«Le hestiasis virus». Το μικρόβιο της εστίασης. Ένα μικρόβιο που άπαξ και βρει τον χώρο του μέσα σου, δεν το διώχνεις ποτέ ξανά, όσες δουλειές κι αν αλλάξεις. Είστε πια “συγκάτοικοι” και δρα απευθείας στη αντίληψή σου και στο πώς βλέπεις πλέον την κάθε σου έξοδο. Οι γιατροί λένε, πως δεν υπάρχει αντιβίωση, ούτε χάπι να το γιατρέψεις. Αν κάνει την εμφάνισή του μία φορά, αυτό ήταν. Το παντρεύτηκες μια για πάντα!

Για όποιο λόγο κι αν ξεκίνησες να μπεις στον χώρο της εστίασης, είτε παροδικά είτε γιατί αυτή επέλεξες να είναι η δουλειά σου, το πρώτο πράγμα που θα σου συμβεί, είναι να γίνει πολυδιάστατη η «όρασή» σου. Πολυδιάστατη και με μεγάλη εμβέλεια. Σα να περνάμε όλοι εμείς από έναν ειδικό οφθαλμίατρο και διευρύνει την όρασή μας ώστε να βλέπουμε με ευρυγώνιο φακό πια τα πάντα στη δουλειά  μας. Απαραίτητο στοιχείο αν θες να είσαι επιτυχημένος και σωστός στον χώρο αυτό. Σε οποιοδήποτε πόστο, σε οποιαδήποτε θέση, επιβάλλεται να μπορείς να είσαι παντού και πάντα, ετοιμοπόλεμος να λύσεις κάθε τι που θα προκύψει εάν θες να προσφέρεις αξέχαστη εμπειρία στον πελάτη σου και να έχεις όμορφη ατμόσφαιρα και ιδανικές συνθήκες εξυπηρέτησης. Αυτό, θα το πετύχεις μόνο αν είσαι μέσα στον παλμό της δουλειάς. Κι αν τελικά αγαπήσεις τη δουλειά αυτή, τότε σίγουρα θα κολλήσεις και το μικρόβιο αυτό. Άθελά σου, χωρίς να εμφανίσεις κανένα σύμπτωμα, θα γίνει απλά και φυσικά.

Το θέμα με αυτό το μικρόβιο όμως, είναι πως σε συντροφεύει παντού και συνέχεια, ακόμη κι αν είσαι «off duty». Τι εννοώ;

Μιλώ για αυτά που εσένα σου φαντάζουν αυτονόητα πια, αλλά δεν είναι για όλους. Γιατί όταν θα βγεις έξω με τους φίλους σου, εσύ αγαπητέ μου δεν θα κάτσεις σε βρώμικο τραπέζι παρόλο που είναι το μοναδικό άδειο στο μαγαζί όπου μόλις μπήκατε. Θα σταθείς κάπου διακριτικά, κρατώντας και τους υπόλοιπους της παρέας να μη χυμήξουν κατά πάνω του. Έχεις περάσει πια στην «άλλη» πλευρά και θα είσαι πάντα αυτός που θα τον κοιτούν στην παρέα σαν εξωγήινο όταν θα προσπαθείς να τους εξηγήσεις πως, «Δείξτε ρε παιδιά λίγη κατανόηση, κοίτα πως ‘πήζει’, κάντε υπομονή και θα έρθει να παραγγείλουμε», κι ας είστε ήδη μισή ώρα στο μπαρ χωρίς να πίνετε τίποτα.

Είναι αυτό το αόρατο συμβόλαιο που υπογράφεις (χωρίς να το ξέρεις) που σε κάνει κάθε φορά που κάποιος πελάτης θα είναι αγενής με κάποιον συνάδελφό σου, (θεωρώντας πως αυτή η δουλειά είναι τόσο εύκολη να την κάνεις), που όταν του μιλήσει απότομα εσύ θες να σηκώσεις τα μανίκια σου και να πας να επιληφθείς της κατάστασης!

