Αμετανόητος σκεϊτάς, παθαίνει ένα σοβαρό ατύχημα και μένει ένα χρόνο εκτός, ψάχνει κάτι ανάλογο να αντικαταστήσει τα επίπεδα αδρεναλίνης και όντας ντροπαλός, ανακαλύπτει την αδρεναλίνη τού να βγαίνεις και να εκτίθεσαι μπροστά στο κοινό. Και μπορεί η Υποκριτική να τον μάγεψε μια τυχαία στιγμή, εκείνος όμως πιστεύει ότι θα τον έβρισκε αργά ή γρήγορα.

Ευγενική και γοητευτική παρουσία, τον απολαμβάνουμε στο Σόι σου και στον Μαγικό Καθρέφτη, την πρώτη ελληνική 3d ταινία.

Ήταν κεραυνοβόλος, ναι. Πήγα να καλύψω τις πρόβες μιας παράστασης σαν φωτογράφος, είδα όλη τη διαδικασία του στησίματος, τις πρόβες στα σκοτάδια χωρίς κοστούμια, τους ηθοποιούς να χτυπιούνται και να κουράζονται και είπα, εδώ είμαστε, αυτό είναι. Ένιωσα ότι είναι πιο ολοκληρωμένη τέχνη από τις άλλες, ή έστω όλες οι τέχνες μαζί. Δεν το μετάνιωσα ποτέ. Το σκέφτηκα άλλωστε πολύ γιατί μεσολάβησε στρατός, οπότε είχα άπλετο χρόνο να δω αν θέλω να το κάνω. Με το που τελείωσα, πήγα και έδωσα εξετάσεις. Βέβαια θεωρώ ότι είμαι κι από τους τυχερούς ηθοποιούς, γιατί πέτυχα το τέλος της καλής εποχής της οικονομίας στην Ελλάδα, υπήρχαν παραγωγές μεγάλες ακόμα, οπότε με το που βγήκα, δούλεψα.  Και ακόμα πιο τυχερός που και τώρα στην εποχή της κρίσης, δουλεύω ή μάλλον μπορώ και ζω από αυτή τη δουλειά.

Θεωρείς ότι αν δεν συνέβαινε αυτό το τυχαίο γεγονός, θα ‘χες βρει αλλιώς την υποκριτική; Ήταν γραφτό;

Ναι, θα την έβρισκα και θα με έβρισκε. Αυτό ήταν μια αφορμή. Ασχολούμαι με τις τέχνες, με τη φωτογραφία, τη ζωγραφική, γενικά με τα εικαστικά, δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο πέρα από το καλλιτεχνικό. Έχω αναγκαστεί βέβαια όπως όλοι να κάνω άλλα πράγματα για βιοποριστικούς λόγους.

Ο μαγικός καθρέφτης: Η πρώτη ελληνική 3D ταινία. Πώς ήταν η εμπειρία;

Η κωμωδία μας, πολύ ευχάριστη στιγμή γιατί συνεργάστηκα με την ίδια ομάδα που κάναμε τη Νήσο, μια πετυχημένη ομάδα, οπότε ήταν πολύ οικεία και ευχάριστα.

Το σόι σου: Η δουλειά σου στην τηλεόραση τι σου έχει προσφέρει;

Τηλεόραση κάνω από την αρχή, είναι ένα μέσο που μ΄ αρέσει, περνάω καλά παρόλο που έχει πολλή δουλειά και κούραση. Στις εποχές μας καλώς ή κακώς και η τηλεόραση χρειάζεται γιατί ζεις από αυτό, η τηλεόραση σου δίνει το μηνιάτικο για να ζήσεις και να κάνεις και θέατρο, που από αυτό μπορεί να μην πληρωθείς. Επιπλέον βοηθάει στο να σε μάθει ο κόσμος, που είναι ένα από τα ζητούμενα της δουλειάς μας. Όταν ο κόσμος σε μαθαίνει και σε αναζητά, σημαίνει ότι κάτι κάνεις καλά κι ότι εκτιμάται η δουλειά σου.

