Η Μαρία Γοργία με εργαλείο το σώμα εξερευνά κείμενα, σκέψεις, αισθήσεις. Ξεκινά από τον προσωπικό προβληματισμό για να συναντήσει τις συλλογικές ανησυχίες. Ξεκινά από την κίνηση για να συναντήσει τον λόγο. Ξεκινά από την παράσταση Νηπιαγωγείο για να συνομιλήσει μαζί μας για θέματα σύγχρονα, διαχρονικά, καθημερινά…

Ποιος είναι ο στόχος της ομάδας χορού Αμάλγαμα; Ποιος ο άξονας της δουλειάς της; Η ομάδα χορού Αμάλγαμα θα κλείσει 20 χρόνια ενεργής λειτουργίας το Σεπτέμβρη του 2016. Στόχος της ομάδας είναι η δημιουργία έργων με ανθρωποκεντρικό πυρήνα και προβληματισμούς που αφορούν άλλοτε περισσότερο κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, άλλοτε περισσότερο ατομικά, υπαρξιακά. Η κατασκευή της έμφυλης ταυτότητας και τα κοινωνικά στερεότυπα έχουν απασχολήσει πολύ εμένα προσωπικά, και το Αμάλγαμα έχει υπάρξει το «εργαλείο» έκφρασης αυτών μου των ανησυχιών. Ο άξονας της δουλειάς είναι η σωματική έκφραση. Τα πρώτα 4-5 χρόνια τα έργα είχαν πολύ «χορευτική» κίνηση, ενώ αργότερα, στοιχεία όπως το αντικείμενο, το βίντεο, ο λόγος άρχισαν να προστίθενται. Τα τελευταία 4-5 χρόνια ο λόγος και η κίνηση πρωταγωνιστούν ως ένα ζευγάρι που συνομιλεί διαρκώς.

Πως προέκυψε η επιλογή του θέματος της παράστασης Νηπιαγωγείο; Το ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ήρθε ως ενός είδους συνέχεια του έργου Στην άκρη του βατήρα . Η γυναίκα της υπαρξιακής κρίσης του βατήρα, άρχισε να ψάχνει στα βαθιά νερά της παιδικής ηλικίας. Οι ανωριμότητες της εποχής των μνημονίων, των δημοψηφισμάτων και των τιμωρητικών συμπεριφορών, άρχισαν να μοιάζουν με τις συμπεριφορές του ανήλικου-ενήλικα, του τραυματισμένου παιδιού που δε μπορεί παρά να τραυματίσει και εκείνο με τη σειρά του την επόμενη γενιά ή τους πιο οικείους του. Όντας σε μια περίοδο ζωής ανασκαλέματος των παιδικών μου χρόνων, επηρεασμένη εν μέρη από τον Φρόιντ και την εφυέστατη θεωρία του σε σχέση με τα στάδια ανάπτυξης του παιδιού και τον ναρκισσισμό, και περισσότερο από την Alice Miller που μιλά για τα απωθημένα τραύματα της παιδικής ηλικίας που δημιουργούν ανήλικες, προβληματικές συμπεριφορές στον ενήλικα, αλλά και επηρεασμένη από το βιβλίο του Κρίστοφερ Λας Η κουλτούρα του ναρκισσισμού άρχισε να δημιουργείται στο μυαλό μου το νέο έργο πριν αρχίσει η περίοδος των προβών.

Μπορούμε μόνο με την χρήση της γλώσσας του σώματος να εκφράσουμε όλα όσα θέλουμε να πούμε; Εκτός από την τέχνη, ισχύει και για την καθημερινή ζωή; Ναι ως ένα βαθμό μπορούμε! Κάποιοι άνθρωποι μπορούν να εκφραστούν πιο εύγλωττα μέσω της τέχνης (χορού ή άλλης τέχνης) και πολύ λιγότερο εύγλωττα μέσω του λόγου. Πολλές φορές ισχύει και για την καθημερινή μας ζωή. Ο λόγος βέβαια είναι ένα καταπληκτικό εργαλείο. Συμμερίζομαι τη Λακανική θεώρηση ότι ο λόγος (το συμβολικό) τέμνει το πραγματικό με την ταξινομητική λογική που το χαρακτηρίζει και δημιουργεί τον κόσμο του νοήματος και της σημασίας.

