Μην κάνετε ότι δεν έχετε ιδέα για το φόνο· ξέρω ότι ξέρετε σε τι πράγμα αναφέρομαι οπότε μη μου παριστάνετε τους Κινέζους. Μιλάω για εκείνη την κοπέλα που εσείς είστε τρελοί και παλαβοί μαζί της κι εκείνη αγνοεί όχι μόνο το όνομα ή τα συναισθήματά σας αλλά ακόμα και την ύπαρξή σας. Ή για εκείνον τον τύπο που ο μόνος τρόπος να τον κάνετε ποτέ δικό σας είναι ίσως να του πείτε ότι είστε έγκυος στο παιδί του. Ακούγεται περίεργο -ίσως και λιγάκι μαζοχιστικό- αλλά η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι από εμάς δεν θα προτιμήσουμε ν’ ασχοληθούμε μ’ εκείνη την περίπτωση στην οποία όλα φαίνεται να είναι στρωτά και εύκολα. Θα κολλήσουμε με ανθρώπους που θα μας ταλαιπωρήσουν, που είναι απρόσιτοι συναισθηματικά και που δεν πρόκειται ποτέ ν’ ανταποδώσουν τα συναισθήματα που απλόχερα τους δίνουμε. Και όχι, δεν φταίνε μόνο αυτοί, που είναι αγνώμονες και παλιάνθρωποι. Μπορεί οι λόγοι που μας κάνουν να κυνηγάμε άτομα με τα οποία, κατά βάθος, ξέρουμε ότι έχουμε ελάχιστες πιθανότητες να καταλήξουμε μαζί να είναι πολλοί, αλλά δυστυχώς το φταίξιμο είναι συνήθως δικό μας. Κατ’ αρχάς όλοι μας, άνδρες- γυναίκες, απολαμβάνουμε το “κυνήγι”. Όσο πιο δύσκολο μας είναι να πιάσουμε το θήραμά μας, τόσο περισσότερο επιμένουμε να το κυνηγάμε. Άλλωστε, είναι κοινό μυστικό ότι η αξία του κυνηγού, καθορίζεται απ’ τον βαθμό δυσκολίας που αντιπροσωπεύει το θήραμα. Θυμάσαι, ας πούμε, εκείνη την κοπέλα που ήταν στην Τρίτη Λυκείου όταν εσύ πήγαινες Πρώτη; Πιστεύεις ειλικρινά ότι ο κυριότερος λόγος που είχες φάει κόλλημα μαζί της είναι ότι ήταν η ωραιότερη στο σχολείο; Όχι φίλε! Ο βασικός λόγος είναι ότι αντιπροσώπευε όλα όσα δεν θα μπορούσες ν’ αποκτήσεις. Το οποίο μας φέρνει στον δεύτερο λόγο που μας κάνει να λειτουργούμε μ’ αυτό τον τρόπο. Είναι, πιστεύω, κομμάτι της ανθρώπινης φύσης να παλεύει ν’ αποκτήσει αυτό που κατά βάθος ξέρει ότι δεν έχει πολλές πιθανότητες ν’ αποκτήσει. Μπορεί διαβάζοντάς το να σκεφτείτε ότι αυτό είναι μια καθαρή ματαιοπονία (ή, τέλος πάντων, να σκεφτείτε ότι είναι μια άλλη, ευκολότερη λέξη, με την ίδια όμως σημασία) αλλά η αλήθεια είναι ότι σ’ αυτό το θέμα, λειτουργούμε όλοι, λίγο πολύ, σαν κακομαθημένα παιδιά που οι γονείς τους δεν τα αφήνουν να φάνε λίγα ακόμα από εκείνα τα μπισκότα με τη σοκολάτα. Η διαφορά είναι ότι, σ’ αυτή την περίπτωση, δεν μπορούμε να τρυπώσουμε στην κουζίνα και να πάρουμε δυο-τρία μπισκοτάκια στα κρυφά! Εδώ, δυστυχώς, τα πράγματα είναι δυσκολότερα αλλά, ακόμα κι έτσι, δεν παύουμε να βλέπουμε τους άλλους ανθρώπους σαν πρόκληση και να συνδέουμε την αυτοπραγμάτωσή μας με την ικανότητά μας να ξεπεράσουμε αυτή την πρόκληση και να κατακτήσουμε τον στόχο μας. Και αν αυτά ακούγονται πολύ επιφανειακά για τα γούστα σας, θα πάω το θέμα ακόμα βαθύτερα και θα σας πω ότι δεν είναι παράλογο να ισχυριστεί κανείς ότι τα βασικά αίτια που μας κάνουν να ερωτευόμαστε ανθρώπους που φαντάζουν απρόσιτοι ή άπιαστοι είναι καθαρά ψυχολογικά. Μπορεί η αυτοπεποίθησή μας να είναι πολύ χαμηλή και να μην πιστεύουμε ότι αξίζουμε κάτι καλύτερο, οπότε ν’ αποδεχόμαστε μια κατάσταση που όχι μόνο μας απογοητεύει αλλά και μας πληγώνει, μόνο και μόνο γιατί δεν θεωρούμε πολύ πιθανό να βρούμε εκεί έξω τον άνθρωπο που θα είναι διαθέσιμος για εμάς και διατεθειμένος να μας ανταποδώσει, στο μέτρο πάντα του δυνατού, τα συναισθήματα τα οποία εμείς του δωρίζουμε. Μπορεί ακόμα (και εδώ θέλω την προσοχή σας γιατί θα το πω μόνο μία φορά και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε) να προσπαθούμε να αναπαράγουμε την συναισθηματική απόρριψη που υποστήκαμε ως παιδιά. Το ξέρω ότι ίσως ν’ ακούγεται υπερβολικό σε κάποιους από εσάς αλλά για σκεφτείτε το λίγο: ένας άνθρωπος που, ως παιδί, δεν εισέπραξε αρκετή αγάπη και προσοχή από έναν ή, ακόμη χειρότερα, και από τους δύο γονείς του, είναι λογικό να θεωρεί, υποσυνείδητα, πολύ φυσιολογικό το ότι ο σύντροφός του δεν θα του δίνει ούτε αυτός αγάπη και προσοχή. Εδώ που τα λέμε, το πιο πιθανό είναι να θεωρεί αυτή την συμπεριφορά αποδεκτή απ’ όπου κι αν προέρχεται αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Πού θέλω να καταλήξω λοιπόν; Στο ότι υπάρχουν σίγουρα εκεί έξω άνθρωποι που δεν μπορούν ή δεν ξέρουν πώς να εκδηλώσουν τα συναισθήματά τους και που αυτό τους κάνει να φαντάζουν στα μάτια μας απόμακροι, αδιάφοροι και διάφορα άλλα επίθετα που ξεκινούν από α- στερητικό. Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι ότι υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι. Το πρόβλημα δεν είναι καν ότι εμείς ασχολούμαστε με αυτούς τους ανθρώπους και ότι τους κατηγορούμε που δεν μπορούν να μας προσφέρουν περισσότερα. Το πρόβλημα είναι πως δεν αναγνωρίζουμε ότι εμείς έχουμε το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης σε όλο αυτό και ότι το να κυνηγάμε αυτούς τους ανθρώπους, εξυπηρετεί πρωτίστως εμάς. Όταν το καταλάβουμε, θα επικρατήσει στον κόσμο παγκόσμια ειρήνη, θα λυθεί το επισιτιστικό πρόβλημα και όλοι θα είμαστε ντυμένοι με στυλ. Εντάξει, ίσως όχι, αλλά η ζωή μας θα γίνει σίγουρα καλύτερη!