Το θέατρο Πόρτα ξεκινά την φετινή σεζόν με τρεις επαναλήψεις παραστάσεων που δεν πρέπει να χάσουμε!

Mojo (από 3/10 για λίγες παραστάσεις) του Τζεζ Μπάτεργουερθ

Mετά την επιτυχία που σημείωσε πέρσι, το Mojo του Τζεζ Μπάτεργουερθ (1995), η ξέφρενη μαύρη κωμωδία-στα όρια του ροκ θρίλερ που σκηνοθέτησε ο Θωμάς Μοσχόπουλος, ανοίγει φέτος τη σκηνή του θεάτρου Πόρτα.

Mοjo σημαίνει βρεμένος αλλά και σεξ απηλ, γοητεία και μάγια. Σύμφωνα με τον συγγραφέα του, Jez Βutterworth: «Το αρχικό έναυσμα για το έργο ήταν μια συζήτηση που είχα με τον Μάλκολμ Μακ Λάρεν (μάνατζερ και μέντορα των Sex Pistols, ανάμεσα σε άλλα) για το Σόχο και τη σύγκρουση του πρώιμου ροκ με τo οργανωμένο έγκλημα.» Έργο οξύ, βίαιο αλλά και με τόσο χιούμορ και σαρκασμό που ταράσσεσαι παράλληλα από γέλια και από φόβο… Φόβο και υστερία και ταυτόχρονα τη δαιμονική αίσθηση ότι όλα θα πάνε καλά! Η ουτοπία της επιτυχίας, η αίσθηση του εύκολου κέρδους σε ένα έργο που δεν προλαβαίνεις να πάρεις ανάσα από τον καταιγισμό και τη ρυθμολογία… Παίζουν: Ηλίας Μουλάς, Αργύρης Ξάφης, Γιώργος Παπαγεωργίου, Αλέξης Φουσέκης, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, Γιώργος Χρυσοστόμου.

Elvedon  (από 12/10), μια χοροθεατρική παράσταση του Χρήστου Παπαδόπουλου, βασισμένη στο μυθιστόρημα της Βιρτζίνια Γουλφ, Τα κύματα.

Η ζωή έξι φίλων από τα παιδικά τους χρόνια μέχρι προχωρημένη ηλικία. Έξι ιστορίες, έξι διαφορετικές οπτικές της πραγματικότητας μέσα σε ένα κόσμο μεγάλο, ρευστό και αεικίνητο σαν τα «κύματα» της θάλασσας. Το κύριο στοιχείο από το έργο της Γουλφ που αποτελεί έμπνευση και θεματική της παράστασης, είναι η διαρκής συμπαντική ροή του χρόνου: μια πανίσχυρη δύναμη αλλαγής που ορίζει έναν κόσμο διαρκώς μεταβαλλόμενο, όπου γέννηση και θάνατος, έρωτας και φιλία, ατομικό και κοινωνικό αποτελούν ενοποιημένη συνέχεια, καθώς και την έκφανση μιας αδιατάρακτης νομοτέλειας. Ζωές που έρχονται και χάνονται η μια μετά την άλλη σαν κύματα στην άμμο της ακτής, όμως το ίδιο το νερό δεν χάνεται ποτέ και αναδημιουργεί τα επόμενα κύματα.

Η κίνηση μέσα από την επανάληψη και τη σταδιακή οργανική ανέλιξή της αποτελεί το βασικό τρόπο αφήγησης της παράστασης.

Το μυστήριο της πολιτείας Χάμελιν (από 3/10 για λίγες παραστάσεις), Θωμάς Μοσχόπουλος (κείμενο και σκηνοθεσία) – Κορνήλιος Σελαμσής (μουσική).  

Μετά από εκατοντάδες απόπειρες και τρία διαφορετικά φινάλε πέρσι, φέτος μικροί και μεγάλοι θα επιχειρήσουν για δεύτερη χρονιά να δώσουν λύση στο «Μυστήριο της Πολιτείας Χάμελιν», παίζοντας και τραγουδώντας.

Ένα πρωινό (μπορεί και μεσημεράκι) του 1284, στην πολιτεία Χάμελιν (ή Χάμελν στα Γερμανικά) της Κάτω Σαξωνίας, λέει η παράδοση, ένας παράξενος αυλητής που φορούσε περίεργα παρδαλά ρούχα, έκανε όλα τα παιδιά της πολιτείας να τον ακολουθήσουν παίζοντας μια μαγική μελωδία στον αυλό του, όπως ακριβώς είχε κάνει λίγο καιρό πριν με τα χιλιάδες ποντίκια που είχαν κατακλύσει την πόλη. Τα ποντίκια έπεσαν έως το τελευταίο και πνίγηκαν (προφανώς) στον ποταμό Βέζερ. Τα παιδιά; Η πομπή έφτασε ως ένα βουνό έξω από την πόλη και μετά εξαφανίστηκαν, όλα εκτός από τρία (κατ’ άλλους ένα) που η αναπηρία τους τα εμπόδισε να ακολουθήσουν τα υπόλοιπα. Τι συνέβη ακριβώς (ε;); Ο Αυλητής τα έσωσε από την αλαζονική απληστία των γονιών τους ή επρόκειτο για εκδίκηση; Τι σχέση έχει με την υπόθεση η «Σταυροφορία των παιδιών»; Μπορεί η ιστορία να είναι αληθινή, ή είναι απλώς ένας μύθος (ή θρύλος); Το θέμα που απασχόλησε τον Γκαίτε, τους αδερφούς Γκριμ, τον βρετανό ποιητή Ρόμπερτ Μπράουνινγκ και εκατοντάδες άλλους παραμυθάδες, λογοτέχνες, κινηματογραφιστές και μουσικούς τους επτάμιση επόμενους αιώνες ξαναζωντανεύει στη σκηνή του Θεάτρου Πόρτα σε μια διαδραστική μουσικοθεατρική παράσταση με λαμπρούς ερμηνευτές που παίζουν ζωντανά μουσική επί σκηνής και αποφασίζουν μαζί με το κοινό κάθε φορά ένα από τα τρία εναλλακτικά φινάλε της ιστορίας (ή μύθου ή θρύλου). Ένα μεσαιωνικό θρίλερ με πολύ χιούμορ, για όλη την οικογένεια.