Μπορεί κανείς να χάσει τον εαυτό του; Και αν μπορεί, πώς χάνει κανείς ό,τι πολυτιμότερο έχει; Ο εαυτός σου λοιπόν, αυτό που είσαι, είναι το ευκολότερο πράγμα που μπορείς να χάσεις. Και το χάνεις σταδιακά, ποτέ γρήγορα. Σταδιακά, αργά και βασανιστικά. Μπορείς να τον χάσεις για ποικίλους λόγους. Είτε λόγω μιας μακροχρόνιας σχέσης, φιλικής και ερωτικής, μπορείς όμως και να τον χάσεις από μία σου και μόνο πράξη. Δε το καταλαβαίνεις ποτέ κατευθείαν. Αυτά τα πράγματα δεν τα καταλαβαίνεις κατευθείαν. Αντίθετα, όταν το καταλάβεις είναι ήδη πολύ αργά, και πίστεψέ με, δεν θα τον βρεις στη δεξιά κωλότσεπη όπως το κινητό ή τα κλειδιά σου. Ο εαυτός σου δεν είναι πράγμα. Είναι η πιο υπέροχη κατάκτησή σου, που και όμως πράγμα να ήταν θα ήταν το πιο ακριβό ακατέργαστο διαμάντι. Μία κατάκτηση, που θα ήθελε ο κάθε ανόητος, για να σε βάλει στη διαδικασία να δημιουργήσεις ξανά, ένα καινούριο «εγώ», έναν καινούριο εαυτό. Και πες πως το κατάφερες, δημιούργησες κάτι καινούριο, μία βάση να στηριχτείς και να βγεις ξανά δυνατός στον έξω κόσμο. Το δύσκολο ξέρεις ποιο είναι; Θα σου πω εγώ. Το δύσκολο είναι να συνηθίσεις αυτό το καινούριο, που με κόπο έχτισες ξανά. Να το κάνεις δικό σου, να νιώθεις άνετα σε αυτό. Άνετα σαν τη φόρμα που φορούσες κάθε μέρα στη Τρίτη λυκείου, γιατί σε βόλευε εξαιτίας των κιλών που είχες πάρει. Να είναι ο εαυτός σου, ένα ρούχο που το φοράς, δεν σε φοράει. Γιατί είσαι εσύ, γιατί έχει όλα εκείνα τα μικρά λιθαράκια που σε κάνουν αυτό που είσαι. Πριν κλείσω, θα σου δώσω μία συμβουλή. Μείνε μακριά από ανθρώπους που σε κάνουν να χάνεις τον εαυτό σου. Γιατί, ναι, υπάρχουν και αυτοί. Τρέφονται από εσένα, από αυτό που είσαι και έχασες, μέχρι να χαθείς ολοκληρωτικά. Σκέψου όμως αυτό, πόσες φορές έχεις χάσει πραγματικά τα κλειδιά σου, και δεν ήταν σε κάποια ξεχασμένη τσέπη…; Ελένη Δεληπαλτά