κορίτσι κοκέτα. Σε όλες μου τις παιδικές φωτογραφίες το καλοκαίρι φοράω σορτς –την δεκαετία του 80 τα σορτς είχαν αθλητική και μόνο εμφάνιση με ρίγα στο πλάι- με φανελάκια και τον χειμώνα χοντροκομμένα πουλόβερ και τζιν. Στο γυμνάσιο η καλή μου ‘’στολή’’ ήταν τα καρώ μάλλινα πουκάμισα που ήταν τότε της μόδας και κίτρινα μποτάκια. Δεν ήμουν αγοροκόριτσο, έβαζα λιποζαν και μάσκαρα και τα μαλλιά μου είχαν πάντα ένα καλοχτενισμένο κοκοράκι. Αλλά μέχρι εκεί. Στους γάμους η μαμά επέμενε για κάτι ροζ και φούξια, εγώ δεν αντιστεκόμουν και σήμερα χαζεύω τις φωτογραφίες, ένα θαύμα από φωτοσοπ χωρίς να υπάρχει τότε το φωτοσοπ ήμουν. Δεν με λες ούτε σήμερα κορίτσι κοκέτα. Προτιμώ τις βερμούδες, τις φόρμες, τα άνετα φορέματα και φούστες, τα boyfriend jeans. All star και σαγιονάρες. Στους γάμους προτιμώ τα μακριά άνετα φορέματα που μπορώ να φορέσω με ίσια παπούτσια. ”Τι λάθος έγινε με μένα;” αναρωτιέμαι.
Θα μου πεις ”πού είναι το πρόβλημα;” Αφού τα έχεις βρει μια χαρά με τον εαυτό σου και τα έχετε συμφωνήσει μια χαρά’’. Θα σου πω εγώ πού είναι το πρόβλημα. Χαζεύω με τις ώρες φωτογραφίες με midi φορέματα στενά στην μέση, θαυμάζω πολύ ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνες γόβες και ζηλεύω τα κορίτσια που βλέπω έξω που δεν πνίγονται από τα πολλά αξεσουάρ. Στην ντουλάπα μου έχω πολλά φορέματα που στη Νέα Υόρκη η Κάρι Μπράντσω θα τα έβαζε για να πάει στο μαρκετ αλλά για εμένα είναι τα καλά μου, τα επίσημά μου, τα πολύτιμα. Άρα κατά βάθος θέλω να ντύνομαι έτσι. Ωραία και γυναικεία.
Στις ελληνικές ταινίες τα κορίτσια αν και στενογράφοι πήγαιναν για δουλειά με κομψά midi φορέματα και ζωνάκι στην μέση και τα kitty heels ήταν η μόνη επιλογή για παπούτσια. Πολλές φορούσαν καπελάκι και τα μαλλιά ήταν πάντα καλοχτενισμένα. Ακόμα και τα κορίτσια στις φτωχογειτονιές την φούστα τους και το κραγιόν τους τα είχαν πάντα. Μένοντας στις ελληνικές ταινίες, δεν θυμάμαι καμία κοπέλα να πετάγεται στον μπακάλη ή στο περίπτερο για να πάρει ένα τηλέφωνο όπως κι όπως. Και θα ήθελα να είμαι έτσι. Να είμαστε όλες μας έτσι. Μια πόλη γεμάτη καλοντυμένα, κομψά κοριτσόπουλα. Δεν θα πω κουβέντα για το Χόλιγουντ.
”Τι έγινε στο μεταξύ;” ρωτάω τις φίλες μου. Απλοποιήθηκαν τα πράγματα μου λένε οι περισσότερες αλλά παίρνω και απαντήσεις ‘’δεν βοηθάνε τα πεζοδρόμια για ψηλοτάκουνα παπούτσια’’ και ‘’δεν προλαβαίνουμε να είμαστε κοκέτες’’.
Με χαζεύω που κάθομαι οκλαδόν στο γραφείο με την χακί βερμούδα και το καφέ φανελάκι και σκέφτομαι ότι έχω ένα σμαραγδί φόρεμα μέχρι το γόνατο το οποίο δεν το έχω φορέσει ποτέ μα ποτέ. Μα το λέω ‘’το αγαπημένο μου’’. ‘’Όχι’’ με διορθώνω, ‘’από σήμερα θα γίνει το αγαπημένο μου’’ και σχολάω.
Ξέρω πως το παραπάνω είναι το ιδανικό κλείσιμο για το κείμενο, αισιόδοξο όπως του πρέπει, αλλά μεταξύ μας και εσύ ξέρεις και εγώ ξέρω πως πάλι με τζιν και βερμούδες θα είμαι εγώ και όσα κορίτσια είναι σαν εμένα. Κι ας κοπανάμε το κεφάλι μας γεμάτες ζήλια στον τοίχο, σαν το εικονίδιο του facebook, κάθε φορά που βλέπουμε στο μετρό ένα κορίτσι πολύ περιποιημένο. Κι ας ορκιζόμαστε στον εαυτό μας μετά από κάθε ταινία ή σειρά με καλοντυμένα σύγχρονα κορίτσια πως θα αξιοποιήσουμε την ντουλάπα μας. Ψέμα είναι και ξέρεις.
