• Γιατί χωρίζουν οι άνθρωποι;
• Εχμ, «γιατί χωρίζουν οι άνθρωποι;» Εμένα ρωτάς; Δεν ξέρεις;
• Εγώ έχω δέκα χρόνια άσχετης. Έχω ξεχάσει γιατί χωρίζουν οι άνθρωποι. Γι’ αυτό σε ρωτάω.

Λογικό. Δέκα χρόνια σχέση πού και πώς να θυμάται ο συμμαθητής που βρεθήκαμε μετά από δεκατρία χρόνια στο ριγιούνιον γιατί χωρίζουν οι άνθρωποι. Μετά από δέκα χρόνια σχέση ξεχνάς ποιος άνθρωπος είσαι εσύ και ποιος άνθρωπος είναι ο άλλος, πού να θυμάσαι γιατί χωρίζουν οι άνθρωποι.

-Τι να σου πω τώρα; Ξέρω κι εγώ; Εσύ έχεις δέκα χρόνια σχέση και έχεις ξεχάσει γιατί χωρίζουν οι άνθρωποι και εγώ έχω να κάνω σχέση τέσσερα χρόνια. Έχω ξεχάσει κι εγώ.

– Όταν είχες σχέσεις, γιατί χώριζες;

– Εσύ γιατί χώριζες πριν να κάνεις σχέση δέκα χρόνια;

– Πότε μωρέ; Στο Λύκειο; Χώριζα γιατί δεν μπορούσε να κάτσουμε μισή ώρα στην πλατεία μετά το φροντιστήριο ή γιατί μου άρεσε καμία από το Β3 ή γιατί της άρεσε εκείνης κανένας μεγαλύτερος από το Γ2.

– Ε πάνω κάτω για αυτό χωρίζουν οι άνθρωποι ακόμα.

– Γιατί δεν μπορούν να κάτσουν στην πλατεία μετά το φροντιστήριο; Με κοροϊδεύεις; Εγώ σοβαρά σε ρωτάω.

– Κι εγώ σοβαρά σε ρωτάω. Γιατί δεν μπορούν γενικά. Δεν μπορούν τα ίδια πράγματα; Δεν θέλουν τα ίδια πράγματα; Ο ένας θέλει πλατεία, ο άλλος σινεμά; Για τέτοια απ’ ό,τι θυμάμαι.

– Δηλαδή εσύ χώριζες ποτέ γιατί ήθελε ο άλλος ας πούμε μακαρόνια κι εσύ πίτσα;

– Όχι εντάξει, είμαι παμφάγο. Δεν χώρισα και δεν θα χωρίσω ποτέ για θέμα φαγητού. Αλλά να, μια που το έθιξες, πολλοί βαριούνται το ίδιο φαγητό γι’ αυτό και χωρίζουν. Να δοκιμάσουν, να φάνε κάτι άλλο.

– Ωραία. Για ποιον άλλο λόγο χωρίζουν οι άνθρωποι; Εσύ ρε παιδί μου γιατί έχεις χωρίσει;

– Εγώ έχω χωρίσει λόγω ζήλιας αλλά μην με ρωτάς εμένα γιατί χωρίζουν οι άνθρωποι. Είμαι καιρό έξω από το παιχνίδι και δεν είμαι και χαρακτηριστικό δείγμα ανθρώπου άλλωστε.

– Ζήλια εσύ; Εσύ ήσουν πάντα η φωνή της λογικής απ’ όσο θυμάμαι.

– Στο λύκειο; Πέρασαν χρόνια από τότε. Ξέρεις για πότε η λογική γίνεται τρέλα ή για πότε επανέρχεται η λογική και βάζει στοπ στην τρέλα που μπορεί να φέρει η ζήλια;

– Εσύ ζήλευες ή εκείνος;

– Κατά καιρούς και τα δύο. Ξέρεις, εκείνη την μικρή όμορφη ζήλια που ανάβει λίγο τα αίματα. Που σημαίνει ότι ακόμα θες τον άλλο. Αυτή την μικρή, όμορφη, ίσως και παράλογη ζήλια. Το «μικρή» το τονίζω ε; Μικρή. Όχι αυτή που σε κάνει να χάνεις το μυαλό σου, την μέρα σου, τον εαυτό σου. Όχι την παράλογη, την φουσκωμένη, την αναίτια. Εκεί καλύτερα να φύγεις. Δεν σου φταίει ο άλλος και δεν σου φταις και εσύ να βασανίζεσαι και να τρως τις σάρκες σου δίχως λόγο. Για εσένα το κάνεις βασικά και μετά για τον άλλο. Τώρα όμως άμα είσαι έτσι γενικά, πήγαινε κοίταξέ το, γιατί ούτε εσύ σου φταις, ούτε ο επόμενος.

– Κι άμα σου δίνει δικαιώματα να ζηλεύεις; Πραγματικά δικαιώματα.

– Ε, εκεί κι αν φεύγεις. Για ποιο λόγο να μείνεις με έναν άνθρωπο που τις δέκα ανασφάλειες που έχεις θα στις κάνει χίλιες δέκα; Άσε, ανασφαλείς είμαστε από μόνοι μας όλοι λίγο πολύ. Δεν θέλουμε χορηγούς.