Πολύ πρόσφατο παράδειγμα (μέσα στις γιορτές), όπου όλα τα εστιατόρια και τα μπαρ ήταν γεμάτα (μιλάω για αυτές τις βάρδιες όπου όσο άρτια στελεχωμένος κι αν είσαι πάντα χρειάζονται κι άλλα χέρια να βοηθήσουν, μα όσα κι αν υπάρχουν ποτέ δεν είναι αρκετά), που ενώ το πνεύμα των Χριστουγέννων υποτίθεται πως φωλιάζει μέσα στις ψυχές όλων και μας κάνει χαρούμενους και ευτυχισμένους, πελάτης που το φαγητό του καθυστέρησε να φτάσει στο τραπέζι του «έλουσε» με διάφορα επίθετα τον σερβιτόρο και ιδιοκτήτη του εστιατορίου μη δείχνοντας καμία ανοχή στο ότι «καιγόταν» το εστιατόριο ολόκληρο από την μεγάλη άφιξη του κόσμου. Με θυμάμαι τότε να θέλω κολασμένα ένα ποτήρι νερό και να περιμένω στωικά τον σερβιτόρο ο οποίος έτρεχε και προσπαθούσε να εξυπηρετήσει τουλάχιστον δέκα τραπέζια ταυτοχρόνως και πραγματικά έδινε τον καλύτερό του εαυτό να τους ικανοποιήσει όλους. Τελικώς, δεν ήπια ποτέ νερό γιατί το μικρόβιο που σας αναφέρω με έχει μολύνει χρόνια τώρα και με έκανε να νιώθω σαν να δούλευα κι εγώ εκείνη τη στιγμή.

Μπαίνοντας σε ένα γεμάτο μαγαζί, το μικρόβιο αυτό σε κάνει να καταλαβαίνεις πόση ώρα θα κάνεις να παραγγείλεις, σε πόση ώρα θα έρθουν τα ποτά σου, αν η βάρδια κυλά καλά, αν έχει γεμίσει πολλή ώρα πριν το μαγαζί ή γέμισε τώρα απότομα (οπότε θα καθυστερήσουν λίγο πολύ όλα). Ασυναίσθητα λοιπόν, παρότι εσύ δεν εργάζεσαι εκείνη τη στιγμή, η όρασή σου δουλεύει κανονικότατα σα να είσαι κι εσύ σε βάρδια! Παρατηρείς τους θαμώνες (ναι-ναι, καταλαβαίνεις από το πόσο «άνετα» κάθεται ένας πελάτης αν είναι θαμώνας ή όχι), παρατηρείς τον bartender πόσο χαμογελαστός (ή μη) είναι, τις κινήσεις των σερβιτόρων που προδίδουν αν έχουν πολύ δουλειά ή όχι και γενικά το μικρόβιο σε κάνει να ζεις πιο διαδραστικά τη βάρδια του μαγαζιού παρόλο που εκεί είσαι σαν πελάτης!

Είναι αυτονόητο πως πια, αν π.χ. κάποιος από την παρέα σου ρίξει το ποτό του κάτω κατά λάθος, εσύ θα στεναχωρηθείς περισσότερο για τη ζημιά που έχετε κάνει (και κάποιος θα πρέπει να αφήσει ό,τι κάνει και να την καθαρίσει) παρά για τον Θανάση που λερώθηκε και πια μυρίζει ολόκληρος βότκα!

Όσο κι αν προσπαθήσεις, αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει λοιπόν. Θα είναι πάντα το μυστικό όλων εμάς και στην τελική είναι και το ωραίο του επαγγέλματός μας αυτό το χαμόγελο που δίνουμε ο ένας στον άλλο και παίρνουμε δύναμη να συνεχίσουμε ξέροντας πως έχουμε εκεί έξω πολλούς συμπαραστάτες στην ασθένειά μας αυτή! Περαστικά μας!

Υ.Γ. Θανάση, εύχομαι την επόμενη φορά να μη θυμώσεις στη σερβιτόρα που άθελά της σε σκούντησε και να θυμηθείς πόσο γλυκά σε κοίταξε όταν σε είδε λουσμένο με βότκα και τα σφηνάκια που σε κέρασε που ήταν η αφορμή να γνωρίσεις το Μαράκι!

Αυτό τον μήνα στο Savoir Ville μιλάμε για καθιερωμένες συναντήσεις με φίλους και για τα στέκια όπου περνάμε τις ώρες μας (#talking_about_hangouts). Μπες κι εσύ στην Savoir Ville, συνοδεύοντας τις φωτογραφίες σου από τέτοιες στιγμές με τα hashtags #savoirvillegr και #talking_about_hangouts