Από μικρή, μου άρεσε πολύ, να ακούω. Να ακούω και να παρακολουθώ συζητήσεις με μάτια γουρλωμένα και να γεμίζω το κεφάλι μου με απορίες και με ‘τι σημαίνει αυτό’, ‘τι σημαίνει το άλλο’. Είτε στα σπίτια που μαζευόμασταν συγγενείς για να ιδωθούμε και να γιορτάσουμε, είτε μεγαλώνοντας, με τις φιλικές μου παρέες. Μου άρεσε να βρίσκομαι ανάμεσά σε αυτούς τους ανθρώπους που μπορεί να μην είχα μαζί τους τίποτα κοινό, ή να είχα κάτι, και να παρασύρομαι στις ιστορίες τους και να γελάω με τ’ αστεία τους. Να τα επεξεργάζομαι και να τα αποθηκεύω στη μνήμη μου αν μου άρεσαν, κι έτσι την επόμενη φορά που θα τους ξανασυναντούσα να είχα ένα σημείο αναφοράς μαζί τους, έναν κοινό τόπο για συζήτηση.

Λένε, πως καλύτερος συνομιλητής είναι αυτός που ξέρει να ακούει. Θα έχετε διαπιστώσει ωστόσο, πως πολλές φορές βρισκόμαστε με ανθρώπους-συνομιλητές μας, και θέλουμε, ακόμα και να τους διακόψουμε για να σχολιάσουμε σχεδόν τα πάντα πρώτοι, πριν πει κάποιος άλλος αυτό που σκεφτήκαμε, να βιαστούμε να δείξουμε ότι ξέρουμε, ότι έχουμε άποψη και κρίση. Δεν ακούμε ουσιαστικά όσα μας λένε. Συχνά λοιπόν, καταλήγουμε να περιμένουμε να τελειώσει ο διπλανός την κουβέντα του προκειμένου να πούμε αυτό που έχουμε στο μυαλό μας τόση ώρα και ταιριάζει σ’ εκείνη τη στιγμή γάντι! Μη μου πεις πως δεν έχεις στον μυαλό σου κάποιον από τον περίγυρό σου που το κάνει αυτό ή μη μου πεις πως δεν έχει τύχει να το κάνεις κι εσύ ο ίδιος, έστω και κατά λάθος.

Κοίτα, δεν είναι απαραίτητα κακό, πολλές φορές δηλώνει ενθουσιασμό, χαρά και ανάγκη για επικοινωνία. Απλά, ξέρεις σκέφτομαι, πως επικοινωνία δεν είναι μόνο η αυτό καθ’ αυτό χρήση της ομιλίας. Έχουμε άλλες 4 αισθήσεις που συνήθως είναι καταλυτικές στην επικοινωνία με τους γύρω μας, κι όμως δεν τους δίνουμε την απαραίτητη σημασία. Για παράδειγμα να, η ακοή. Αν δεν ακούσω τι έχεις να μου πεις, αν δεν σου δώσω το χρόνο που χρειάζεσαι για να μου το πεις αυτό που έχεις, αν δεν έχω διάθεση να καταλάβω τι εννοείς, και πριν από αυτό, αν δεν σε ‘πλησιάσω’ κι εγώ από μεριάς μου για να νιώσεις πιο άνετα και πιο οικεία μαζί μου, πώς θα μου μιλήσεις; Θέλω να πω, πως πολλές φορές βάζουμε ηθελημένα ή όχι, φράγματα επικοινωνίας με τη στάση μας προς τον συνομιλητή μας.

Κατά τον ίδιο τρόπο, αν εσύ κοιτάζεις αλλού, κουνάς νευρικά το πόδι σου, χαζεύεις διαρκώς το κινητό σου, απαντάς κοφτά (είσαι δηλαδή μες την ευγένεια!), γιατί να επιμείνω εκείνη τη δεδομένη στιγμή να σε ρωτάω και να σε ξαναρωτάω για κάτι που φαίνεται πως δεν έχεις όρεξη να συζητήσεις; Είναι είτε η γλώσσα του σώματος που θα με βοηθήσει να  καταλάβω  τη διάθεσή σου, βασισμένη ωστόσο στα διαδεδομένα σημαίνοντά της, με το ρίσκο πάντα να σε παρεξηγήσω κιόλας, είτε το ότι σε ξέρω, ότι έχω αφιερώσει χρόνο να σε μάθω. Και επίσης, έχεις σκεφτεί ότι πολλές φορές τυχαίνει να διαφωνούμε μεταξύ μας όχι γιατί έχουμε κάτι να χωρίσουμε, αλλά επειδή δεν έχουμε συνεννοηθεί; Μη σου θυμίσω την περίπτωση που λέμε το ίδιο πράγμα με άλλα λόγια και πάλι δεν καταλαβαινόμαστε. Από τη θεωρία των διαπραγματεύσεων είναι γνωστή η ιστορία με τις δύο αδελφές που χρειάζονται ένα πορτοκάλι, αλλά καταλήγουν να τσακωθούν, γιατί δεν έχουν ξεκαθαρίσει μεταξύ τους πως η μία το θέλει το χυμό του και η άλλη το ξύσμα του για κέικ! Ένα μικρό παράδειγμα [που τόσο εφαρμογή έχει στην πραγματικότητα.

Ένας φίλος μου κάποτε μου είχε πει ότι περιεργάζομαι και παρατηρώ τους άλλους πριν μιλήσω, ενώ μια καθηγήτριά μου στο σχολείο είχε αναφέρει στη μητέρα μου πως έχω ανεπτυγμένη ενσυναίσθηση. Στο παρελθόν ωστόσο, νόμιζα πως δεν είναι και τόσο καλά αυτά τα στοιχεία. Με τον καιρό όμως άρχισα να αντιλαμβάνομαι πόσο ωφέλιμα ήταν και πόσο χρήσιμα να τα διατηρήσω, προσπαθώντας παράλληλα να βελτιώσω αδυναμίες όπως να φιλτράρω τον αυθορμητισμό μου και να αυξήσω την ένταση της φωνής μου, η οποία, ειδικά όταν είμαι κουρασμένη ή είναι πρωί μοιάζει περισσότερο με ψίθυρους καρδιάς :p .

Όλα είναι θέμα γνώσης και εξάσκησης τελικά, και η επικοινωνία, ο λόγος και η έκφραση των συναισθημάτων μας, τα πιο σπουδαία μέσα της ανθρώπινης φύσης μας.