Αλήθεια είναι, διανύουμε μια παρατεταμένη κρίση που έχει επιφέρει στους περισσότερους τόσο οικονομικά όσο και ψυχολογικά ζόρια. Είναι περίοδος αναπροσαρμογής στόχων, προτεραιοτήτων, τρόπου ζωής ακόμα και ιδεολογιών. Παράλληλα, ζούμε σε μια εποχή που ο άνθρωπος με ένα κλικ γίνεται παρατηρητής των εξελίξεων όλου του κόσμου, ενώ μπορεί να μην ξέρει τι κάνει ο διπλανός είτε από συνθήκη είτε από επιλογή. Η τεχνολογία έχει αλλάξει τα δεδομένα στην επικοινωνία, στην ενημέρωση, στην αντίληψη, στην κοινωνική και πολιτική ζύμωση. Ενώ είναι δύο τα ουσιαστικά πεδία που μπορεί να δραστηριοποιηθεί ένας άνθρωπος, της θεωρίας και της δράσης, πλέον είμαστε εν πολλοίς απασχολημένοι με το ενδιάμεσο κομμάτι, αυτό της προβολής, είμαστε οριζόντια ενημερωμένοι για τα πάντα, και εν δυνάμει συμμέτοχοι δυστοπικά σε όλα και σε τίποτα.

Σε αυτή τη φάση, καλούμαστε να υποδεχτούμε στη δική μας ροή το προσφυγικό κύμα ανθρώπων που δοκιμάζονται. Το ξέρω ότι αν μπορούσαμε να στείλουμε στους πρόσφυγες ρούχα και τρόφιμα με διαδοχικά κλικ, θα το κάναμε μαζικά και χωρίς δισταγμό. Η πραγματικότητα όμως είναι αναντίστοιχη του εικονικού μας ακτιβισμού. Όχι, δεν είναι το οικονομικό που παίζει το σημαντικότερο ρόλο σε αυτό. Μάλλον είναι ο φόβος μας να γειωθούμε, να αντικρίσουμε κατάματα τα γεγονότα, να θυμηθούμε δικές μας δραματικές ρίζες, να συναισθανθούμε την τραγικότητα της κατάστασης. Σκέφτομαι καμιά φορά πόση είναι η βία των συνθηκών που σε αναγκάζουν να πληρώσεις για να μπεις σε μια βάρκα χωρίς να ξέρεις αν θα βρεθείς στον πάτο της θάλασσας ή σε κάποια αφιλόξενη στεριά. Ή αν ήμουν αναγκασμένος να αφήσω το σπίτι μου τι θα επέλεγα να πάρω μαζί μου. Τέτοιες σκέψεις όμως δεν κρατάνε πολύ, γιατί δεν υπάρχουν πάντα οι αντοχές και γιατί έχουμε την τάση να επιστρέφουμε αδρανειακά στο ασφαλές σημείο ισορροπίας των κεκτημένων μας. Σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν υπάρχει κάτι πιο απελευθερωτικό από τη δράση – μόνο αυτή μπορεί να σπάσει τη στατικότητα και τη βουβή απελπισία. Να βρούμε τους κατάλληλους φορείς και να βοηθήσουμε. Άλλωστε, δεν ξέρουμε πόσες φορές σε αυτήν τη ζωή θα μας δοθεί η ευκαιρία να κάνουμε κάτι κρίσιμο έξω από τον ίσκιο μας, κάτι που θα βοηθήσει ουσιαστικά κάποιους ανθρώπους, κάτι που ίσως τελικά δεν είναι τόσο σημαντικό και αν χαμηλώσουμε λίγο και πετάξουμε περιττές σκέψεις και ανασταλτικούς φόβους, ίσως ανταποκρίνεται απλά στο κάλεσμα του θυμικού και της ιστορικής μας μνήμης.

Πάμε να θυμηθούμε μια διασκευή κάτι συνδέει και τα δύο. Από το 2010, σε στίχους του Νίκου Μωραΐτη, μουσική του Στάμου Σέμση και στην ερμηνεία το ντουέτο της Ανδριάνας Μπάμπαλη με τον συνθέτη. Περιπλανώμενο…