Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος των επιλογών που έχει μια γυναίκα για την γκαρνταρόμπα της, παραμένει τόσο ανεξερεύνητος όσο και μερικές μαύρες τρύπες στο διάστημα που δεν έχω αντιληφθεί ακόμη σε τι εξυπηρετούν. Έχοντας, λοιπόν, διαβάσει άπειρες συμβουλές σωστού καταμερισμού του budget μου με σκοπό να προκαλέσω στην ντουλάπα μου τάσεις αυτοκριτικής, πήρα την πρωτοβουλία να τολμήσω να βάλω και εγώ το λιθαράκι μου στην προσπάθεια κατανόησης της ψυχολογίας του γυναικείου shopping.

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Παίρνεις το μηνιάτικο (αν έχεις την ευτυχία να παίρνεις μισθό) και κινείς για την αγορά. Ξεχνάς οποιεσδήποτε οφειλές ενοικίων και λογαριασμών και βρίσκεσαι μπροστά στο δίλημμα να εφαρμόσεις το περιβόητο shopping therapy ή από την άλλη να δεχθείς την πικρή αλήθεια της καταναλωτικής σου βουλιμίας και να αντισταθείς στους πειρασμούς. Τι γίνεται όμως εάν τα θες όλα; Αγνοείς οτιδήποτε άλλο και κολλάς σε αυτό που σου χρειάζεται για να σου φτιαχτεί η μέρα. Γιατί και το shopping είναι σαν το φαΐ. Δεν έχουν όλοι τις ίδιες προτιμήσεις, αλλά όταν στο τέλος όλοι χορταίνουν, είναι κι ευχαριστημένοι.

Σενάριο πρώτο:

Έχω κόλλημα με συγκεκριμένο ή συγκεκριμένα brands. Δεν πάει τα λεφτά που έχω να διαθέσω να αρκούν μόνο για να πάρω ένα φουλάρι, θα κάνω οικονομίες, θα κινήσω γη και ουρανό, θα τη βγάζω με κορν φλέικς μόνο και μόνο για να αποκτήσω το πολυπόθητο κομμάτι που θέλω, αν μπορεί φυσικά να αγοραστεί από κάποιο νορμάλ θνητό σαν εμένα. Δεν είναι θέμα ότι το παίζω κάποια και δεν μου κάθεται καλά όταν δεν είναι επώνυμο, απλά γουστάρω μια συγκεκριμένη φιλοσοφία. Από την άλλη ναι, θέλω να φοράω επώνυμα ρούχα και βάλε όποια δικαιολογία θες: για να το παίξω λεφτατζού, να το παίξω διανοούμενη, κουλτουριάρα και γενικά ό,τι ψευτομοντερνίστικο χαρακτηρίζει μια γυναίκα του σήμερα. Προτιμώ να έχω τρία κομμάτια και καλά, παρά να κάνω συλλογή με ό,τι πατσαβούρα ξεμένει.

Σενάριο Δεύτερο:

Όσο πιο πολλά, τόσο το καλύτερο. Βαριέμαι ρε παιδί μου να φοράω το ίδιο φόρεμα πάνω από τρεις φορές. Ποιος ο λόγος να δίνω μια περιουσία για ένα κομμάτι που λίαν συντόμως θα το έχω βαρεθεί. Πείτε με άστατη, πείτε με ανισόρροπη, εγώ αυτή είμαι. Άσε ότι από την άλλη δεν κάθομαι να μελετώ σαν σπασικλάκι το ταμπελάκι με τις οδηγίες πλυσίματος. Πότε δεν το έλαβα υπόψη και ούτε πρόκειται να το κάνω ποτέ. Ας βαφτεί λοιπόν ελεύθερα το άσπρο μου φόρεμα από το χρώμα της λαχανί πιτζάμας μου και ας με πεθάνουν οι άβολες πλαστικές γόβες μου.

Σενάριο Τρίτο:

Ναι, είμαι εκείνο το σπαστικό άτομο που όταν πάρει στα χέρια του το δυνητικό του απόκτημα πρέπει να το βάλει κάτω από το μικροσκόπιο. Το αγγίζω, το μυρίζω, το γεύομαι άμα λάχει και σπάω τα νεύρα του πωλητή μέχρι να πάρω όλο το ιατρικό ιστορικό και να πεισθώ ότι αυτό που παίρνω θα αντέξει στο πέρας των αιώνων. Μισώ θανάσιμα τη δερματίνη, τα υφάσματα τσιγαρόχαρτα, τα πλαστικά παπούτσια και τσάντες. Δεν πάει να είναι το πιο ακριβό brand του κόσμου, αν κρίνω ότι τα υλικά και ο τρόπος παρασκευής του αξίζουν λιγότερο και από ένα hot dog, δεν πρόκειται να ασχοληθώ μαζί του.

Σενάριο Τέταρτο:

Μου αρέσει να φοράω ό,τι σπάνιο και συλλεκτικό υπάρχει. Δεν είμαι το κοριτσάκι που ακολουθεί πιστά τις παγκόσμιες αλυσίδες. Έχω το δικό μου στυλ και αυτό ξεπερνά κάθε μόδα και εποχή. Θα με δεις να κάνω αγορές από διάφορες μικρές boutiques σε όλο τον κόσμο. Δε με νοιάζει αν το νέο μου απόκτημα είναι second hand, φτάνει στα μάτια μου να είναι κάτι διαφορετικό και κάτι το ιδιαίτερο που μόνο εγώ θα φορούσα και θα υποστήριζα.

Κάθε σενάριο, λοιπόν, μια προσωπικότητα. Μπορεί να μην υπάρχουν μόνο αυτά τα τέσσερα αλλά σίγουρα ακόμη άλλα δεκατέσσερα. Η κάθε μία μας έχει το δικαίωμα να ψωνίζει ό,τι θέλει χωρίς κανόνες και περιορισμούς. Και όπως λέει και η φίλη μας, και γνωστή συγγραφέας Σόφη Κινσέλα, «Ψωνίζω άρα υπάρχω».