Ο Γιώργος Χατζηπαύλου παρατηρεί, επεξεργάζεται, δουλεύει σκληρά, γράφει. Είναι ανοιχτός στις συγκυρίες της ζωής, στους ανθρώπους και τις επιλογές τους! Δοκιμάζει, εξερευνά, μοιράζεται και καταφέρνει να μας κάνει να δούμε τις αδυναμίες μας με λίγη περισσότερη συμπάθεια!
Πόσο θάρρος χρειάστηκε για να αφήσεις μια δουλειά σίγουρη με σκοπό να κάνεις κάτι καλλιτεχνικό και δημιουργικό, αλλά ανασφαλές; Όταν κάτι το θες και έχει δουλέψει μέσα σου, δεν πρόκειται για θάρρος, αλλά για μια διαδικασία λογική. Δεν ήμουν χαρούμενος, δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου σε δέκα χρόνια από τότε, αλλά ήθελα να δω πού πάει. Το δούλευα χρόνια. Έψαχνα να βρω τον τρόπο και όταν τον βρήκα, έφυγα. Η ανασφάλεια του επαγγέλματος είναι μέσα στο παιχνίδι, αλλά πρέπει να πω πως η διαφημιστική εταιρεία όπου δούλευα τότε, έχει κλείσει πια. Το καλό με το γεγονός ότι είμαι κειμενογράφος, είναι ότι μπορώ να κάνω τις επιλογές μου και όταν δεν μπορώ να γράψω για κάτι, να επιλέξω κάτι άλλο. Το ελέγχεις με κάποιο τρόπο.
Πώς δουλεύεις το stand up comedy; Ποιο είναι το ποσοστό του αυτοσχεδιασμού; Κατά καιρούς γράφω διάφορα, κρατάω σημειώσεις, έχω κείμενα λίγο δουλεμένα και κάποια στιγμή κάθομαι και δουλεύω πάνω σε ένα κείμενο εξονυχιστικά. Το λέω δυνατά, το ηχογραφώ, το δοκιμάζω, σβήνω, γράφω, το αφήνω να κάτσει λιγάκι μέσα μου, το σκέφτομαι. Πολλές φορές όταν κινούμαι στην πόλη σκέφτομαι κάποιο κομμάτι και το δουλεύω στο μυαλό μου και μόλις φτάσω, σημειώνω αυτά που θέλω να κρατήσω, τα χρήσιμα. Όταν συγκεντρώνω μεγάλο αριθμό κειμένων, που φτάνουν περίπου τη μία ώρα, κάνω δοκιμές με κόσμο. Δικούς μου ανθρώπους στο σπίτι ή μία ειδική βραδιά σε κάποιο μαγαζί. Είναι μία χρονοβόρα διαδικασία. Το να ετοιμαστεί ένα κείμενο είναι βραδυφλεγής διαδικασία. Το τελικό αποτέλεσμα είναι πολύ διαφορετικό και πιο απελευθερωμένο από το ξεκίνημα.
Τα θέματά σου; Τα θέματα είναι αυτά που απασχολούν όλους τους ανθρώπους όπως φαίνεται. Ίσως η προσέγγισή μου να διαφέρει. Οι σχέσεις είναι από τα αγαπημένα μου. Είναι συνέχεια παρόν σαν θέμα. Ο τρόπος που λειτουργούμε καθημερινά – observational commenting όπως το βαφτίζουν οι Αμερικάνοι. Από εκεί και πέρα, οτιδήποτε έχει να κάνει με θέματα τα οποία αλλάζουν τον άνθρωπο. Όσο μεγαλώνω νομίζω πως αρχίζω να παρατηρώ και το πώς λειτουργεί ο εαυτός μου και αυτό είναι πηγή πολλών αστείων, ειδικά όταν είσαι κοντά στα σαράντα που γίνεται και ο πρώτος σοβαρός απολογισμός! Δεν αλλάζει εκ θεμελίων ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα από παράσταση σε παράσταση, απλώς τα προσεγγίζω διαφορετικά. Η έμπνευση έγκειται στο να έχεις την ιδέα. Μετά το πώς θα υλοποιηθεί και το πώς θα διατυπωθεί είναι δουλειά.
