Μεγαλώνεις. Μεγαλώνουμε δηλαδή, δε βγάζω τον εαυτό μου στην άκρη.

Όμως τι γίνεται όταν το παιδί που κρύβεις μέσα σου ουρλιάζει; Ουρλιάζει για όλα αυτά που κάποια στιγμή σου ζήτησε και δεν του έδωσες. Όχι γιατί θα το κακομάθαινες, άλλωστε τα ίδια θέλατε σε εκείνη τη φάση, αλλά γιατί ίσως κάποιοι άλλοι σου έβαλαν άλλες προτεραιότητες κι εσύ επέλεξες να τις πραγματοποιήσεις. Γιατί ίσως έμαθες ότι δε γίνονται όλα όσα ονειρεύτηκες πραγματικότητα. Γιατί ίσως έκανες πραγματικότητα τα ουρλιαχτά άλλου εκείνη τη στιγμή. Επειδή δεν άντεχες να τα ακούς. Ξέρεις, τα ουρλιαχτά δυναμώνουν με τον καιρό, δε βραχνιάζουν όπως νομίζουμε. Και αυτά που ακούς, μετά από χρόνια είναι πλέον σειρήνες.

Και δες τώρα τι γίνεται: Οι γονείς μας δεν είχαν τη δυνατότητα να ακούσουν το παιδί που φώναζε μέσα τους. Το σύστημα τότε ήταν κουφό. Ήταν ένα σύστημα που είχε μάθει να καταπίνει συναισθήματα και καταστάσεις για να επιβιώσει. Δεν είχε διαβάσει, δεν είχε μοιραστεί πράγματα για να ξέρει πως έτσι αισθάνονται όλοι και να βρει μια λύση. Η λύση ήταν το πνίξιμο, η κατάποση, η επιβίωση. Το παιδί μέσα τους όμως δεν καταλάβαινε από συστήματα, τα παιδιά είναι παιδιά. Πάντα θα θέλουν το δικό τους, πάντα θα φωνάζουν για αυτό. Κι αν δεν τα ακούσεις, πάντα αισθάνονται μικρά.. Δε μεγαλώνουν ποτέ. Μένουν πάντα εγκλωβισμένα σε ένα σώμα που μετράει χρόνια, καταστάσεις και ρυτίδες. Και φωνάζουν για στιγμές που δεν έζησαν, για αγκαλιές που δεν τους προσφέρθηκαν, για απορρίψεις που δέχτηκαν σε πράγματα που φαντάζουν ασήμαντα, για χαστούκια που έφαγαν για να χαμηλώσουν τα ουρλιαχτά. Και ξέρεις, τα ουρλιαχτά δυναμώνουν με τον καιρό, δε βραχνιάζουν όπως νομίζουμε.. Και έτσι, κάποια στιγμή, αυτός ο ενήλικας/παιδί, βρίσκει ένα άλλο παιδί/παιδί, κι ας είναι το δικό του και του ουρλιάζει, παρακαλώντας το ουσιαστικά να του πραγματοποιήσει ό,τι δεν κατάφερε εκείνο. Και ξέρεις τι γίνεται τότε;

Το παιδι/παιδί δεν ακούει τη δική του φωνή μέσα του, δεν ακούει τα δικά του θέλω, αλλά τα άλλα ουρλιαχτά. Και ξέρεις τι γίνεται μετά; Είμαι σίγουρη ότι ξέρεις…

Σελίνα Γκομες