Λένε πως σε στιγμές μεγάλης αγωνίας, όλη σου η ζωή περνά μπροστά από τα μάτια σου. Δεν ξέρω πόσο άγχος και αγωνία μπορεί να κρύβει ένα συγύρισμα, αλλά κάτι αντίστοιχο συμβαίνει όταν για οποιονδήποτε λόγο αποφασίζεις να τακτοποιήσεις και να ξεκαθαρίσεις τη χαρτούρα στο σπίτι ή στο γραφείο. Επειδή “δεν πάει άλλο αυτό το αχούρι”. Επειδή κάνεις redecorating. Επειδή μετακομίζεις. Επειδή θες να κάνεις το γραφείο στο σπίτι, παιδικό δωμάτιο. Επειδή αλλάζεις δουλειά ή -hopefully not against your will- τη σταματάς. Όλη η μέχρι τώρα ζωή σου θα περάσει μπροστά από τα μάτια σου και μέσα από τα χέρια σου, αν πετύχεις την παλιά σου την ατζέντα. Δεν έχει σημασία αν η ατζέντα είναι μόνο τηλεφωνικός κατάλογος ή σημειωματάριο/ημερολόγιο ή μουράτο organizer. Έτσι και κάνεις το “λάθος” και κοντοσταθείς για να τα ξεφυλλίσεις, πάει “περίπατο” για λίγο το συγύρισμα…

Θα σε “ρουφήξουν”…

…σελίδες, πολλές σελίδες με ονόματα και τηλέφωνα που ανήκαν σε ανθρώπους που είχες γνωρίσει και θυμάσαι ακόμα. Ή που πια δεν έχεις ιδέα ποιοι είναι, πότε τους συνάντησες και γιατί – όπως και τους μισούς στον τωρινό τηλεφωνικό κατάλογο του κινητού σου, εδώ που τα λέμε.

Σαν σε παραμύθι…

…η ατζέντα θα μεταμορφωθεί σε “μπάμπουσκα”. Κάθε σελίδα της θα “γεννήσει” αναμνήσεις, και αυτές με τη σειρά τους συναισθήματα για όλα όσα φύλαγες εκεί μέσα: νοσταλγία και συγκίνηση για φιλικές ή ερωτικές σχέσεις και για δουλειές στις οποίες πέρασες καλά. Θυμό και λύπη για εκείνες που σ’ έκαναν να βλαστημήσεις (τι είπες; “και κατάρες”; μη βάζεις λέξεις στο στόμα μου). Χαρά και ικανοποίηση για πράγματα ή ανθρώπους που γνώρισες στην πορεία και έχεις κρατήσει στη ζωή σου από τη μια, ανακούφιση για εκείνους που δεν χρειάζεται και δεν θα ήθελες πια να βλέπεις από την άλλη.

Θα ξαναβρείς…

…εισιτήρια από συναυλίες που είχες αφήσει πρόχειρα και ξεχάσει μετά μέσα στο organizer πριν προλάβεις να τα βάλεις σ’ εκείνο το κουτί με τα ενθύμια. Και αποδείξεις από μπαράκια όπου το είχατε συνήθειο να πηγαίνετε με τους συναδέλφους μετά τη δουλειά για να ξεσκάτε, τότε που δεν το σκεφτόσουν δυό και τρεις φορές πριν πας για ποτό μην πάει και πέσεις εκτός προϋπολογισμού. Και που τις είχες κρατήσει είτε επειδή ήταν η βραδιά που τα ‘φτιαξες με τον συνάδελφο, είτε επειδή ήταν το τελευταίο ποτό στο αγαπημένο σας στέκι πριν αλλάξεις δουλειά και μοιραία χαθείτε.

Θα ξαναζήσεις…

…κάθε ημερολογιακή ημέρα, χάρη στις σημειώσεις που είχες κρατήσει για τα “tasks” προς εκτέλεση. Αλλού γραμμένες καθαρά, στα αγγλικά και σούπερ επαγγελματικά: “business lunch with X and Y, prepare briefing”. “Τι λε ρε παιδί μου”, θα αυτοσαρκαστείς. Όπου “business lunch” βλ. “συνάντηση στο meeting room των Άλλων, όπου και οι δύο πλευρές χαμογελούσατε ψεύτικα και παρακαλούσατε από μέσα σας να τελειώσει”. Και αλλού σημειώσεις γραμμένες σε κορακίστικα που πλέον ούτε εσύ δεν έχεις το “χάρισμα” να μεταφράσεις.

