Ο χώρος του θεάματος έχει επηρεάσει τη διαμόρφωση της κουλτούρας μας, των επιλογών μας και των σκέψεων μας, ακόμα και ασυναίσθητα. Τα κορίτσια αρχικά με τα rom coms να φαντάζονται τον πρίγκιπα στο άσπρο άλογο, ενώ τα αγόρια να μεταμορφώνονται από school nerds, σε δημοφιλείς τυπάδες του σχολείου.

Μεγαλώνουμε όμως και οι φαντασιώσεις εξελίσσονται. Οι ταινίες και οι σειρές που παρακολουθούμε μεταφέρονται από τα έδρανα σε επαγγελματικούς χώρους . Το μυαλό ξεφεύγει περισσότερο όταν συμπίπτουν οι ιδιότητες, ή παρακολουθούμε όλα τα επεισόδια μαζεμένα, εκείνες τις Κυριακές που λιώνεις στο καναπέ. Βλέποντας το πρώτο επεισόδιο του τέταρτου κύκλου Τhe Americans θυμήθηκα πως ένα διάστημα, εντός της ενήλικης ζωής μου, ονειρευόμουν να γίνω Ρωσίδα πράκτορας στην Αμερική. Βέβαια τα τεχνικά προβλήματα στη περίπτωση μου ήταν φανερά. Σπασίμπα.

 Όταν ξεκίνησαν τα CSI, δημιουργήθηκε η μανία του εγκληματολόγου. Σκοτεινά labs, υψηλή τεχνολογία, έλεγχοι DNA και εσύ να τσακώνεις τον κακό μόνο απ’τη τρίχα του αυτιού του. Με μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο θα βρεις δεκάδες φόρουμς με τον προβληματισμό «πώς να γίνω εγκληματολόγος στην Ελλάδα όπως στα CSI;». Έχω ρωτήσει εγκληματολόγο και ούτε αυτός δεν ήξερε πως έγινε. Το πέπλο μυστηρίου συνεπώς παραμένει.

Την εποχή του Grey’s Anatomy και του House είχαμε το κίνημα των γιατρών. Με το House πίστευαν ότι θα βρίσκουν λύσεις σε αρρώστιες με ονόματα πιο δύσκολα στην ανάγνωση από Γερμανικές επαρχίες, ενώ το βράδυ θα κοιμόντουσαν με την ωραία γιατρό της μονάδας, γκρινιάζοντας για το στριμμένο αφεντικό. Στο Grey’s Anatomy απ’την άλλη είχαν επικεντρωθεί στο «κοιμόντουσαν». Μέχρι και εγώ σκέφτηκα να αλλάξω ρότα γιατί λέω μήπως ενδιάμεσα από το χειρουργείο, μου τύχει κατάσταση με κανένα γιατρό τύπου Patrick Dempsey.

Πλέον στη μόδα όμως είναι οι δικηγόροι. Άσε το Boston Legal, this is old news, και έλα να μιλήσουμε για τον πανικό γύρω από το Suits και τo How to Get Away With Murder. Νόμιζες  ότι θα φοράς κουστούμια χιλιάδων δολαρίων, γυαλισμένο παπουτσάκι και θα κυκλοφορείς με  αέρα αλά Harvey Specter; Οι φοιτητές της νομικής το πίστεψαν και το λανσάρουν αποτυχημένα βέβαια, χτίζοντας τα όνειρα της καριέρας τους γύρω από αυτό. Το πιο κοντινό σε Harvey στη Νομική είναι πέμπτος ξάδελφος του από ετεροθαλή θείο, στη καλύτερη.

Όσο για το HTGAWM τα τελευταία χρόνια άκουγα ψιθύρους στους διαδρόμους να το συζητάνε σαν τρελοί. Στη σχολή αυτή μπορεί να έβλεπες μόνο Pretty Little Liars και Twilight Saga, αλλά το HTGAWM έγινε ξαφνικά must. «Γιατί ήμαστε εμείς»  λέγανε και ας μην έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, που η συνομωσία με καθηγητή εκτείνεται μέχρι τα όρια του να κουβαλήσεις καμιά υπέρβαρη τσάντα, ή να του φέρεις καφέ.

Μα τα επαγγελματικά όνειρα δε σταματάνε όσο υπάρχει μικρή και μεγάλη οθόνη να τα τροφοδοτούν. Με το Spotlight για παράδειγμα, είχαμε την εξύψωση των δημοσιογράφων, σε έναν ειδυλλιακό κόσμο με μπόλικες εφημερίδες και ερευνητικό ρεπορτάζ,  δηλαδή όπως θα είναι τα media στο άμεσο μέλλον (γελάει).  Πιο απατηλά από όλα όμως και αξεπέραστης φαντασίας είναι τα διαστημικά σενάρια. Κι όμως μετά το Interstellar, το Gravity και το The Martian άκουσα πολλά «θα ήθελα να γίνω αστροναύτης», ξεπερνώντας και το Ρωσίδα κατάσκοπος νομίζω. Αχ καταραμένε Matt Damon, τι μας έκανες;