Μόνο ως αξιοπερίεργο φαινόμενο μπορεί να χαρακτηριστεί η αντίσταση του μέσου Έλληνα κηδεμόνα σκύλου να στειρώσει το κατοικίδιό του, παρόλα τα στοιχεία που συνηγορούν υπέρ αυτής της επιλογής. Όσες φορές και αν κάνω αυτή τη συζήτηση, πάντα εκπλήσσομαι εξίσου με τις απαντήσεις που παίρνω. Σε γενικές γραμμές, οι συζητήσεις αυτές εξελίσσονται με τον ίδιο περίπου τρόπο: ο συνομιλητής υπέρ της στείρωσης αναφέρει τα επιχειρήματά του και η απάντηση του έτερου συνομιλητή στην ερώτηση “εσύ τελικά, γιατί δεν στειρώνεις τον σκύλο σου;”, είναι κάποια παραλλαγή της ενήλικης εκδοχής του “γιατί έτσι”.

Τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί κανείς για να μην στειρώσει τον σκύλο του είναι συνήθως τα εξής:

• Η στείρωση είναι ακρωτηριασμός.
• Θέλω να ζήσει τον έρωτα.
• Θέλω ένα μωράκι από τον (τυχαίο όνομα) Μπούμπι μου.
• Δεν έχω το δικαίωμα να το αποφασίσω για εκείνον.
• Δεν έχω τα χρήματα.

Όμως υπάρχει λογική κατάρριψη για καθένα από τα παραπάνω:

• Η στείρωση δεν είναι ακρωτηριασμός. Το κόψιμο των αυτιών για χάρη της εμφάνισης, για παράδειγμα, είναι ακρωτηριασμός. Η στείρωση είναι μία ιατρική πράξη στην οποία προχωρούμε για να αποφύγουμε την ύπαρξη περισσότερων αδέσποτων σκύλων σε μία χώρα που έχει ήδη αρκετούς, καθώς και για να απαλλάξουμε τον σκύλο από την ταλαιπωρία της μη εκτόνωσης των ενστίκτων ζευγαρώματος, τον καναπέ μας από τη μυρωδιά του “μαρκαρίσματος” και τους καλεσμένους μας από τον σκύλο που χοροπηδάει πάνω στο πόδι τους. Για κάποιους κηδεμόνες (και όχι ιδιοκτήτες, γιατί ο σκύλος δεν είναι αυτοκίνητο), η λύση της εκτόνωσης των ενστίκτων αυτών, είναι να ανοίξουν την πόρτα και όποιον πάρει ο χάρος. Λίγους μήνες μετά, η αστείρωτη αδέσποτη σκυλίτσα της γειτονιάς, θα φέρει στον κόσμο λίγα ακόμα ταλαίπωρα κουτάβια που θα πεθάνουν άδοξα στους αφιλόξενους δρόμους της χώρας μας. Αν δεν θέλετε να υποβάλετε τον σκύλο σας στη διαδικασία της στείρωσης, τότε απλώς μην ανοίγετε την πόρτα. Αγοράστε έναν οδηγό, το λουρί το λεγόμενο, και βγάλτε τον σκύλο σας βόλτα όπως ο υπόλοιπος νορμάλ κόσμος. Η γειτονιά, και η σκυλίτσα, δεν σας φταίνε σε τίποτα.

• Ο σκύλος σας δεν ξέρει τι είναι ο έρωτας, ούτε και θα μάθει. Είναι σκύλος και ζευγαρώνει για τη διαιώνιση του είδους και όχι για διασκέδαση.
• Μαζί με το μωράκι του Μπούμπι, θα πάρετε μαζί και άγνωστο αριθμό άλλων κουταβιών. Επειδή δεν θα τα κρατήσετε όλα, θα ψάξετε να βρείτε κάπου να τα δώσετε. Οι άνθρωποι στους οποίους θα τα δώσετε, μπορεί να είναι καλοί καλοί κηδεμόνες, αλλά μπορεί και όχι. Η πιθανότητα να μην είναι καλοί κηδεμόνες, σημαίνει πως φέρατε στον κόσμο ένα ζώο το οποίο θα ταλαιπωρηθεί εξαιτίας σας, μόνο και μόνο για να έχετε τη χαρά να κρατήσετε το μωρό του Μπούμπι. Αλλά και τα άλλα κουτάβια, κι αυτά μωρά του Μπούμπι είναι. Δεν έχουν την ίδια αξία; Επίσης, ακόμα και αν είναι εξαιρετικοί ιδιοκτήτες, γιατί να μην αφήσετε τους ανθρώπους αυτούς να υιοθετήσουν έναν σκύλο από καταφύγιο σκύλων ή ζωοφιλική οργάνωση, ή να κρατήσουν το κουταβάκια που βρήκαν παρατημένα έξω από την πόρτα τους; Τα αδέσποτα σκυλιά είναι πολλά και τα καλά σπίτια λίγα, αν εσείς πάρετε αυτή τη θέση για το μωρό του Μπούμπι σας, κάποιο αδέσποτο θα τη στερηθεί.