Σχεδόν σαράντα: Η παράσταση που παρουσιάζεις τώρα! Είχε μεγάλο ενδιαφέρον για μένα το ότι πλησιάζω τα σαράντα και αρχίζει ενός είδους αντίστροφης μέτρησης. Είμαι σε ένα σημείο που μπορώ να κοιτάξω προς τα πίσω και να θυμηθώ, αλλά ταυτόχρονα να υποθέσω και τι μπορεί να έρθει στο μέλλον. Είναι μια καταγραφή των φάσεων που έχω περάσει και σε σχέση με την εποχή και σε σχέση με τις γυναίκες… Ας πούμε ένα πολύ σημαντικό κομμάτι για έναν σαραντάχρονο σήμερα είναι ότι έχει ζήσει την τεχνολογία από τα τριάντα και μετά. Άρα λοιπόν, υπάρχουν και αναφορές στο τότε σε σχέση με το τώρα. Είναι κάτι που το αναφέρω: Το ότι για να γνωρίσεις κορίτσια στην εποχή μου έπρεπε να βγεις έξω από σπίτι! Είχε δουλειά! Τώρα βάζεις ένα lol στα social media!
Τι πρέπει να έχουμε κάνει μέχρι τα σαράντα; Δεν θυμάμαι τι λένε οι λίστες των περιοδικών! Για μένα δεν υπάρχει τίποτα. Δεν υπάρχει “πρέπει”. Καμιά φορά μπορεί να σκέφτεσαι ότι δεν έχεις κάνει κάτι που έπρεπε, αλλά αυτό είναι μια βαλτή ιδέα. Αν είχες φτάσει μπροστά στο σημείο του να το κάνεις ή όχι και δεν το έκανες, σημαίνει ότι δεν το ήθελες ή για κάποιο λόγο δεν μπορούσες. Άρα, για ποιο λόγο να το κρατάς μέσα σου; Αν κάτι το έχει κάνει κάποιος άλλος, αλλά εσένα δεν είχε περάσει από το μυαλό σου, τότε ίσως να μην σου ταίριαζε. Δεν υπάρχουν κανόνες. Αν θες κάτι, να το κάνεις!
Πότε ενηλικιώνεται ένας άνθρωπος; Οι άνδρες ποτέ! Νομίζω περιστασιακά συμβαίνει όταν γίνεσαι πατέρας, αλλά και πάλι δεν κρατάει πολύ. Η ενηλικίωση είναι κάτι το οποίο μοιραία συμβαίνει βιολογικά. Εγώ την ενηλικίωση την ορίζω ως τη διάθεση που έχεις να κάνεις πράγματα. Είναι αυτό που έλεγε και ο Ζάρκο Πετάν: «Γέρος είναι αυτός ο οποίος σταματάει να θέλει να μαθαίνει». Αυτή είναι η διάθεση που με ενδιαφέρει να διατηρώ. Καινούργια πράγματα και διαφορετικά και γνωριμίες με ανθρώπους. Ίσως αυτό είναι και το μεγαλύτερο κέρδος της δουλειάς μου.
Η παράσταση 72 ώρες που γράψατε μαζί με την Αστερόπη Λαζαρίδου; Η παράσταση αυτή είναι ένα παιδί εκτός γάμου που έχουμε με την Αστερόπη, που το αγαπάμε όμως πάρα πολύ. Αυτό συμβαίνει γιατί και οι δύο κάνουμε άλλες δουλειές -σχετικές με το γράψιμο βέβαια. Ήταν συγκυριακό γεγονός. Ήμουν στη Θεσσαλονίκη και μου ζήτησαν από το Αριστοτέλειο Θέατρο ένα έργο για δύο άτομα και μόλις γύρισα στην Αθήνα με πήρε τηλέφωνο η Αστερόπη και μου είπε πως έχει μια ιδέα για ένα έργο με δύο άτομα!