– Ωραία. Για ποιον άλλο λόγο μπορεί να χωρίζουν οι άνθρωποι;

– Εσύ δεν σκέφτηκες ποτέ να χωρίσεις; Όλο εμένα ρωτάς.

– Πώς, αμέ! Όταν βαρέθηκα. Όταν βαρεθήκαμε και οι δύο.

– Έτσι πάνε αυτά. Όπως ποτέ δεν φταίει μόνο ο ένας, ποτέ δεν βαριέται μόνο ο ένας.

– Ε ναι. Για ένα διάστημα μας έπνιξε η ρουτίνα. Τα ίδια και τα ίδια. Καμία εξέλιξη, καμία αλλαγή.

– Και;

– Και το έβλεπα να έρχεται. Το τέλος. Ίσως και να το ήθελα. Αλλά το συζητήσαμε. Και το προσπαθήσαμε. Ξέρεις, αυτά τα μικρά που κάνει ο ένας στον άλλο για να σπάσει η ρουτίνα. Αυτά που φαίνονται μεγάλα και θυμίζουν το «μαζί».

– Ξέρω. Τα έχω δει σε ταινίες.

– Τα έχεις κάνει, δεν μπορεί. Και στα έχουν κάνει. Αν σε νοιάζει ο άλλος προσπαθείς.

– Μεγάλη κουβέντα είπες. «Αν σε νοιάζει ο άλλος». Αν δεν σε νοιάζει χωρίζεις στα δύσκολα, δεν προσπαθείς. Αλλά και πάλι ίσως κι αυτό να είναι σωστό.

– Σωστό είναι να μην κάνεις αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν. Τι πάει να πει σωστό δηλαδή;

– Ίσως έχεις δίκιο. Αλλά κανείς δεν είναι ίδιος με τον άλλο. Δεν υπάρχουν στάνταρ σε αυτά.

– Η απιστία δηλαδή δεν είναι στάνταρ αιτία χωρισμού;

– Για εμένα ναι. Γιατί έχω χωρίσει για αυτόν τον λόγο. Αλλά μπορεί αν ξανατύχει να το σκεφτώ. Αν βρει καμία από το «Β3» μπορεί να μου γυρίσει ο εγκέφαλος και να χωρίσω. Αλλά μπορεί και να βάλω τον εαυτό μου στη θέση του και να σκεφτώ τι θα έκανα εγώ αν παρουσιαζόταν ο «σατανάς» του «Γ2» μπροστά μου. Δεν ξέρω όμως. Για τώρα που μιλάμε θα χώριζα αν με απατούσε. Αλλά ξέρεις κάτι; Πιο «κέρατο» θεωρώ το να μιλάει μαζί της κάθε μέρα, να πάνε σινεμά, να έχουν επικοινωνία, να την βάλει στην καθημερινότητά του κι ας μην έχουν κάνει σεξ, παρά να κάνει σεξ με κάποια άλλη.

– Αιτία χωρισμού λοιπόν είναι να πάψει το «μαζί».

– Όπως το λες. Γενικά. Το «μαζί».

– Όταν ανακαλύπτεις πως ο άλλος δεν είναι το άλλο σου μισό;

– Το άλλο σου ολόκληρο. Ποιο «μισό». Γιατί να ψάχνουμε μισούς ανθρώπους; Αν ψάχνω κάτι «μισό» σημαίνει πως το έχω ανάγκη για να με ολοκληρώσει. Ολόκληρους ανθρώπους πρέπει να ψάχνουμε και να θέλουμε. Το άλλο μας «ολόκληρο», που μας γεμίζει περισσότερο και μας κάνει πιο γεμάτους.

– Το άλλο μας ολόκληρο…

– Τι το λες με απορία;

– Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι.

– Δεν το λέω αφοριστικά. Το λέω με την έννοια της «ολότητας». Αν ψάχνω το άλλο μισό αναγνωρίζω ότι είμαι μισή. Τι μπορώ να προσφέρω όταν είμαι μισή; Μόνο να απαιτώ θα μπορώ.

– Ωραία τα λέμε.

– Ναι. Και το χαίρομαι. Παλιά με ρώταγες αν έχω διαβάσει για να αντιγράψεις. Τώρα μεγαλώσαμε! Θα παντρευτείτε;

– Έτσι λέμε. Γι’ αυτό ρωτάω γιατί χωρίζουν οι άνθρωποι.

– Φοβάσαι μήπως χωρίσετε;

– Πολύ. Δεν θέλω.

– Να μη φοβάσαι. Νοιάζεσαι πολύ για να τη χάσεις. Και για να τη χάσεις.

– Εσύ γιατί είσαι τόσο καιρό μόνη σου;

– Γιατί εκτός από το ότι οι άνθρωποι χωρίζουν, καμιά φορά τους χωρίζουν. Συμβαίνει και αυτό.

– Μάλλον σε όσους είναι ολόκληροι για να χωρέσουν στο μισό.