• Κανένα δικαίωμα δεν έχετε να αποφασίσετε το οτιδήποτε για τον σκύλο σας, αν θέλετε να το πάμε έτσι. Ούτε τι θα φάει, ούτε πού θα κοιμάται, ούτε αν θα κάνει εμβόλια, ούτε αν θα πάει διακοπές σε πανσιόν ή θα τον πάρετε μαζί σας, ούτε αν θα κοιμάται στο σπίτι ή στον κήπο ή πάνω στον καναπέ ή από κάτω. Αν το πρόβλημά σας είναι γενικότερο, δηλαδή “δεν έχουμε το δικαίωμα να αποφασίζουμε για τα ζώα”, τότε ειλικρινά εύχομαι να είστε χορτοφάγος και ο σκύλος σας να ήρθε οικιοθελώς στο σπίτι σας χτυπώντας το κουδούνι, γιατί μόνο έτσι μπορείτε να υποστηρίξετε αυτή την άποψη. Από τη στιγμή που πήρατε σκύλο, θα πάρετε και αποφάσεις, αλλιώς δεν γίνεται.
• Αυτό είναι το μόνο επιχείρημα που στέκει. Ναι, η στείρωση είναι μία ακριβή υπόθεση, αλλά όχι απαγορευτικά ακριβή. Και οποιαδήποτε ιατρική πράξη είναι μέρος των υποχρεώσεών σας ως κηδεμόνα ζώου. Όπως βρίσκουμε χρήματα για το φαγητό του, έτσι θα βρούμε χρήματα και για τη στείρωσή του, κόβοντας πιθανώς από κάπου αλλού για να πληρώσουμε το έξοδο. Δεν είναι πάγιο έξοδο, θα γίνει μία φορά, καθότι δεν ξαναφυτρώνουν και δεν μπορεί να γίνει πριν χρονίσει το κουτάβι σας. Συνεπώς, έχετε όλο το χρόνο να μαζέψετε τα χρήματα της στείρωσης, αφού βάζοντας 10 ευρώ το μήνα στην άκρη, σε έναν χρόνο έχετε συγκεντρώσει το απαραίτητο ποσό. Για τσιγάρα και καινούργιο κινητό, πιθανότατα βάζετε στην άκρη πολλά περισσότερα.

Φυσικά, αν δεν θέλετε να στειρώσετε τον σκύλο σας, αλλά και δεν έχετε σκοπό να τον αφήνετε να περνάει το χρόνο του ζευγαρώνοντας με τα θηλυκά της ευρύτερης περιοχής, τότε το πρόβλημα είναι δικό σας και μόνο δικό σας (και του σκύλου σας) και κανέναν λόγο δεν έχει κανείς να επέμβει στην απόφασή σας. Αν, δε, έχετε θηλυκό, σας εύχομαι καλή επιτυχία στη διαχείριση της περιόδου της και ελπίζω να έχετε καλό καθαριστήριο.

Όσο για τη διαβόητη ατάκα που δυστυχώς ακούμε και από κτηνιάτρους στην περίπτωση των θηλυκών σκύλων, “άσε τη να γεννήσει μία φορά και στείρωσέ τη μετά”, αν την ακούσετε, σας συστήνω να αλλάξετε κτηνίατρο. Δεν υπάρχει ιατρικός λόγος να συμβεί κάτι τέτοιο, πέρα από την αύξηση του αποταμιευτικού λογαριασμού του κτηνιάτρου, γιατί η γέννα κοστίζει.

Ας αναρωτηθούμε πώς προκύπτει ο τεράστιος αριθμός αδέσποτων ζώων στη χώρα μας (αγγίζει το ένα εκατομμύριο, σύμφωνα με πρόσφατο ρεπορτάζ του BBC) και αν έχουμε συνεισφέρει σε αυτόν τον αριθμό έστω και λίγο.

Βιβιάνα Δελιδάκη