Σήμερα, θα σας διηγηθώ ένα παραμύθι. Επειδή όμως δεν είμαι φαν των happy endings και των γλυκανάλατων ιστοριών, θα είναι ένα παραμύθι βγαλμένο από την απλή, καθημερινή, σκληρή και ρεαλιστική πραγματικότητα.

Ηρωίδα της ιστορίας μου, η ωραία κοιμωμένη. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, δεν κοιμάται. Τουλάχιστον, όχι κυριολεκτικά.

Η πριγκίπισσά μας, πριν πέσει στον μεταφορικό της λήθαργο, ζούσε μια ζωή γεμάτη, μέσα στα λούσα και την ευτυχία. Ζούσε, “μία πλουσιοπάροχη ζωή συναισθημάτων”.

“Και μετά;”

Και μετά, η πριγκίπισσά μας, αποφάσισε να ερωτευτεί.

Ερωτεύτηκε, κυνήγησε, έζησε, έδωσε ό, τι είχε και δεν είχε, και πληγώθηκε, πληγώθηκε πολύ. Και τελικά… έμεινε να χαίρεται την κενή της καρδιά, η οποία με τον καιρό άδειαζε όλο και πιο πολύ, ώσπου “έσβησε” τελείως.

Η πριγκίπισσα του παραμυθιού μου, δεν αντιπροσωπεύει μόνο πολλές σύγχρονες γυναίκες, αλλά όλους τους  ανθρώπους, που ρίσκαραν, έζησαν, έδωσαν και τελικά “άδειασαν” και έμειναν κενοί.

Αν τους ρωτήσεις, δεν μετανιώνει κανείς για ό, τι έζησε, αλλά κανένας δεν είναι διατεθειμένος να το ζήσει ξανά.

Είναι οι άνθρωποι που ζουν το σήμερα, ως σήμερα. Δεν τους ενδιαφέρει τι τους ξημερώνει αύριο ή με ποιον θα τους βρει το πρωί. Το γουστάρουν το «μόνος», είναι επιλογή τους, τη ζουν και την υποστηρίζουν.

Δεν αισθάνονται ότι κάτι τους λείπει, γιατί όταν είχαν κάτι να δώσουν, το έδωσαν. Όταν κάτι το δίνεις με όλη σου τη θέληση, σπάνια το μετανιώνεις ή το θέλεις πίσω. Ήταν πλούσιοι, και έγιναν φτωχοί.

Θα περάσουν πολλοί που θα προσπαθήσουν να δώσουν το «φιλί της αληθινής αγάπης». Όμως οι πλούσιοι που έγιναν φτωχοί, κοιμούνται βαθιά. Πολύ βαθιά.

Ένας και μόνο ένας μέσα από το πλήθος θα μπορέσει να ξυπνήσει την “ωραία κοιμωμένη” από τον λήθαργο. Αυτόν θα τον επιλέξει εκείνη, και εκείνος αυτήν…

Άλλωστε…

I have named you queen. There are taller than you, taller. There are purer than you, purer. There are lovelier than you, lovelier. But you are the queen.

Pablo Neruda, The Queen

Ελένη Δελήπαλτα