Πόση δύναμη έχει άραγε μια αγκαλιά; Σε σκεπάζει τα κρύα βράδια, σου ζεσταίνει την καρδιά, διώχνει και απωθεί τη μοναξιά. Σε κάνει λίγο πιο ανθρώπινο και σκορπά αληθινά χαμόγελα σε σένα και την ομήγυρη. Έλα, πες την αλήθεια, δε θα σου έφτιαχνε τη διάθεση αν εισέπραττες μια αυθόρμητη αγκαλιά; Από τον οποιονδήποτε!

Γιατί (όμως) δεν κάνουμε πια αγκαλιές; Όχι ουσιαστικές τουλάχιστον. Χαραμιζόμαστε σε δανεικές αγκαλιές, κρυβόμαστε σε ψεύτικα/επιφανειακά φιλιά και χάδια. Αποφεύγουμε την αγκαλιά για την αγκαλιά. Φοβόμαστε να νιώσουμε τον άλλον, να έρθουμε πιο κοντά του, επειδή συνηθίσαμε την απόσταση και μας βόλεψε.

Το πιθανότερο είναι ότι φοβάσαι απλά να αφεθείς. Έμαθες στις αποστάσεις, να ορθώνεις τείχη αντί για γέφυρες, να αφήνεις τον απέναντι να πλησιάσει επιδερμικά και επιφανειακά, εκ του ασφαλούς μόνο, για να μη μπορέσει να σε πληγώσει. Άμυνα λοιπόν. Η παντοδυναμία του άτρωτου. Η υπεροχή του ατσάλινου προσωπείου. Η αιτία που χάνεις το πιο αθώο και γλυκό πράγμα. Μια τόσο γλυκιά και αληθινή χειρονομία αγάπης και ουσίας που σου ζεσταίνει το «μέσα» και σε βοηθά να το βγάλεις προς τα «έξω».

Τουλάχιστον απόψε κάνε μια εξαίρεση! Μοίρασε απλόχερα αγκαλιές. Χάρισε όσο πιο πολλές μπορείς. Έτσι για την αλλαγή.

Κρυσταλλένια Γαβριηλίδου