Κάνω επίσης μια παράσταση σε νοσοκομεία και ιδρύματα για παιδάκια που νοσούν, σε συνεργασία με τον εθελοντικό σύλλογο παι.δ.ύ., Η Ροδή και το χρυσό βεργί,  παίζουμε κάθε Δευτέρα, μια πολύ μεγάλη και δυνατή εμπειρία.

Πώς ορίζεις μια επιτυχημένη συνεργασία και τι κάνεις εσύ ο ίδιος ώστε να επιτευχθεί μία τέτοια;

Το βασικό είναι να δουλεύεις με συνεργάτες με τους οποίους να υπάρχει αλληλοεκτίμηση και αλληλοσεβασμός. Είναι πολύ σημαντικό να βοηθάει ο ένας τον άλλον, ο ένας δίνει στον άλλον και αυτομάτως η δουλειά ανεβαίνει, γίνεται καλύτερη.

Στη δουλειά αυτή θεωρώ ότι όλα είναι θέμα χημείας, σαν μία ερωτική σχέση. Δεν ξέρεις ποτέ πώς θα σου βγει, πώς θα προκύψει. Συναντιέσαι με άλλους συναδέλφους για να ξεκινήσετε μια δουλειά και ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πού θα καταλήξει αυτό. Παίζει βέβαια ρόλο κι η τύχη.

Σε έχουμε απολαύσει και σε θέατρο και σε τηλεόραση σε διάφορα και αντίθετα μεταξύ τους είδη. Λοιπόν, κωμωδία ή δράμα;

Κάνω και τα δύο αυτή τη στιγμή και το μυαλό μου διχάζεται λίγο (γέλια). Μου αρέσει που καταπιάνομαι και με το δράμα και με την κωμωδία γιατί περνάω καλά εξίσου, με άλλη έννοια στο καθένα. Και στο δραματικό μπορείς να νιώσεις καλά. Μετά από μία έντονη συναισθηματική κατάσταση στο θέατρο γυρίζω σπίτι πιο ανάλαφρος, εξαγνισμένος και ήρεμος.

Είναι το χιούμορ αντίδοτο για την εποχή;

Πάντα, βοηθάει και είναι καλό. Αλλά είμαι και υπέρ της σοβαρότητας. Εντάξει, δεν σημαίνει ότι όταν είσαι σοβαρός δεν έχεις χιούμορ, μπορεί να πάνε μαζί κι αυτά. Μου αρέσει το ουσιώδες χιούμορ, το τόσο όσο, όχι το χαζό.

Τι θα ‘θελες να ήξερες πριν μπεις στη δραματική σχολή;

Μου τα είχαν πει όλα! (γέλια) Το βασικό που άκουγα είναι το ότι θα πρέπει να ’χεις γερό στομάχι. Όντως πρέπει να ’χεις γερό στομάχι, είναι πολύ δύσκολη δουλειά, σκληρή. Υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός και πολλή αμφισβήτηση γι’ αυτό που κάνεις. Μέχρι να νιώσεις ότι πατάς στα πόδια σου, ότι σε έχουν αποδεχτεί σε αυτή τη δουλειά, κι ότι μπορείς να την κάνεις, το στομάχι σου διαλύεται.

Σε αυτή τη δουλειά δεν είσαι πουθενά ασφαλής, είσαι μονίμως εκτεθειμένος, είσαι πάντα σε ένα ανασφαλές περιβάλλον, είτε είσαι στη σκηνή, είτε μπροστά από την κάμερα. Πάντα γυμνός. Είναι θέμα συνήθειας αυτό. Νιώθω όμορφα και στα δύο. Βέβαια στο θέατρο νιώθω πιο ολοκληρωμένος, η ψυχή μου ας πούμε γεμίζει με συναισθήματα. Στην τηλεόραση περνάω καλά, διασκεδάζω, παρόλη την κούραση. Στο Σόι σου ας πούμε, είμαστε τόσο αγαπημένοι που πραγματικά περνάμε ωραία όσο κουρασμένοι και να ’μαστε, θα γελάσουμε θα πούμε βλακείες θα γκρινιάξουμε με πολλή αγάπη πάντα, θέλω να πάω να τους δω, μου λείπουν. (γέλια)

