Στην οικογένειά μου τρώμε πολύ. Θα μου πείτε σε ποια οικογένεια τρώνε λίγο; Εμείς όμως τρώμε πραγματικά πολύ και θα απαντήσω με επιχειρήματα: οι γονείς μου έχουν κρεοπωλείο και σίγουρα περισσότερα από τα μισά μέλη της ευρύτερης οικογένειας έχουν πέσει στην επαγγελματική μου ανάγκη. Ας πούμε λοιπόν ότι το να είμαι διαιτολόγος σε ένα τέτοιο σόι είναι το λιγότερο «ιδιαίτερο» και έχω κάποια περιστατικά που το επιβεβαιώνουν:

• στα γιορτινά τραπέζια όπου η μητέρα μου μαγειρεύει ό,τι περπατάει και ό,τι προσπαθεί να πετάξει, στις αρχές της επαγγελματικής μου ζωής κανείς δεν ήθελε να καθίσει δίπλα μου. Μετά από τόσα χρόνια που υποτίθεται ότι το έχουν συνηθίσει, δεν μπορούν να μην αστειευτούν αν βάλουν δεύτερο πιάτο και εξακολουθούν να παρακολουθούν τι βάζω στο δικό μου…
• όποτε έχω μαγειρέψει για τους δικούς μου, πρέπει να απαντάω σε χαριτωμένες ερωτήσεις του τύπου αν η κρέμα γάλακτος είναι light και αν τα μελομακάρονα έχουν στέβια…
• έχω πετύχει σε τραπέζι γάμου, διάφορα μέλη της οικογένειας (ας μην πω ποια και εκτεθούμε κι άλλο) να λένε «φάτε τώρα που χορεύει» γιατί τα ίδια άτομα ήταν σε δίαιτα για να εμφανιστούν στον γάμο!
• δεν μπορώ ποτέ να πάρω απάντηση στο «τι τρως;» όποιον συγγενή και να ρωτήσω, ακόμα και αν ρωτάω επειδή πεινάω, επειδή όλοι απαντούν αυτόματα τίποτα και καταπίνουν την μπουκιά τους αμάσητη. Έχω αρχίσει να πιστεύω πως έκαναν κάποιο ειδικό training για αυτό, ώστε να τους βγαίνει αβίαστα και κάπως φυσικά.
• δεν μπορώ επίσης ποτέ να μάθω κάποια οικογενειακή συνταγή αυτούσια, διότι όλες οι νοικοκυρές της οικογένειας, ορκίζονται πως η νοστιμιά των φαγητών τους είναι θέμα εμπειρίας και πως το ελάχιστο λαδάκι που χρησιμοποίησαν (και επιπλέει μόνο τρία δάχτυλα) ήταν ωμό και μπήκε στο τέλος.

Φέτος εύχομαι να μη διαβάσουν αυτό το κείμενο γιατί με βλέπω νηστική χριστουγεννιάτικα και κρίμα είμαι κι εγώ και ας είμαι διαιτολόγος!

www.facebook.com/grafeiodiatrofis