Σε μια εποχή απαιτητική και δύσκολη όπως η δική μας που κάθε κίνησή μας είναι προϊόν σοβαρής σκέψης, ο Δημήτρης Κουρούμπαλης επιστρέφει στην ουσία, εμπιστεύεται τις αισθήσεις, εξερευνά τα όρια και επιλέγει να ζει το παρόν. Το παρόν της εποχής μας, της στιγμής, της αυθόρμητης και πηγαίας παράστασης που δημιούργησε με ειλικρίνεια και μοιράζεται με τους θεατές κάθε Παρασκευή βράδυ στο Θέατρο Νέου κόσμου.
Το κείμενο της παράστασης Παρασκευή παλιμπαιδισμού από ποιες ανάγκες προέκυψε; Κουράστηκα να ασχολούμαι με οικονομικά μεγέθη, χρήματα και πολιτικά αδιέξοδα. Θέλησα να στρέψω την προσοχή μου στη λίμπιντο, σε κάτι βαθύ, διαρκές και αδιαμφισβήτητο, ν’ απασχολήσω το μυαλό μου με την ηδονή, την διασκέδαση, τη μουσική, το χορό, τα βράδια έξω που θα ήθελα να περνάω στην πόλη μας. Να οργανώσω ένα πάρτυ και να το μοιραστώ με τους θεατές.
Είναι οι ηθικοί μας φραγμοί πάντα περιοριστικός παράγοντας για την ζωή μας; Λειτουργούν ως κανόνες για να ρυθμίζουν την συνύπαρξή μας, αλλά κρύβουν μέσα τους περισσότερο έλεγχο απ’ όσο χρειαζόμαστε. Η ηθική καθρεφτίζει τις συνολικές αξίες μιας κοινωνίας, συγχρόνως βέβαια την αστυνομεύει. Πραγματικά δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς ηθικά όρια, μπορούμε όμως να είμαστε διαλλακτικοί απέναντί τους.
Μπορεί να εξηγηθεί το γιατί μας έλκουν κάποιοι άνθρωποι και άλλοι όχι; Αυτά τα ζητήματα γούστου είναι ανεξιχνίαστα. Στην ερωτική μας ζωή παρουσιάζονται συχνά ακραίες αποκλίσεις, και οι διαφορές ανάμεσα στις χρονικές περιόδους είναι μεγάλες, μπορεί κάτι που μας αρέσει σήμερα, σε ένα μήνα να το βρίσκουμε βαρετό και σε 2 χρόνια ακόμα κι απεχθές. Οι άνθρωποι έχουν την τάση να μας έλκουν και να μας απωθούν σε συνδυασμό με την προσωπική μας συνθήκη, χρονική συγκυρία. Έχω βρεθεί στη θέση να αισθανθώ έλξη για κάποιον άνθρωπο που μέχρι πρότινος μου ήταν αδιάφορος και το αντίστροφο βέβαια.
Έχει αξία μία εμπειρία αν την μετανιώσεις την επόμενη ημέρα; Δυστυχώς η απόλαυση διαμεσολαβείται από το μυαλό που έχει την ικανότητα να πηγαινοέρχεται στο χρόνο, αντίθετα με τις αισθήσεις που είναι απολύτως παρούσες. Η μετάνοια είναι ιδιότητα της λογικής και μπορεί να συσκοτίσει το μέγεθος της απόλαυσης και να μην αφήσει τις αισθήσεις να κάνουν τη δουλειά τους. Το ζήτημα όμως είναι ότι ακόμα κι αν μετανιώσεις δεν υπάρχει κανείς να σου δώσει άφεση, οπότε το μόνο που θα καταφέρεις είναι να χάσεις την απόλαυση που ένιωσες.
Η εικόνα καθορίζει τις σχέσεις μας (κάθε είδους); Πόσο κρίμα είναι αυτό και πόσο κρίμα είναι που η εικόνα παραμορφώνεται τόσο πολύ από τις διάφορες τάσεις της μόδας. Το όμορφο καθορίζεται από άλλους κι εμείς ακολουθούμε σαν προβατάκια.
Πότε μία έξοδος είναι επιτυχημένη; Πως διασκεδάζεις – χαλαρώνεις; Όταν ξεχάσω το πριν και το αύριο και αφομοιωθώ σ’ ένα παρόν που δεν τελειώνει.
Πως διατηρείται η παιδικότητα στην ζωή μας; Με τους κατάλληλους ανθρώπους γύρω μας, με κέφι πολύ και με την σιγουριά ότι τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά, με τη βεβαιότητα ότι τίποτα δεν είναι ιδιαίτερα σοβαρό.
Υπάρχει σε κάθε παράσταση του έργου το στοιχείο του αυθορμητισμού ή έχει πλέον συγκεκριμένη μορφή; Κάθε παράσταση είναι εντελώς διαφορετική με την προηγούμενη. Η ζωντανή μουσική από τον dj είναι φυσικά βασικός παράγοντας γι’ αυτό, αλλά εξίσου σημαντική είναι και η σχέση που διαμορφώνεται με το κάθε κοινό. Είμαστε ζωντανοί και το φωνάζουμε.
Πως σκηνοθετεί συνεργατικά μία ομάδα; Το θέατρο είναι ομαδική δουλειά ή όραμα ενός; Το θέατρο είναι μια τέχνη που απαιτεί ενότητα, να μοιραστούμε το όραμα και να ενώσουμε τις ικανότητές μας. Όπως καταλαβαίνετε αυτό είναι ζόρικο και δεν πετυχαίνει πάντα, αλλά η διαδικασία είναι απολαυστική.
Το κείμενο έχει λογοτεχνικές αναφορές. Ποια βιβλία ξεχωρίζεις; Αυτήν την περίοδο τι διαβάζεις; Διαβάζω τον Πρώτο έρωτα του Samuel Beckett και μου αρέσει πολύ.
Ποιος ο ρόλος του θεάτρου αυτήν την εποχή; Να ξεπεράσει τον εαυτό του και να γίνει απαραίτητο.
Τα ψηλά βουνά: Πως είναι η εμπειρία του παιδικού θεάτρου; Είμαι ακόμα πολύ χαρούμενος που παίζω για τα παιδιά κι ας έχω πρωινό ξύπνημα κάθε μέρα. Είναι πολύ γενναιόδωροι θεατές.
Επόμενα σχέδια; Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ; στο Από Μηχανής θέατρο με τους Αγλαΐα Παππα, Γιούλικα Σκαφιδά και Άκι Βλουτή σε σκηνοθεσία Cezaris Grauzinis.