Πώς αντιμετώπισες αυτή την έκθεση σαν χαρακτήρας;

Mου στοίχισε αρκετά, αλλά πλέον το ’χω συνηθίσει, συνηθίζεται. Δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμο πράγμα, πέρασα μια φάση στην αρχή της δουλειάς μου που μπερδέυτηκα πάρα πολύ και χρειάστηκε να φύγω, πήγα στο Παρίσι για ένα διάστημα για να σκεφτώ πράγματα και να γυρίσω πίσω έτοιμος γι’ αυτή την έκθεση και κατ’ επέκταση γι’ αυτή τη δουλειά.  Με ταρακούνησε κι αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να στο πει κανείς από πριν, αυτό μόνο το νιώθεις, το παθαίνεις. Η έκθεση και η αποδοχή είναι κάτι που πάει μαζί με τη δουλειά μας. Μπορεί να μην είναι αυτός ο σκοπός, αλλά αν δεν συμβεί αυτό, η αναγνωρισιμότητα, σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά στη δουλειά σου.  Το ένα φέρνει το άλλο. Η ισορροπία είναι πολύ λεπτή, πρέπει να είσαι ώριμος και προσγειωμένος για να μην την «ακούσεις».

Ηθοποιός και μοναξιά ή μοναχικότητα

Kάποιες φορές και τα δύο, είναι και τι επιλογή κάνεις. Εγώ θεωρώ ότι είμαι αρκετά μοναχικός, ή μάλλον για να το πω καλύτερα μετά από τη σπουδή μου έγινα πιο μοναχικός σαν άνθρωπος. Είναι μια δουλειά που σου απορροφά πολλή ενέργεια, ξοδεύεις χρόνο στο να σκέφτεσαι και καμιά φορά αυτό είναι δύσκολο για τους άλλους ανθρώπους, να σου μιλάνε για παράδειγμα αλλά εσύ να κουνάς το κεφάλι σαν να συμφωνείς αλλά χωρίς να ακούς πραγματικά, επειδή σκέφτεσαι έναν ρόλο ή μια κατάσταση που θες να χρησιμοποιήσεις στον ρόλο σου. Νομίζω ότι οι ηθοποιοί θέλουμε μια ειδική μεταχείριση από τους άλλους ανθρώπους γιατί είναι εύκολο να χαθεί η σκέψη μας.

Ιδανική συνεργασία; Έργο; 

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θαυμάζω και ηθοποιοί και σκηνοθέτες. Από έργα, μου αρέσουν πολύ τα έργα του Τένεσι Ουίλιαμς, αλλά και του Σαίξπηρ που είναι γεμάτα με σκέψεις και προβληματισμούς, επίσης θαυμάζω πολύ το ρωσικό θέατρο, και τους ρώσους συγγραφείς. Ένα από τα αγαπημένα μου έργα που μου ’ρχεται στο μυαλό, είναι το Ρομπέρτο Τσούκο του Κωλτές.

Η αδρεναλίνη στη ζωή σου; Η σχέση σου με τον αθλητισμό;

Μεγάλα κεφάλαια στη ζωή μου και τα δύο, τεράστια. Είμαι πρώην σκεϊτάς, δηλαδή έκανα skateboard απ’ τα 13 μου μέχρι τα 22 που τσακίστηκα και σταμάτησα αναγκαστικά. Ήμουν απόλυτα εθισμένος στην αδρεναλίνη,  ήταν η ζωή μου όλα αυτά τα χρόνια, ξύπναγα και έλεγα πού θα πάω για skate, σε ποια περιοχή, τι κόλπα θα κάνω, από το πρωί μέχρι το βράδυ με ένα πατίνι στο χέρι και νομίζω ότι ήταν και η πιο ξέγνοιαστη περίοδος της ζωής μου. Και η καλύτερη ψυχανάλυση. Στίβο, μπάσκετ, skateboard από μικρός στον αθλητισμό. Τώρα βέβαια ελλείψει χρόνου πάω μόνο γυμναστήριο, έχω το πατίνι στο αυτοκίνητο βέβαια, συνταξιούχος-αποσυρμένος σκεϊτάς, μπορεί να τσουλήσω για πλάκα.

