Στα πολύ δημοφιλή κείμενα που κυκλοφορούν στο ίντερνετ και εκθειάζουν τη δεκαετία του ’80 και όλα όσα έκαναν όσοι μεγάλωσαν εκείνη την περίοδο, νομίζω ότι υπάρχει μια πολύ μεγάλη παράλειψη. Όχι εκθειασμού αλλά αναφοράς σε χαρακτηριστική συνήθεια.

Τότε λοιπόν θυμάμαι ότι δεν υπήρχε παιδάκι που να μην του δίνει η μαμά του να τρώει αυγό σχεδόν καθημερινά. Και όταν λέμε παιδάκι, εννοούμε μέχρι και μαντραχαλάκι, στην προεφηβεία.

*** nausea alert***

Και όχι απλά αυγό, αλλά αυγό μελάτο, χτυπημένο, έτοιμο για φάγωμα σκέτο, σε αυτή την κατάσταση.

Εγώ ήμουν από τις εξαιρέσεις, καθότι δύσκολη και εκλεκτική στο φαγητό από μικρή. Έβλεπα την Ελενίτσα που ερχόταν το καλοκαίρι επίσκεψη στο σπίτι στο χωριό της μαμάς έχοντας πάντα μαζί το χτυπημένο της αυγό μελάτο (και όχι “μελάτο αυγό”, έχει μεγάλη σημασία στην εντύπωση η σειρά των λέξεων) μέσα σε γυάλινο ποτήρι, μην πάει και έχανες τέτοιο θέαμα, το οποίο έδειχνε και μύριζε όπως περιμένεις να δείχνει και να μυρίζει κάτι τέτοιο και με έκανε κάθε φορά να αηδιάζω.

Δεν ξέρω πόσο βαθιά με είχε επηρεάσει αυτή η ανάμνηση, αλλά για πολλά χρόνια δεν έτρωγα αυγό, παρά μόνο τηγανητό. Σε οποιαδήποτε άλλη μη μαγειρεμένη μορφή, δηλαδή μελάτο ή βραστό, μου προκαλούσε αποστροφή. Και καθησυχαζόμουν από τις φωνές περί χοληστερίνης και άλλων κακών που μπορεί να επιφέρει η κατανάλωση αυγού. Τα τελευταία χρόνια όμως μαζί με αρκετά άλλα πράγματα, άλλαξε και η αντιμετώπισή μου προς το Αυγό. Ξεκίνησα λοιπόν να το τρώω και στις άλλες δύο βασικές μορφές του.

Φυσικά δεν καταχρώμαι τον ηλεκτρονικό χώρο απλά για να σου εξομολογηθώ τα παιδικά μου διατροφικά τραύματα. Σήμερα είναι Παγκόσμια Ημέρα Αυγού και επ’ ευκαιρία της θυμήθηκα τα παραπάνω και παράλληλα σκέφτηκα πόσο κακό κάνουν οι διατροφικές υστερίες που ενσκύπτουν κάθε λίγο και λιγάκι. Μετά τη δεκαετία αποθέωσης του Αυγού, ζήσαμε μια ανελέητη ενοχοποίησή του στα 90’s και στα 00’s, όπως αρχίζει να γίνεται τώρα με το αγελαδινό γάλα. Διατροφολόγος δεν είμαι, αλλά μετά από τόσα χρόνια και όσα έχουμε ακούσει και διαβάσει για διατροφικά και ιατρικά ζητήματα με μελέτες που αιρούνται και αναιρούνται, νομίζω πως όταν δεν υπάρχει πρόβλημα υγείας, το μόνο σώφρον είναι το “απ’ όλα και με μέτρο”.

Αν ήμουν λοιπόν ένορκος, θα έκρινα το Αυγό αθώο. Καμία φυσική τροφή δεν είναι per se κακή. Ας ρουφήξουμε λοιπόν τ’ αυγό μας κυριολεκτικά και μεταφορικά αντί να κατηγορούμε έτσι ελαφρά τη καρδία τα ωά.