Οι φορές που μπορείς να νιώσεις μοναξιά είναι περισσότερες και από τα σπυράκια που μπορεί να βγάλεις στην περίοδο της εφηβείας. Και λέω «μπορεί» γιατί ενδέχεται να είσαι τυχερός/ή και να μη βγάλεις. Επίσης, «μπορεί» να είσαι εξίσου τυχερός/ή στο θέμα της μοναξιάς, να έχεις ας πούμε μια τρελοπαρέα που να μη σου αφήνει περιθώρια να νιώσεις μόνος/η. Τι γίνεται, όμως, όταν ενώ έχεις –ή δεν έχεις- αυτή την τρελοπαρέα ή έστω ανθρώπους στη ζωή σου που τη γεμίζουν καθημερινά με ποικίλους τρόπους, ξυπνάς το πρωί και νιώθεις μοναξιά και απόγνωση; Γιατί οι άνθρωποι μένουν μόνοι; Τι μπορεί να γίνει για αυτό;

Στην πραγματικότητα, δεν είσαι το μόνο άτομο στον πλανήτη που βιώνει μια τέτοια κατάσταση. Στην πραγματικότητα, θα χάσεις το μέτρημα. Όσο αξιολύπητη μπορεί να φαίνεται στα μάτια σου αυτή η κατάσταση, να σκέφτεσαι πως πάντα υπάρχει κάποιος άλλος εκεί έξω που σχετίζεται μαζί σου. Άσχετα αν μπορείς να του μιλήσεις ή όχι, υπάρχει. Πάντως, να θυμάσαι πως πρόκειται για ένα παιχνίδι του μυαλού που στο χέρι σου είναι να το δεχτείς ή όχι, να το καταπολεμήσεις ή όχι.

Κάποιες φορές, μάλιστα, χρειάζεται να είσαι μόνος –όχι μοναχικός-, ώστε να περάσεις χρόνο με τον εαυτό σου και να βρεις τον «τρόπο» σου σε όλες τις καταστάσεις και περιόδους της ζωής σου. Το παιχνίδι που προαναφέρθηκε ίσως είναι κάτι περισσότερο, μια φάση στη ζωή σου που θα σε κατευθύνει στο κατάλληλο μονοπάτι και μόλις το καταφέρει θα εξαφανιστεί ως διά μαγείας. Με άλλα λόγια, οι στιγμές που νιώθεις μοναξιά ίσως είναι οι στιγμές που τη χρειάζεσαι. Τραγική ειρωνεία, έτσι;

Όλοι όσοι νοιάζεσαι δεν μπορούν να στηρίξουν πια τις αποφάσεις σου σε κάθε τομέα της ζωής σου, γιατί όλοι και όλα αλλάζουν. Από την άλλη, αλλάζεις κι εσύ ο ίδιος. Κάπου εδώ πρέπει να σκεφτείς ότι η μοναξιά που βιώνεις είναι κάτι θετικό και αισιόδοξο όσο παράδοξο κι αν ακούγεται. Ίσως κάπου εδώ πρέπει να καταλάβεις πως δεν είναι όλοι για όλους και πως στο χέρι σου είναι να δεις ποιους ανθρώπους ή καταστάσεις θα κρατήσεις στη ζωή σου και ποιους όχι. Τίποτα δε μένει ίδιο όσο περνάει ο καιρός.

Όλα αξίζουν στο τέλος –κάθε βήμα, κάθε μετάνοια, κάθε χαμόγελο, κάθε πόνος.  Τα «όλα για κάποιο λόγο γίνονται» είχε σίγουρα κάποιο λόγο που ειπώθηκε. Πόνεσες, «έπεσες», όλα αυτά είναι μέρος του σχεδίου για να γίνεις αυτό που είσαι σήμερα. Σε κάθε περίπτωση, όμως, οφείλεις να κάνεις κάθε μέρα το καλύτερο για σένα και το να σκέφτεσαι με ηττοπάθεια δεν είναι λύση. Σκέψου πως οι μεγαλύτερες και καίριες αποφάσεις στη ζωή σου πάρθηκαν ενώ ήσουν μόνος/η. Ταυτόχρονα, ακόμη και οι πιο αδιάφορες καταστάσεις που βίωσες έχουν μερίδιο ευθύνης για τη δημιουργία της προσωπικότητάς σου. Ο κατώτερος βαθμός στο σχολείο, οι συζητήσεις με τους συναδέλφους στη δουλειά που πια δε βλέπεις, οι σκέψεις που γράφεις αλλά κανείς δε διαβάζει, τα σχέδια που ποτέ δεν υλοποιήθηκαν, τα βιβλία που διάβασες, οι σχέσεις που έκανες ή που δεν έκανες, όλα αυτά σε δημιούργησαν και μετέπειτα σε εξέλιξαν.

Όσο περισσότερο διανύεις μια μοναχική περίοδο και εξερευνείς τα συναισθήματά σου, τόσο περισσότερο συνειδητοποιείς πόσο σημαντικά είναι στη ζωή σου. Σε μαθαίνεις καλύτερα. Σου δίνεις τη δυνατότητα να ανακαλύψεις ποιος/α πραγματικά είσαι και τι περιμένεις πια από τη ζωή σου. Είτε μόνος/η είτε όχι.