Εκεί κοντά στο κέντρο της Αθήνας βρίσκεται το δικό μου αγαπημένο μέρος. Είναι το στέκι μου, εκεί παίρνουμε το πρωινό μας, το μεσημεριανό μας ή το βραδινό μεζεδάκι μας , αναλόγως με το ποια ώρα της μέρας θα αναλύσουμε αυτό που μας απασχολεί – για την ακρίβεια αυτό που ΜΕ απασχολεί τις περισσότερες φορές! Αυτό το μέρος δεν είναι άλλο από το μπαλκόνι, το πιο ωραίο μπαλκόνι του λεκανοπεδίου!

Με τα μυρωδάτα του φυτά,  με ένα έντονο πράσινο χρώμα να πρωταγωνιστεί, και σε μια συγκεκριμένη θέση τα δυο κόκκινά μας. Κόκκινο που σου τραβάει πάντα την προσοχή. Φυσικά δεν υπάρχει τυχαία σε αυτή τη θέση, ούτε το χρώμα είναι τυχαίο. Συμβολίζει την αγάπη, τον θυμό, την ορμή, την επανάσταση, στοιχεία που μπορείς να βρεις και σε μια οικογένεια.

Με μοναδική παρέα την super μαμά. Δεν το αλλάζω αυτό το μπαλκόνι ούτε αυτή την παρέα με τίποτα στο κόσμο. Στο μπαλκόνι μας γίνονται οι συζητήσεις που πάντα με ένα μαγικό τρόπο με βγάζουν απ’ το τέλμα. Στην αρχή διαφωνούμε για την ώρα – εγώ πάντα θέλω να τα λέμε το βράδυ, η super μαμά θέλει πάντα πρωί και πάντα τονίζει πως δεν καταλαβαίνει αυτό το κόλλημά μου με το βράδυ. Τελικά τα βρίσκουμε κάπου στη μέση. Στο τραπέζι του γκρι σαλονιού υπάρχουν τα συνοδευτικά μας και πάντα γλυκά, γιατί η super μαμά είναι του γλυκού, είναι του γλυκού και της Χάρις Αλεξίου, πριν ακούσει λοιπόν το οτιδήποτε, βάζει Χάρις -απαράβατος όρος.

Οι θέσεις μας… εκείνη δίπλα στο αναρριχόμενο φυτό να σχολιάζει συνεχώς το πώς μεγάλωσε και έχει τυλίξει σχεδόν όλο το μπαλκόνι, και εγώ δίπλα της να μυρίζω τον βασιλικό που βρίσκεται απέναντί μου.

Αρχίζω λοιπόν εγώ πάντα με μια ένταση στη φωνή να αραδιάζω οτιδήποτε με έχει ενοχλήσει αλλά και με έχει χαροποιήσει. Στο μπαλκόνι μας έχουν λυθεί σοβαρά θέματα όπως το γιατί δεν μου στέλνει πρώτος ή γιατί δεν μου στέλνει γενικά, γιατί ξαναπήρα τα 2 κιλά που είχα χάσει, τι δώρα να κάνω στις φίλες μου, γιατί με έκοψε στο μάθημα με 4.5, γιατί ήπια στη χθεσινή έξοδο και έχω πονοκέφαλο. Πότε  θα περάσω τα μαθήματα που χρωστάω, πότε θα καταλάβω πού πρέπει να ξοδεύω το χρόνο μου και με ποιους. Μετά βραδιάζει και ανάβουμε τα φωτάκια και ένα μικρό αρωματικό κερί βανίλιας… και η super μαμά με κάνει μια δυνατή αγκαλιά που εκεί μέσα κρύβονται όλες οι απαντήσεις και μου υπενθυμίζει πως δεν χάθηκε και ο κόσμος αν δεν στείλει και πως υπάρχει πάντα το αύριο για να γίνουν όλα καλύτερα και το 4.5 να γίνει 5.