Το πιο εξτρίμ σπορ;

Το skate δεν είναι από μόνο του; Ακόμα κι αν τσουλάς στον δρόμο, και μπει ένα πετραδάκι στο ροδάκι, έχεις φύγει, έχεις σπάσει τα μούτρα σου, πάντα είσαι στην τσίτα με το skate. Α, μου αρέσουν και οι βουτιές πάρα πολύ, από μικρός θυμάμαι τη μαμά μου να με κυνηγάει να μη βουτάω στα βράχια, γιατί πάντα γύριζα με ανοιγμένο κεφάλι. Μου αρέσει η αδρεναλίνη. Και να σου πω πως συνδέεται αυτή η ερώτηση με την προηγούμενη για το θέατρο; Όταν σταμάτησα το skate επειδή χτύπησα στα 22 αρκετά σοβαρά, για ένα χρόνο δεν μπορούσα καλά καλά να περπατήσω, πονούσα. Πραγματικά έπεσα σε μία μίνι κατάθλιψη, σκεφτόμουν τι μπορώ να κάνω για να αναπληρώσω αυτή την έλλειψη αδρεναλίνης.  Σαν άνθρωπος λοιπόν είμαι ντροπαλός γενικά, σκέφτηκα ότι το να βγω σε μια σκηνή και να με βλέπει ο κόσμος, θα ’ναι σούπερ αίσθηση αδρεναλίνης! Υπάρχει τεράστια αδρεναλίνη όταν βγαίνεις στη σκηνή, και πριν βγεις ακόμα, χτυπάει κόκκινο. Οπότε δεν είναι τυχαίο ότι μετά τον τραυματισμό μου επέλεξα να ασχοληθώ με το θέατρο, όντας ντροπαλός, γενικά δεν είμαι ο άνθρωπος που θέλει να είναι το επίκεντρο της παρέας, είμαι πιο μαζεμένος.

Ένα σχόλιο πάνω στην τέχνη του ηθοποιού;

Από τη σχολή κιόλας θυμάμαι είχα αντιληφθεί τρεις κατηγορίες ανθρώπων.  Ήταν κάποιοι που ήθελαν να κάνουν αυτή τη σπουδή για να δείξουν πράγματα, να εκφράσουν καταστάσεις και να προκαλέσουν συναισθήματα και σκέψεις στους ανθρώπους που θα τους δουν, κάποιοι άλλοι που δεν ήξεραν γιατί ήθελαν να καταπιαστούν με το συγκεκριμένο αντικείμενο και τελικά ήταν αυτοί που τα παράτησαν, κι άλλη μία κατηγορία, αυτοί που ήθελαν να κάνουν αυτή τη δουλειά για να γίνουν δημοφιλείς και γνωστοί. Πιστεύω ότι η ουσία αυτής της δουλειάς είναι η τέχνη, οπότε η πρώτη κατηγορία αυτών που προανέφερα είναι και η πιο ουσιώδης. Σε όλες τις τέχνες, και ο φωτογράφος και ο ζωγράφος, θέλουν να προκαλούν σκέψεις και συναισθήματα στο κοινό που βλέπει τα έργα τους. Όλοι οι καλλιτέχνες με αυτή την έννοια θέλουν να δείχνουν ένα δικό τους κομμάτι. Η τέχνη δηλαδή θέλει θεατές. Αν δεν υπάρχει επικοινωνία και διάλογος, δεν είναι τέχνη.

φωτογραφίες: Sandy & Odysseas {sovisualphotography.com}