Θα θαυμάσεις…

…δίπλα στις σημειώσεις, την καλλιτεχνάρα: ζωγραφιές, μουντζούρες, σύμβολα από την αμηχανία ή τη βαρεμάρα. Καρδούλες για το “μωρό” που στην πορεία έγινε “γουρούνι” και οι οποίες σε επόμενες σελίδες μετατράπηκαν σε κάτι που μοιάζει με πορτρέτο του Σάουρον. Και στη μέση, τσουπ! μια λαδιά από το ντελίβερι από το οποίο θα είχες παραγγείλει εκείνη τη μέρα. Σε συνδυασμό με τις μουντζούρες, θα μπορούσε και να εκτίθεται στο MoMA. Άραγε να δουλεύει ακόμα το ντελίβερι ή να έκλεισε κι αυτό με την κρίση; Εσύ πάντως το είχες ενισχύσει τα μάλα, το λιπάκι που κοσμεί την κοιλίτσα ή τα μπουτάκια παραμένει μάρτυρας των ημερών που έφευγες άρον-άρον από το σπίτι για δουλειά, χωρίς να έχεις προλάβει να πάρεις τάπερ ή να σου φτιάξεις έστω ένα σάντουιτς για το γραφείο.

Θα μαζέψεις…

…μια επαγγελματική κάρτα που βρισκόταν ξεχασμένη ανάμεσα στις σελίδες κι έπεσε κάτω. Πόσες επαγγελματικές κάρτες έχεις μαζέψει και πετάξει… Με ονοματεπώνυμα και βαρύγδουπες επαγγελματικές ιδιότητες, από το πιο ξιπασμένο και υπερεκτιμημένο μεγαλοστέλεχος μέχρι τον πιο ταπεινό, συμπαθητικό και δουλευταρά ΠΕ (Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης) θυρωρό και “παιδί για όλες τις δουλειές”- εε, συγγνώμη, “υπεύθυνο επί της υποδοχής” ήθελα να πω.

Θα αναρωτηθείς…

…”τι πήραμε από τους ανθρώπους που γνωρίσαμε; Τι απογίνεται η σκληρή ή έστω αφοσιωμένη δουλειά που ‘έχουμε ρίξει’ στη ζωή μας”;

Και θα σκεφτείς…

• Η δουλειά απογίνεται μισθός που μετατράπηκε σε ρούχα στην ντουλάπα μας (πολλά ρούχα όμως – “ευτυχώς που τότε προλάβαμε και ψωνίσαμε”, λέμε γλυκόπικρα με τις φίλες μου). Μετατράπηκε και σε διακοπές και ταξίδια που ευχαριστηθήκαμε. Και σε αποταμίευση που λογικά σήμερα φθίνει στην τράπεζα αντί να αυξάνεται όσο περνούν τα χρόνια.
• Η δουλειά απογίνεται και αναφορά στο βιογραφικό μας, “ασήμαντη” στα μάτια της σύγχρονης ελληνικής αγοράς και ελαφριά όσο οι 2-3 σελίδες στις οποίες είναι τυπωμένο το βιογραφικό. Όμως ταυτόχρονα όλοι ξέρουν πως είναι σπουδαία και βαριά, όσο τα μάτια μας κάθε φορά που ξενυχτήσαμε για να ανταποκριθούμε στα deadlines.
• Η δουλειά μας γίνεται προφίλ στο LinkedIn, που φτιάξαμε επειδή πρέπει να έχουμε παρουσία κι εκεί, κι ας μην έχουμε μάθει ακόμα πώς να το χρησιμοποιούμε σωστά.
• Η δουλειά μας απογίνεται κεφάλαιο που μένει ανεκμετάλλευτο όταν δεν αναγνωρίζεται και δεν προωθείται η αξία της. Γίνεται όμως και (άτυπο) παράσημο όταν αναγνωρίζεται και εκτιμάται ηθικά και υλικά, και όταν προσπαθούν να μας βοηθήσουν να την κάνουμε καλύτερη.
• Η δουλειά μας απογίνεται “χαρτούρα” που σκονίζεται στο γραφείο ή στο σπίτι μας, στην οποία ανατρέχουμε κάθε φορά που χρειαζόμαστε κάτι από το αρχείο μας ή την οποία αφήνουμε απλά να υπάρχει επειδή δεν μας κάνει καρδιά να πετάξουμε τον “κόπο” μας.
• Μα πάνω απ’ όλα, ακόμα και τις στιγμές που νιώθεις σαν όλα να πήγαν/πάνε χαμένα, να θυμάσαι ότι η δουλειά μας η “πετυχημένη” και η “αποτυχημένη” γίνεται σοφία, μάθημα, γνώση και εμπειρία. Όπως και οι εμπειρίες μας με ανθρώπους που γνωρίσαμε στην προσωπική και επαγγελματική μας ζωή. Κληρονομιά έτοιμη να μας κάνει καλύτερους με την πρώτη ευκαιρία.