Τι απαιτήσεις είχε η προετοιμασία της παράστασής σας; Πολλές και ποικίλες! Ίσως ήταν το πιο δύσκολο έργο που έχω κάνει με τους συνεργάτες μου μέχρι στιγμής! Και αυτό, όχι γιατί δεν κυλούσε δημιουργικά ή νοηματικά, αλλά γιατί είναι πιο απαιτητικό. Πιο δύσκολο νομίζω και για την ιδιαίτερα ταλαντούχα Σάνια Στριμπάκου, που μετά τις 60 παραστάσεις του έργου Στην άκρη του βατήρα που ερμήνευσε με δημιουργική σταθερότητα και τόλμη, ήθελα να ανεβάσω κάπως αλλιώς τον πήχη… Και αποπειράθηκα να τον ανεβάσω σε διάφορους τομείς, όχι προς χάριν του πήχη, αλλά γιατί το ίδιο το θέμα του έργου με οδηγούσε να πάω προς τα εκεί και να ρισκάρω σε διάφορους παράγοντες. Για παράδειγμα, για ένα μέρος του έργου, όλο το κοινό συνολικά -το οποίο μετακινείται κιόλας κατά τη διάρκεια μιας σκηνής-δημιουργεί τη σκηνή του έργου και όχι μόνο μεμονωμένα ή λίγα άτομα. Επίσης, συνολικά τα κείμενα, που είναι μια συρραφή από προσωπικά μου βιώματα, το υπερθεματισμένο βιογραφικό μου, ατάκες που άκουγα από τη μητέρα μου, αλλά και fiction ατάκες διαλόγων φλερτ, αναφορών στην πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα, και επιλογή αποφθεγμάτων του Όσκαρ Ουάιλντ, ήταν ένα ρίσκο που έχει τη γοητεία του, αλλά έχει και ένα ακόμα βαθμό έκθεσης. Δεν πρέπει να παραλείψω βεβαίως να πω, ότι λόγω οικονομικών δυσκολιών, φέτος είχα και λιγότερη βοήθεια από ποτέ, και χρειάστηκε, εκτός από τις πρόβες με τους performers, να κάνω πολύ περισσότερα πράγματα μόνη μου.

Πότε ενηλικιώνεται ένας άνθρωπος; Τι ρόλο παίζει η ανάληψη ευθυνών; Καταρχήν, δεν ενηλικιώνεται πάντα…. Η ανάληψη ευθυνών παίζει καθοριστικό ρόλο θα έλεγα. Για να συμβεί όμως αυτό, αν το δούμε πιο βαθειά το θέμα και ψυχαναλυτικά, το να γίνει κάποιος ενήλικος σημαίνει όχι μόνο να αποκοπεί από τον ναρκισσισμό του αλλά και από τα πρωταρχικά αντικείμενα που του προσφέρει η ζωή, την μητέρα και τον πατέρα.

Τα κληροδοτημένα χαρακτηριστικά μας μας καθορίζουν απαραίτητα ή είναι κάτι που μπορούμε να διαχειριστούμε όπως θέλουμε; Ούτε το ένα ούτε το άλλο πιστεύω ότι ισχύει. Η ιστορία των ανθρώπων μας διδάσκει ότι υπάρχει σίγουρα κληρονομικότητα. Η επιστήμη όμως της ψυχανάλυσης και της ψυχολογίας έχουν σε μεγαλύτερο βαθμό αναπτυχθεί και διαδοθεί σε μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού τις τελευταίες δεκαετίες θα έλεγα. Σίγουρα βοηθούν στη διαχείριση αυτών των χαρακτηριστικών, και εννοείται, όταν γίνονται από καλούς επαγγελματίες, (γιατί διαφορετικά μπορούν να αποβούν και επικίνδυνες), αλλά δε μπορώ να πω με σιγουριά σε ποιό βαθμό.

