Κοντεύει να περάσει μια δεκαετία από τότε που τελείωσα το σχολείο αλλά, μέχρι και σήμερα, ακόμα και η αναφορά στη λέξη «Φυσική» με κάνει και ανατριχιάζω σύγκορμος με τρόπο που μόνο το «Δεν ταιριάζετε σου λέω» έχει καταφέρει να με ανατριχιάσει από τότε. Αν δεν λυπόμουν τους κακόμοιρους τους καθηγητές μου (και αν δεν ήμουν απίστευτο φυτό), μάλλον δεν θα άνοιγα καν αυτά τα αντιπαθέστατα βιβλία που δεν είχαν καν ωραίες εικόνες. Παρ’ όλ’ αυτά, και που τα άνοιγα, δύο πράγματα συγκράτησα όλα κι όλα: τον τρίτο -για τη σειρά δεν παίρνω κι όρκο- νόμο του Νεύτωνα περί δράσης-αντίδρασης γιατί είμαι φύσει αντιδραστικός και μ’ άρεσε που μπορούσα να το αιτιολογώ και με βάση τους φυσικούς νόμους του σύμπαντος, και αυτό περί ετερωνύμων που έλκονται, γιατί, θεωρητικά, έχει πρακτική εφαρμογή και στις ανθρώπινες σχέσεις κι έτσι τ’ ακούω συνέχεια.

Δεν ξέρω αν προσέξατε το «θεωρητικά». Σε περίπτωση που διέφυγε της προσοχής σας, το επαναλαμβάνω: θεωρητικά!

Όλοι μας έχουμε διαβάσει βιβλία και έχουμε δει ταινίες για τελείως διαφορετικούς και ασύμβατους ανθρώπους με πολύ διαφορετικό background και ενδιαφέροντα που, ξεπερνώντας ανυπέρβλητα εμπόδια και κάθε πρόβλεψη που τους θέλει χώρια, εκείνοι τα καταφέρνουν και καταλήγουν μαζί.

Δεν θα πω, πάλι, ότι αυτές οι ιστορίες είναι αποκυήματα κάποιας νοσηρής φαντασίας, αφ’ ενός γιατί φοβάμαι ότι επαναλαμβάνομαι σε βαθμό κακουργήματος και αφ’ ετέρου γιατί, καμιά φορά, συμβαίνει κάτι τέτοιο και στην πραγματικότητα.

Συμβαίνει, δηλαδή, καμιά φορά, δύο διαφορετικοί άνθρωποι να γνωριστούν και ο ένας να εξάψει αμέσως το ενδιαφέρον του άλλου. Ένας άνθρωπος με διαφορετικά χαρακτηριστικά, ειδικά αν πρόκειται για χαρακτηριστικά που θαυμάζουμε ή που, στα κρυφά, θα θέλαμε να έχουμε (τύπου «είμαι ταπεινό χαμομηλάκι και η άλλη είναι δυναμική και έντονη»), είναι πολύ πιθανό να μας σαγηνεύσει και να μας κάνει να νιώσουμε σαν την πεταλούδα που πετάει προς τη φωτιά, μαγεμένη απ’ το φως της.

Η σχέση σε μια τέτοια περίπτωση μπορεί να έχει τα εχέγγυα να πετύχει μόνο αν τα χαρακτηριστικά του ενός συμπληρώνουν αυτά του άλλου. Αν απλώς είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας, το πιο πιθανό είναι ότι οι διαφορές μας απλώς θα γίνουν αγεφύρωτο χάσμα στην πορεία.

Γενικά, είναι αλήθεια ότι τα διαφορετικά χαρακτηριστικά –κυρίως στην προσωπικότητα, γιατί η εμφάνιση είναι αυτονόητη – μπορεί να είναι αυτά που θα μας εντυπωσιάσουν και θα μας τραβήξουν σ’ έναν άνθρωπο, τουλάχιστον στην αρχή. Μπορεί ακόμα να μας εξιτάρει η ιδέα του να «ρίξουμε» έναν άνθρωπο τελείως διαφορετικό από εμάς και το βλέπουμε και λίγο σαν challenge αλλά η αλήθεια απέχει κομματάκι απ’ αυτό. Εντάξει, δεν λέω, ίσως οι διαφορές να κάνουν μία σχέση πολύ… εκρηκτική και συναρπαστική αλλά αυτό έχει ημερομηνία λήξης.

Με τον καιρό, οι διαφορές που κάποτε νιώσαμε να μας συναρπάζουν, μπορεί ν’ αρχίσουν να μας κουράζουν και να μας εκνευρίζουν.

Δεν θα πω ότι μπορεί να τεθούν τροχοπέδη στην επικοινωνία μας, όχι μόνο γιατί μπορεί να μην καταλάβετε για τι πράγμα μιλάω αλλά, κυρίως, γιατί στο στάδιο που περιγράφω, η επικοινωνία έχει, ούτως ή άλλως, αρχίσει ήδη να πνέει τα λοίσθια.

Επίσης, αν και το να μπλέξουμε μ’ έναν άνθρωπο με διαφορετικά ενδιαφέροντα από εμάς, μπορεί να μας φαίνεται μια πολύ καλή δυνατότητα ν’ αποκτήσουμε νέες εμπειρίες, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι είναι πολύ πιο εύκολο να συνυπάρξουμε μ’ έναν άνθρωπο που μοιράζεται κάποια απ’ τα ενδιαφέροντά μας. Αν εγώ θέλω να πάω στο Μέγαρο (διότι, εκτός από φυτό, είμαι και φλώρος ολκής) κι η άλλη θέλει να με τρέχει στον Παντελίδη, δεν υπάρχει τρόπος να τα βρούμε κάπου στη μέση γιατί, τελευταία φορά που το τσέκαρα, ο Παντελίδης δεν ήταν τενόρος! Η μόνη λύση είναι ο ένας απ’ τους δυο μας να παραμερίσει τα «θέλω» του και ν’ ακολουθήσει τον άλλον… στο Μέγαρο (γιατί εγώ στον Παντελίδη δεν πάω ούτε σηκωτός!). Και οk, μπορεί αυτό να μην φαίνεται τόσο τραγικό στην αρχή αλλά, αν είσαι αναγκασμένος να το κάνεις για καιρό, κάποια στιγμή, αναπόδραστα θ’ αρχίσεις ν’ αναρωτιέσαι πόσες υποχωρήσεις και παραχωρήσεις μπορείς να κάνεις για τον άλλον χωρίς να μισήσεις τον εαυτό σου γι’ αυτό. Και, όταν ο ενθουσιασμός του πρώτου καιρού περάσει,  θ’ απηυδήσεις, θα τα βροντήξεις όλα και θα φύγεις (βροντώντας και την πόρτα πίσω σου).

Δεν θέλω να είμαι απόλυτος και κατηγορηματικός γιατί, όταν μιλάμε για ανθρώπους και ανθρώπινες σχέσεις, η ζωή έχει πολύ μεγάλη φαντασία και συχνά μας εκπλήσσει. Αυτό που ξέρω σίγουρα όμως είναι ότι οι άνθρωποι δεν είναι μαγνήτες ώστε να ισχύει για όλους ο ίδιος κανόνας. Μπορεί, κάποιες φορές, τα ετερώνυμα όντως να έλκονται αλλά εξίσου συχνά, αν όχι συχνότερα, τα ετερώνυμα απλώς… μπλέκονται.