Τις προάλλες πήρα το τρόλεϊ

Είχα καιρό να πάρω το τρόλεϊ

Νομίζω η τελευταία φορά ήταν το δυοχιλιαδεστρίο όταν γυρνάγαμε από μια Πρωτοχρονιά στο Καλούα

Ήταν έτσι πρωί, και πήγαμε στο Σύνταγμα να πάρουμε τρόλεϊ

Ήμασταν εγώ η Μυρτώ και ο Νίκος

Με την Μυρτώ ήμασταν μαζί στην ψυχολογία

Και ο Νίκος ήταν στην κοινωνιολογία

Και ήμασταν φίλοι

Και είχαμε γιορτάσει την Πρωτοχρονιά και πήγαμε στο Σύνταγμα να πάρουμε τρόλεϊ

Ο καθένας θα έπαιρνε διαφορετικό τρόλεϊ γιατί μέναμε σε διαφορετικές περιοχές

Ο Νίκος είχε κάτσει τυφλά στην στάση και μας είπε να του λέμε ποιο τρόλεϊ έρχεται.

“Το ένα”, του λέγαμε

“Το τρία”, του λέγαμε

“Το εφτά”, του λέγαμε

“ΤΟ ΤΡΟΛΕΪ ΘΕΛΩ ΗΛΙΘΙΕΣ, ΟΧΙ ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ ΤΟΥ ΤΖΟΚΕΡ”, μας έλεγε

Και γελάγαμε.

Ε και κάποια στιγμή πέρασαν τα τρόλεϊ και φύγαμε

Και φύγανε έντεκα χρόνια για να ξαναμπώ σε τρόλεϊ

Ήταν Κυριακή πρωί

Ήμουνα μόνη μου στην στάση, χωρίς την Μυρτώ και τον Νίκο

Δεν ήθελα κάποιο συγκεκριμένο τρόλεϊ

Ήθελα ένα κάποιο τρόλεϊ να με πάει στην Πειραιώς

Δεν περνάνε και πολλά τρόλεϊ εδώ που μένω

Άλλωστε

Πέρασε ένα που έγραφε “Ομόνοια” και σκέφτηκα με το τζι πι ες του μυαλού μου ότι θα πήγαινε από Πειραιώς

Και μπήκα

Δεν χτύπησα εισιτήριο

Εδώ δεν βάζω βενζίνη στο αυτοκίνητο, θα χτυπήσω εισιτήριο στο τρόλεϊ, σκέφτηκα “επαναστατικά”

Βρήκα μια θέση και έκατσα

Είχε πολλές θέσεις γιατί ήταν Κυριακή πρωί

Κυριακή πρωί δεν μπαίνουν πολλοί στο τρόλεϊ

Από πού να φύγουν και πού να πάνε Κυριακή πρωί άλλωστε;

Έκατσα δίπλα σε μια κοπέλα που φόραγε ένα μοβ φόρεμα με πούλιες, μαύρες γόβες με πούλιες και κράταγε μια μοβ τσάντα με πούλιες

Σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να γυρνάει από Πρωτοχρονιά στο Καλούα της Νίκαιας

Κάποια στιγμή χτύπησε το τηλέφωνό της

Το κοίταξε, ξεφύσηξε και απάντησε στα αγγλικά

“Χέι χάνι”, είπε

“Ναι γυρνάω”, είπε μετά

Δεν ξέρω τι της είπε ο χάνι, αλλά εκείνη σαν να συγχύστηκε και προτίμησε να συνεχίσει το τηλεφώνημα στα αγγλικά, μάλλον για να μην την καταλαβαίνουμε οι υπόλοιποι.

Εγώ έχω προφισιένσι, την κατάλαβα

Αλλά και οι υπόλοιποι επιβάτες που μπορεί απλά να ξέρουν το “γιες, νόου, οκ, ομιτζι και τρία λολ”, την κατάλαβαν κι εκείνοι νομίζω.

Γιατί ο πόνος ακουγόταν στο πρόσωπό της και φαινόταν στον ήχο της φωνής της.

“Θέλω να έρθεις σπίτι μου”, είπε στον χάνι, “σε τρία τέταρτα θα είμαι σπίτι μου και θέλω να είσαι εκεί. Μου έχεις λείψει, θέλω να σε δω”. Ο χάνι μάλλον αρνήθηκε γιατί εκείνη συνέχισε με εκείνον τον λυγμό στον λαιμό να του λέει, “σε έχω ανάγκη, γιατί μου το κάνεις αυτό; Αν συνεχίσεις να μου το κάνεις αυτό θα θυμώσω, όχι μόνο θα θυμώσω, θα γίνω τρελή”.

Ο χάνι μάλλον επέμενε στην άρνησή του γιατί η κοπέλα σκούπιζε τα μάτια της κάτω από τα γυαλιά της και κούναγε νευρικά το πόδι της

“Σου είπα συγγνώμη, σου είπα ότι σε αγαπάω, σου είπα ότι μου έχεις λείψει και ότι δεν μπορώ να το περάσω αυτό χωρίς εσένα, γιατί δεν με καταλαβαίνεις;”, του είπε ορθά-κοφτά, τονίζοντας την κάθε πρόταση ξεχωριστά λες και υπαγόρευε.

Πολλές ερωτήσεις, ίσως με χωρίς απάντηση, ίσως και για τον χάνι, ίσως και για την ίδια, ίσως και για εμάς που ακούγαμε.

Ο χάνι δεν ξέρω τι απάντησε.

“Εντάξει. Να θυμάσαι ότι εσύ το διάλεξες. Εγώ θα πάω στο πάρτυ το βράδυ, θα πιω και θα περάσω καλά”, είπε η κοπέλα στα αγγλικά πάντα και το έκλεισε.

Είδα ότι το σημείο όπου ήταν το τρόλεϊ, με εξυπηρετούσε και υπολόγισα με το τζι πι ες του μυαλού μου ότι θα έπρεπε να κατέβω στην επόμενη στάση. Πάτησα το κουμπί, σηκώθηκα και σκέφτηκα ότι την τελευταία φορά που είχα μπει στο τρόλεϊ, είχα πάει σε πάρτυ, είχα πιει και είχα περάσει καλά. Μετά θυμήθηκα ότι ο Νίκος ήθελε “το τρόλεϊ, όχι τα νούμερα του τζόκερ”.

Και κάπου εκεί, κατεβαίνοντας σκέφτηκα ότι ποτέ δεν ξέρεις αν θα σου κάτσει το τζόκερ, το τρόλεϊ που σε εξυπηρετεί, ή κάποιος που δεν θα αφήσει να γίνει ο θυμός σου τρέλα.