Πώς γράφουν δύο άτομα μαζί; Δεν υπάρχει μία φόρμα. Εμείς δουλέψαμε από κοντά την πλοκή και ξεκινήσαμε να κάνουμε προσχέδια των σκηνών και να ανταλλάσσουμε e-mail, διορθώνοντας και προχωρώντας ο καθένας αυτά που είχε γράψει ο προηγούμενος. Είναι για ένα ζευγάρι που γνωρίζεται στην ηλικία των τριάντα οχτώ ετών -έχει σημασία η ηλικία γιατί αποτελεί ένα όριο για το πόσο ενθουσιώδη είναι τα πράγματα μέσα σου και για το πόσο επιφυλακτικός είσαι πια στις σχέσεις σου. Αυτοί οι δύο άνθρωποι αμέσως βλέπουν ότι ταιριάζουν, ερωτεύονται και συγκατοικούν πολύ γρήγορα. Είναι αληθινή η αγάπη τους, την πιστεύουν. Την έβδομη εβδομάδα που είναι μαζί, σπάει το προφυλακτικό και βρίσκονται αντιμέτωποι με όλα όσα πίστευαν και έλεγαν ο ένας στον άλλον, διότι έχουν 72 ώρες για να αποφασίσουν αν θα πάρει η κοπέλα το χάπι της επόμενης μέρας ή όχι. Για κάποιο λόγο -το αναφέρουμε και στο έργο- αυτό το χάπι λέγεται “της επόμενης μέρας”, ενώ έχεις 72 ώρες για να το πάρεις.
Οι σχέσεις στην εποχή μας έχουν αλλάξει; Βέβαια. Έχουν αλλάξει πάρα πολύ. Δεν ξέρω αν είναι προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο, αυτό θα κριθεί ιστορικά. Έχουν γίνει πιο εύκολες και πιο δύσκολες ταυτόχρονα. Πιο εύκολες γιατί γνωρίζεις πολύ κόσμο μέσα από το social media κτλ και πιο δύσκολες γιατί λόγω της υπερπροσφοράς δεν συγκρατείς την πληροφορία. Δεν δίνουμε την ευκαιρία στον χρόνο να λειτουργήσει υπέρ μας. Φταίει βέβαια και ο τρόπος ζωής.
Στην εποχή μας το έχουμε περισσότερη ανάγκη το γέλιο; Όχι. Δεν έχουμε ανάγκη το να βαρύνουμε. Ίσως αποφεύγουμε πράγματα τα οποία μας σκοτεινιάζουν. Η τέχνη είναι λύτρωση σε όλα τα επίπεδα. Πρέπει να υπάρχει ποικιλία γεύσεων.
Το stand up for U; Είναι μία διαδικασία που ξεκίνησε πριν από τρία χρόνια σε φιλοσοφικό επίπεδο. Ήθελα να δημιουργηθεί ένας θεσμός αμιγώς stand up comedy που θα δίνει τη δυνατότητα στους κωμικούς να προσφέρουν από το καλλιτεχνικό πλεόνασμα. Είναι σημαντικό όταν δεν μπορείς να προσφέρεις από το οικονομικό πλεόνασμα, να το κάνεις μέσω της τέχνης σου. Έχει γίνει πλέον θεσμός ετήσιος. Φέτος θα γίνει 13 & 14 Μαΐου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Όλα τα έσοδα διατίθενται στην Unicef. Μια κόκκινη γραμμή -μια έκφραση που είναι και της μόδας- ήταν όλα τα έξοδα της παραγωγής να καλύπτονται από χορηγίες. Είμαι περήφανος που υπάρχουν εταιρείες που δεν θέλουν να φωνάξεις το όνομά τους, αλλά είναι παρούσες στη διαδικασία. Είναι η δουλειά που με κάνει πιο χαρούμενο απ΄ όλες.
Εσύ με τι έχεις γελάσει τώρα τελευταία; Έχω γελάσει πάρα πολύ με μία ομάδα στο Λονδίνο που έκανε μια παράσταση που λέγεται The play that goes wrong. Ήταν ό,τι πιο αστείο έχω δει στην ζωή μου. Ήταν σωματικό θέατρο. Αφορά σε ένα θίασο που ετοιμάζει μια παράσταση και όλα πάνε χάλια. Μάλιστα, πήρε και το βραβείο καλύτερης νέας κωμωδίας. Γενικά δεν βλέπω πολύ κωμωδία. Μου αρέσουν τα αστυνομικά!