Ο πυρήνας του χαρακτήρα μας από τι διαμορφώνεται; Αλλάζει ή μένει ίδιος σε όλη την πορεία μας; Ο πυρήνας λένε, αν δεν κάνω λάθος, οι πιο σύγχρονες θεωρίες, ότι διαμορφώνεται πάρα πολύ νωρίς! Μπορεί και μέχρι τα 2 έτη! Παλαιότερα έλεγαν μέχρι τα 4-6 έτη. Δεν ξέρω αν αλλάζει, δεν είμαι αισιόδοξη σε αυτό. Πιστεύω όμως ότι μπορεί να γίνει πιο διαχειρίσιμος όταν γίνει «ορατός» στο υποκείμενο.

Μπορούμε να έχουμε σαφή εικόνα του εαυτού μας; Μπορούμε να έχουμε μια πορεία «αποκάλυψης» του εαυτού και των μηχανισμών του Εγώ μας. Η ψυχοθεραπεία βοηθά σε αυτό.

Ο εγωισμός είναι ένα χαρακτηριστικό απαραίτητα αρνητικό; Όχι, δεν είναι απαραίτητα αρνητικό. Ως ένα βαθμό είναι ένα υγιές χαρακτηριστικό. Και θα σας απαντήσω με μια φράση του Όσκαρ Ουάιλντ (που έχω διαλέξει για το έργο ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ),για το πότε αποκτά αρνητική χροιά: «Εγωισμός δεν είναι το να ζει κανείς όπως θέλει να ζει, είναι να ζητά από τους άλλους να ζουν όπως θέλει να ζει ο ίδιος.»

Πως μπορούμε να κρατήσουμε ζωντανό το παιδί μέσα μας; Είναι αυτό αρνητικό ή θετικό; Το «παιδί» με την έννοια της ζωντάνιας, της αισιοδοξίας για το μέλλον, της φαντασίας και δημιουργικότητας, της αθωότητας, του αυθορμητισμού, είναι τα θετικά χαρακτηριστικά. Το παιδί με την έννοια της εξάρτησης από άλλα άτομα, ή καταστάσεις, ή ουσίες, το παιδί με την έννοια του παιδικού ναρκισσισμού και εγωισμού είναι τα αρνητικά θα έλεγα. Νομίζω, όποιος θέλει να κρατήσει ζωντανό το παιδί μέσα του, όποιος έχει αυτή την ανάγκη δηλαδή, βρίσκει τον τρόπο και μόνος του. Δε χρειάζεται να του δοθούν οδηγίες.

Επόμενα σχέδια της ομάδας; Τα επόμενα σχέδια της ομάδας είναι κάποιες τουρνέ του έργου Στην άκρη του βατήρα και του ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟΥ από το καλοκαίρι και έπειτα. Επίσης, το Σεπτέμβριο του 2016, το Αμάλγαμα θα κλείσει 20 χρόνια δημιουργικής πορείας, και θα οργανώσουμε κάτι σίγουρα! Θα σας το αποκαλύψουμε εν καιρώ…

Νηπιαγωγείο

Σύλληψη – χορογραφία – σκηνοθεσία – σκηνογραφία: Μαρία Γοργία Ερμηνεία: Σάνια Στριμπάκου, Τίμος Ζέχας, Μυρτώ Δελημιχάλη, Μαρία Γοργία Κείμενα: Όσκαρ Ουάιλντ, Μαρία Γοργία Βοηθός χορογράφου: Μυρτώ Δελημιχάλη Φωτογραφία: Αγγελική Σβορώνου Παραγωγή Ομάδα Αμάγαλμα Μπανγκλαντές, Χαλκοκονδύλη 35, Αθήνα Από 26 Φεβρουαρίου μέχρι και 3 Απριλίου Κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή Ώρα έναρξης 21.15 Είσοδος ελεύθερη με προαιρετική οικονομική συνεισφορά Απαραίτητη τηλεφωνική κράτηση στο 6944686991 ο χώρος υποδέχεται αυστηρά έως 35 άτομα