Κατά καιρούς, με πιάνει μια μανία εκκαθάρισης κι αποφασίζω να ξεφορτωθώ από το σπίτι οτιδήποτε περιττό κι άχρηστο. Συνήθως το παθαίνω όταν συνειδητοποιώ πόσα πολλά ρούχα, παπούτσια κι αξεσουάρ έχω, τα οποία δε χωράνε πλέον στη ντουλάπα μου, οπότε το ξεσκαρτάρισμα είναι μονόδρομος.

Μια τέτοια μέρα ήταν κι η σημερινή. Ημέρα «αποχωρισμού», για πολλά αντικείμενα που πιάνουν χώρο στα συρτάρια και τα ντουλάπια μου, από σκουλαρίκια μέχρι παρεό για την παραλία. Συνήθως τη βαριέμαι αρκετά τη συγκεκριμένη διαδικασία, αλλά σήμερα υπήρχε κάτι πολύ ενδιαφέρον σε όλο αυτό, με άρωμα νοσταλγικό. Ένα κουτί γεμάτο αναμνήσεις, που ξεθάφτηκε παρέα με μερικά φουλάρια και περίεργα κολιέ, που αν θυμάμαι καλά, ήταν εκεί αρκετά χρόνια.

Ποτέ δε μου άρεσε να συλλέγω πράγματα. Από μικρή είχα πολλούς φίλους που τους άρεσε να κάνουν συλλογή από γραμματόσημα, τηλεκάρτες, ακόμα κι από  προσκλήσεις γάμων-όσο απίστευτο κι αν σου φαίνεται είναι αλήθεια- μα εμένα ποτέ δε με συγκινούσαν αυτά. Εγώ το μόνο που ήθελα πάντα να φυλάω, ήταν οι αναμνήσεις μου. Αντικείμενα κλειδωμένα σε συρτάρια, που είχαν κάτι να μου θυμίζουν από το παρελθόν, κάτι από τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής μου.  Ανοίγοντας λοιπόν αυτό το κουτί σήμερα, ζωντάνεψαν ξανά στιγμές έντονες που με γέμισαν συγκίνηση και χαρά. Ένα κουτί, γεμάτο χρώματα, εικόνες κι αναμνήσεις.

Ένα περιτύλιγμα από σοκολάτα Lacta, με ένα όμορφο στιχάκι, γραμμένο από τον σύζυγό μου. Έντεκα ολόκληρα χρόνια είναι κλεισμένο εκεί μέσα, να μου θυμίζει εκείνη την εποχή που γνωριστήκαμε. Τότε, που ήμασταν φοιτητές ακόμη κι εκείνος με φλέρταρε επίμονα, με ωραίους στίχους γραμμένους επάνω στην αγαπημένη μου σοκολάτα και με κόκκινα τριαντάφυλλα, που αργότερα πήραν κι εκείνα θέση στο ίδιο κουτί.

Και καθώς αρχίζω να βγάζω έξω μία μία όλες τις αναμνήσεις μου, πιάνω στα χέρια μου ένα εισιτήριο συναυλίας από την τελευταία περιοδεία των ΠΥΞ ΛΑΞ, το καλοκαίρι του 2011. Η χαρά κι ο ενθουσιασμός που θα βρισκόμουν εκεί το βράδυ εκείνο, δε μπορούν να περιγραφούν με λόγια. Τραγούδια που με συντρόφευαν στην εφηβεία, στίχοι με τους οποίους ερωτεύτηκα και ροκ φωνές που πάντα με συγκινούσαν, ξεδιπλώνονταν κι έπαιρναν μορφή μπροστά στα μάτια μου, το βράδυ εκείνο. Σε μια συναυλία που άφησε εποχή και που θα ‘χω να θυμάμαι για χρόνια. Το λιγότερο λοιπόν που μπορούσα να κάνω για να έχω να θυμάμαι εκείνη την υπέροχη βραδιά, ήταν να κρατήσω το εισιτήριο.

Επόμενη στάση στη διαδρομή των αναμνήσεών μου, μια χριστουγεννιάτικη κάρτα. Ένας κατακόκκινος φάκελος που ταίριαζε απόλυτα με το πνεύμα των Χριστουγέννων, με αποστολέα την αγαπημένη μου φίλη και κουμπάρα πλέον. Μια κάρτα, που είχε γεμίσει με τα μικροσκοπικά και δυσανάγνωστα γράμματά της, στην οποία μου περιέγραφε με ενθουσιασμό τη νέα της ζωή στην Ιταλία. Για το μέρος που ζούσε, τη νέα της δουλειά και φυσικά για το νέο της αμόρε. Τόση χαρά κι ευτυχία, κλεισμένα μέσα σε μια  χριστουγεννιάτικη κάρτα. Πώς θα μπορούσα λοιπόν, να την έχω πετάξει; Πήρε κι αυτή, τη θέση που έπρεπε, στο ίδιο πάντα κουτί, παρέα με όλα τα υπόλοιπα αντικείμενα.

Πλάι σ’ εκείνο το χάρτινο κουτάκι με το χρυσό φιόγκο, που περιείχε λαχταριστά σοκολατάκια κι απεικόνιζε ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι να φιλιούνται τρυφερά. Φαινόταν πολύ ρομαντικό στα μάτια μου για να μπορέσω να το πετάξω. Κι έπειτα, δε μου έκανε καρδιά να το αποχωριστώ. Ήθελα να το κρατήσω μαζί με όλα τα υπόλοιπα αντικείμενα και σουβενίρ, που είχα φέρει από το ταξίδι μου στο Innsbruck το 2006.

Ότι μπορεί να χωρέσει ένας ανθρώπινος νους, υπάρχει μέσα σ’ αυτό το κουτί. Εισιτήρια του μετρό από διάφορες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, νομίσματα από χώρες του εξωτερικού, ζωγραφιές της ανιψιάς μου, αποξηραμένα λουλούδια, ακόμη και χαρτοπετσέτα με μια αστεία φατσούλα που μου είχε ζωγραφίσει πριν αρκετά χρόνια μια συμφοιτήτριά μου. Κι όσο κι αν έχει ξεθωριάσει, εμένα η συγκίνησή μου κάθε φορά που τη βλέπω είναι ίδια.

Γιατί έτσι είμαι εγώ. Συγκινούμαι και χαίρομαι παράλληλα όταν κρατώ στα χέρια μου αντικείμενα που έχουν τόσα να μου θυμίζουν από το παρελθόν μου. Αντικείμενα που είναι συνδεδεμένα με σημαντικές στιγμές της ζωής μου και με πρόσωπα που πέρασαν απ’ αυτή  κι άφησαν το στίγμα τους ή με ανθρώπους που έχω πλάι μου ακόμα και σήμερα. Έτσι είμαι εγώ. Δε μου αρέσει να συλλέγω γραμματόσημα, μα έχω ανάγκη να συλλέγω αναμνήσεις.

Εύα Αξιώτη