Τι κι αν ήρθε ο χειμώνας, τι κι αν σε λίγο θα φορέσουμε το πολυαγαπημένο καμουφλάζ–καλσόν, τι κι αν κυκλοφόρησε το νέο I–phone, τι κι αν η Σούλα παντρεύεται τον Τάκη και σε κάλεσε, εσύ εκεί απτόητη να κοιτάζεις το ταβάνι και να νιώθεις πιο άδεια και από το ψυγείο όταν λείπεις το καλοκαίρι. Όχι, μην προλάβεις να το χαρακτηρίσεις κατάθλιψη ή ψυχολογικό στρες ή απλώς βαρεμάρα. Είναι η εποχή των ξεκαθαρισμάτων. Μη σε τρομάζει η λέξη –πιο πολύ να σε τρομάζει το γεγονός ότι θα πλησιάζει το καλοκαίρι και πάλι γυμναστήριο δε θα έχεις πάει–, γιατί πρόκειται για μια φάση που όλοι περνάνε στα 20, στα 30 και στοπ. Μετά πρέπει να καλοπαντρευτείς και να κάνεις παιδιά, όχι ένα γιατί λένε ότι ένα ίσον κανένα (αν είναι δυνατόν!). Όμως, ούτε αυτό να μη σε τρομάζει.

Όταν φτάσεις σε αυτό το σημείο, των ξεκαθαρισμάτων, μην αλλάξεις πορεία και πεις ότι «δεν έγινε και τίποτα μωρέ», αλλά θα μείνεις να το αντιμετωπίσεις, γιατί λένε, επίσης, ότι «ό,τι αφήνεις σε αφήνει». Περνάς τη φάση σου, αποδέξου το. Καλό είναι να το αποδεχτούν και οι γύρω σου, ώστε να μη σε πρήζουν να βγεις μαζί τους για μπαρότσαρκα, αλλά προτιμάς να μείνεις σπίτι παρέα με τις πυτζάμες σου, τις σκέψεις σου και ένα καλό βιβλίο.

Απαραίτητη προϋπόθεση σε αυτό το ταξίδι είναι να είσαι μόνη σου δίχως να εξαρτάσαι από κανέναν. Βέβαια, συζήτησέ το όσο πιο διεξοδικά μπορείς και με όσα άτομα πιστεύεις ότι θα σε βοηθήσουν, αλλά σε καμία περίπτωση μην τους εμπλέκεις. Δεν είναι και πολύ ωραίο να συνειδητοποιήσεις ξαφνικά ότι μαζί με εσένα περνούν τη φάση τους κι άλλοι πέντε. Τότε μαζευτείτε όλοι και ακονίστε τα ξυράφια σας.

Σε αυτή τη φάση των ξεκαθαρισμάτων όπως το λέει και η λέξη οφείλεις να κάνεις ξεκαθαρίσματα. Κράτα στη ζωή σου τους ανθρώπους με τους οποίους έχετε πάντα κάτι να πείτε και κάθε φορά που βρίσκεστε σε γεμίζουν χαμόγελα και όχι μιζέρια. Το να βγαίνεις με έναν άνθρωπο που μιλάτε συνεχώς για ό,τι σας έρθει στο μυαλό, από τη μεγαλύτερη βλακεία έως το πιο σοβαρό θέμα είναι ευλογία. Το να βγαίνεις, όμως, με έναν άνθρωπο που οι παύσεις φαντάζουν σαν αιωνιότητα, είναι κατάρα. Κάπου εκεί συνειδητοποιείς ότι μεγάλωσες και θες να βγαίνεις με ανθρώπους «μεγάλους», όχι στην ηλικία, αλλά στο μυαλό. Η επικοινωνία σε μια σχέση, είτε φιλική είτε ερωτική, είναι το παν. Μέσα από την επικοινωνία μαθαίνεις να εκφράζεσαι, να εξωτερικεύεσαι, μαθαίνεις κάτι καινούριο και κυρίως ποιος είσαι.

Δεν έφτασε, όμως, και ο καιρός να μάθεις να λες «όχι»; Σκέψου πόσο ανασφαλές είναι να λες ναι σε όλα και να μη σκέφτεσαι ποτέ τι θες εσύ, αλλά οι άλλοι, μη τυχόν και τους απογοητεύσεις. Γιατί ανασφαλές; Γιατί δίνεις την εντύπωση στον άλλον και κυρίως στον εαυτό σου πως δεν έχεις κριτική σκέψη, δεν μπορείς να μείνεις ούτε λεπτό μόνος/-η και γυρεύεις μονίμως την επιβεβαίωση από τους άλλους. Ότι οι άλλοι πρέπει πάντα να περιμένουν κάτι από σενα, ένα «ναι». Το κακό θα γίνει όταν οι απογοητεύσεις από τους γύρω σου θα είναι αλλεπάλληλες. Επομένως, σε αυτή τη φάση πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι το να λες «όχι» δε σε κάνει αυτόματα κακό/κακιά, αλλά επιλεκτικό/-ή. Πρέπει να μάθεις να σέβεσαι τον εαυτό σου και τα θέλω του. Είτε θες είτε δε θες κάτι το λες ξεκάθαρα.

Γενικότερα πρέπει να μάθεις να μην απογοητεύεσαι, αλλά να παλεύεις για το καλύτερο αποτέλεσμα και να βάζεις πάνω απ’ όλα τον εαυτό σου. Να μην είσαι, βέβαια, εγωιστής/-στρια, αλλά να σκέφτεσαι ότι όποια απόφαση παίρνεις είναι για σένα. Μόλις νιώσεις ότι βρίσκεσαι σε ετοιμότητα να ξεκινήσεις κάτι καινούριο και να αφήσεις τα παλιά πίσω σου, η ζωή βρίσκεται μπροστά σου για να την εκμεταλλευτείς εσύ και όχι εκείνη. Οι άνθρωποι δε θα πάψουν ποτέ να μας εκπλήσσουν με τη συμπεριφορά και τη στάση τους, οπότε εμείς οφείλουμε να στεκόμαστε στα πόδια μας, ώστε να αντιμετωπίσουμε και το παραμικρό πρόβλημα. Η ζωή, παίδες, είναι πολύ μικρή για να ασχολούμαστε με παράσιτα.