«Ο μπαρίστας πονάει όταν δουλεύει, να το θυμάσαι μικρή μου καρδιά!» Ξυπνάω και ετοιμάζομαι βιαστικά για τη δουλειά. Ντύνομαι και φεύγω γρήγορα. Φτάνω στο μαγαζί και ξεκινάω να στήνω και να ετοιμάζω το πόστο του καφέ. Δεν είναι τόσο απλό όσο το έχουν οι περισσότεροι στο μυαλό τους. Όταν ετοιμαστούν όλα, ξεκινάμε. Όπως όλα, και ο καφές έχει τα στάνταρντ του και την συνταγή του. Υπάρχουν τεχνικές και διαδικασίες για να βγει ένας σωστός, απολαυστικός καφές. Ψιλά γράμματα για κάποιους. Όλοι έχουμε ιδιαιτερότητες στο φαγητό ή στα ροφήματά μας. Ως εδώ καλά. Όταν όμως οι ιδιαιτερότητες θυμίζουν βεβήλωση, τότε πραγματικά σχεδόν ακούω τις σειρήνες ενός ασθενοφόρου που μεταφέρει εσπευσμένα στο νοσοκομείο τον «θεό του καφέ» για διπλό μπάι-πας καρδιάς. Όπως ο μουσακάς με το παστίτσιο είναι κάτι παρόμοιο μα πάρα πολύ διαφορετικό, έτσι και ο λάτε με τον μακιάτο και το καπουτσίνο, ανήκουν στην ίδια οικογένεια μα είναι τελείως διαφορετικές δοσολογίες και διαδικασίες παραγωγής καφέ. Άρα, στην ακόλουθη παραγγελία «Καλημέρα, θα ήθελα έναν λάτε καπουτσίνο μακιάτο μισό ντεκαφεϊνέ μισό κανονικό με δύο ζαχαρίνες και άπαχο γάλα», σίγουρα ο «θεός του καφέ» παθαίνει και μία ανακοπή καρδιάς. Αυθόρμητα φέρνω στο μυαλό μου αυτά τα τρία ροφήματα και σκέφτομαι στιγμιαία τι μπορεί να εννοεί ο ποιητής! Στα αλήθεια, τι σας συμβαίνει;; Κανονικά θα έπρεπε να απαγορεύεται η είσοδος σε όλα τα καφέ σε αυτούς με τέτοιου είδους παραγγελίες! Ξέρω πως κάπου, κάποιος, ακούγοντάς την, γέλασε σιωπηλά μέσα του και έφτιαξε κάτι που είχε λίγο απ’ όλα, ζητώντας πρώτα κατανόηση από τον «θεό του καφέ», ζητώντας του να τον συγχωρέσει για αυτή του την ιεροσυλία, και καταπίνοντας τον γέλωτά του, προσέφερε τον καφέ, επαναλαμβάνοντας τη σύνθεσή του μόνο και μόνο μήπως την ώρα της προσφώνησης καταλάβαινε ο πελάτης το αστείο της υπόθεσης: «Έτοιμος και ο διπλός καπουτσίνο μισό άπαχο γάλα, μισό γάλα σόγιας, με μονή δόση μέτριο προς γλυκό». Κι εκεί, ο πελάτης που πήρε κάτι που απλά εμπνεύστηκε την στιγμή αυτή ο μπαρίστας, μην έχοντας χρόνο να εξηγήσει πως αυτό που ζητά ΔΕΝ μπορεί να γίνει και στα πλαίσια του «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο», αποτυπώνεται στον πελάτη πως ο καφές αυτός είναι υλοποιήσιμος και υπαρκτός (ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ) και έτσι ξεκινά το ταξίδι του παράλυτου καφέ (έτσι τον λέω εγώ). Σοβαρά, είναι σαν να πηγαίνει κάποιος σε ένα μαγειρείο και να ζητάει ένα κοκκινιστό μοσχαράκι με σάλτσα μουστάρδας με λίγη μπεσαμέλ χωρίς αλάτι θεωρώντας φυσιολογικό να ζητά την μπεσαμέλ  να είναι φτιαγμένη με άπαχο γάλα. Το λάθος σε όλο αυτό, δεν είναι η φαντασία του ανθρώπου που το ζητά αλλά η έλλειψη χρόνου ή ο απαγορευτικός κανόνας του να μην «ικανοποιήσεις» τις ανάγκες του πελατειακού σου κοινού μιας και μπορεί κάλλιστα να σου πει «στο τάδε μαγαζί, μου τον φτιάχνουν». Έλα ντε, που δεν ξέρεις τι ακριβώς του φτιάχνουν όμως μιας και συνταγή για 3 διαφορετικούς καφέδες σε έναν, απλώς δεν υπάρχει. Οπότε, χαμογελάς, άλλοτε κάνεις και διευκρινιστικές ερωτήσεις που θα βοηθήσουν να κατανοήσεις λίγο παραπάνω πώς ακριβώς είναι αυτό το περίπλοκο ρόφημα που λαχταρά ο πελάτης σου και τελικά μη βγάζοντας άκρη απλά αφήνεις τη φαντασία σου να οργιάσει και αυτοσχεδιάζεις! Kάνω λοιπόν μια ευχή για όσους έχουν συγχυστεί κατά καιρούς και έχουν ζητήσει κάτι που πλήγωσε τον θεό του καφέ, στην επόμενη παραγγελία τους να με αφήσουν να τους εξηγήσω και να τους βοηθήσω να παραγγείλουν κάτι που (αρχικά) υπάρχει και έπειτα κάτι που θα κάνει όλους τους μετέπειτα ανθρώπους του καφέ να καταλάβουν τι ρόφημα θέλουν. Και μιας και είμαστε γενικά αισιόδοξα και θετικά πλάσματα, στην τελική, έτσι δημιουργούνται όμορφες ιστορίες που κάνουν εμάς, τα παιδιά της εστίασης, να παίρνουμε κουράγιο και δύναμη, γελώντας, ως τον επόμενο «παράλυτο» καφέ. Και το μαγικό είναι πως η φαντασία του ανθρώπινου νου, δεν έχει όρια! Κάθε μας μέρα λοιπόν, είναι και μια νέα έκπληξη. Ας ελπίσουμε πως ο «θεός» αυτός θα αντέξει τις πολλαπλές ανακοπές!